ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก นิยาย บท 867

“ทำได้ดีมาก เจ้าขยะนั่นมันมาปรากฏตัวไหม?”

เวย์นเอ่ยถามอย่างเย็นชา

เสียงของเขาดูสั่นเครือเมื่อเขาพูดคำว่า "ขยะ" แต่คนรอบข้างก็ไม่ทันไม่ได้สังเกตอะไร

แม้ว่าเวย์นต้องการที่จะโจมตีฮาร์วีย์ แต่เขาก็ไม่กล้าปล่อยให้ลูกน้องของเขารู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของฮาร์วีย์

ไม่ว่าจะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของฮาร์วีย์ในแบบใด ผลลัพธ์มันก็น่าสยดสยองอยู่ดี

“คุณกำลังพูดถึงเจ้าคนปัญญาอ่อนที่ไร้ประโยชน์นั่นน่ะเหรอ? ฮาร์วีย์ ยอร์ก เจ้าลูกเขยแมงดาที่เกาะภรรยากินนั่นน่ะเหรอ!”

“มันมาปรากฏตัวตามที่คุณพูดจริง แต่มันก็ไม่ได้ทำอะไรกับผมเลย อีกทั้งผมยังคิดว่ามันไปขอให้ไทสัน วูดส์ปล่อยปล่อยตัวผมไป”

“อย่างที่คุณคิด เขาน่าจะเป็นตัวแทนของคนสำคัญ ๆ”

เวย์นพยักหน้า เขาเหยียดนิ้วออกและแตะเบา ๆ บนที่วางแขนของรถเข็น ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็หัวเราะและพูดว่า “ชายผู้นั้นดูมีน้ำใจมาก ถ้าหากเขาไม่ได้รู้ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังนายคือตระกูลเซอร์เรย์ เขาจะไม่มีทางทำอะไรแบบนี้”

“ในกรณีนี้ก็เท่ากับส่งของขวัญให้เขา ปล่อยให้เขาและตระกูลเซอร์เรย์ต่อสู้กันอย่างไม่รู้จบ!”

"ใช่!"

ชายกลุ่มหนึ่งยืนกุมมือไว้ด้านหน้าพร้อมกับสีหน้าที่เคร่งเครียด

เวย์น ยอร์กก็ยังคงเป็นนายท่านเวย์อยู่จริง ๆ แม้ว่าตอนนี้เขาจะพิการ แต่เขาก็ยังสามารถวางแผนจัดการและชนะจากเบื้องหลังได้อย่างสบาย ๆ

ไม่นานหลังจากนั้น ลูกน้องของเขาก็เริ่มเข็นรถเข็นของเวย์น และพวกเขาก็จากไป

ชายในชุดขาวเดินผ่านมา แผลเป็นนั้นเต็มใบหน้าของเขา เขาเอื้อมมือไปตบไหล่แบร์รี่แล้วพูดว่า “แบร์รี่ เนื่องจากนายท่านเวย์นมอบหมายงานให้เราจัดการ พวกเรามาร่วมมือกันเถอะ”

แบร์รี่ตัวสั่นเมื่อเขามองไปที่ชายตรงหน้าเขา

เขาไม่ได้เป็นคนที่โดดเด่นบนท้องถนนของบัควู้ดมากนัก แต่เขาเป็นถึงหัวหน้าใหญ่ของพื้นที่สีเทาแห่งนี้ เขาคือแฟรงค์ คอสเทลโล

“จะว่าอย่างไรได้อีกล่ะครับพี่แฟรงค์”

...

ดวงตาของเวย์นมืดมน "ก็แล้วทำไมจะไม่ล่ะ? เงินที่เราทำได้เมื่อตอนที่เราเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลยอร์กก็เพียงพอแล้วที่เราจะใช้ชีวิตในต่างประเทศได้สบาย ๆ เป็นเวลาสิบชั่วอายุคน”

“ตระกูลยอร์กในปัจจุบันได้หยุดอยู่กับที่นานแล้ว เหตุผลอะไรคือสิ่งที่เรายังต้องอยู่ในเซาท์ไลท์?”

สตีเฟ่นหัวเราะ “เวย์น เราต่างก็รู้ดีว่าผู้ชายคนนั้น เขาน่ากลัวกว่าที่เราจะจินตนาการได้เสียอีกนะ”

“ไม่ใช่ว่าวันนี้ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยเสียหน่อย ฉันจ้างคนไปต่างประเทศเพื่อค้นหาสิ่งที่เขาทำในช่วงสามปีที่ผ่านมา”

“หัวหน้าผู้ฝึกสอนของค่ายศัสตราวุธน่ะเหรอ? นั่นเป็นเพียงแค่ส่วนเล็กของภูเขาน้ำแข็งเท่านั้นแหละ!”

“ถ้าชายคนนั้นยังไม่ตาย การไปต่างประเทศเพื่อสนุกกับชีวิตของเราจนแก่เฒ่ามันก็เป็นได้แค่เพียงความฝันลม ๆ แล้ง ๆ เท่านั้นแหละน่า!”

“ถึงเราจะจากไป นายคิดว่าคุณย่ายอร์ก, ควินตัน, และควีนนี่ พวกเขาจะยอมไหม?”

เวย์นขมวดคิ้ว “เราเพียงแค่ลาออกและเข้าสู่ความเป็นสันโดษไม่ได้หรือ?”

สตีเฟ่นถอนหายใจอีกครั้ง “มนุษย์คือผู้สร้างสังคมและเป็นสัตว์สังคม ตราบใดมีมนุษย์อยู่มันก็ย่อมมีปัญหา นายและฉันจะถอนตัวออกไปได้ง่าย ๆ ได้อย่างไร?”