เขยเลือดร้อน ตะลุยอาณาจักรบู๊ นิยาย บท 184

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ยู่ซูจื่อขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยสีหน้าว่างเปล่า ไม่รู้ว่าเซียวชุ่นจะเล่นไม้ไหน

ด้วยความสามารถของเขาแล้ว จัดการกับคนพวกนี้มันมากเกินพอแล้ว ทำไมต้องต่อรองราคากับพวกเขาด้วย เรื่องนี้ช่างเถอะ ไม่มีเหตุผลที่ยิ่งต่อรองราคาก็ยิ่งสูงขึ้นไปอีก

“ฮึ่ม ถือว่าเจ้าหมอนี้แน่มาก กล้าล่วงเกินเจ้าสมาคมจวงของพวกเรา”

“ต่อไปต้องมองให้ดี ๆ ไม่ใช่ว่าจะสามารถล่วงเกินใครในเจียงไห่ก็ได้”

“สองพันล้านเพื่อซื้อชีวิต และยังได้เป็นเพื่อนกับเจ้าสมาคมจวงถึงจะเสียเงินแต่ก็ไม่ขาดทุน”

เมื่อพวกอันธพาลที่อยู่ตรงประตูได้ยินว่าเซียวชุ่นยอมอ่อนข้อแล้ว พวกเขาทั้งหมดหัวเราะและพูดคุยกัน

เมื่อจวงจินได้ยินคำพูดของเซียวชุ่นแล้ว สีหน้าเปลี่ยนไป เขากล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ในเมื่อน้องเซียวสนใจมากขนาดนี้ ผมก็จะต้อนรับคุณอย่างอบอุ่น ต่อไปคุณจะเป็นเพื่อนของผม อยู่ในเจียงไห่ ถ้าคุณพบเจอปัญหาก็อ้างชื่อของสมาคมชิงจุน ก็จะสามารถผ่านได้ตลอด”

“งั้นก็ขอบคุณ เจ้าสมาคมจวงสำหรับความเมตตา” เซียวชุ่นกล่าว

“คุณจะจ่ายเป็นเงินสดหรือเช็ค?”

จวงจินเริ่มต้นจากการเป็นอันธพาลเล็ก ๆ และแน่นอนว่าไม่ใช่แค่ได้ยินจำนวนเงินแล้วก็จะปล่อยให้เรื่องมันผ่านไป

“ผมได้ทั้งนั้น”

“งั้นก็เป็นเช็ค”

“โอเค” หลังจากกล่าวจบเซียวชุ่นก็นิ่งเงียบ

ในห้องเงียบสงัด

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที สีหน้าของ จวงจินเปลี่ยนเป็นเย็นชา “คุณหมายความว่าอย่างไร”

“ประธานจวง เข้าใจผิดใช่ไหม?” เซียวชุ่นแสร้งทำเป็นสับสน

“ความหมายของผมคือเงินสองพันล้านนี้ เป็นค่าชดใช้สำหรับการที่ลูกชายบุญธรรมของคุณหยาบคายกับผม และลูกน้องของคุณมารบกวนการทำงานตามปกติของซิงเหอ คีเอเจอร์ของพวกเรา เงินเท่านี้มันเพียงพอแล้ว เพราะผมเป็นคนที่ไม่ถือสาเรื่องเล็ก ๆ”

ปัง!

จวงจินรู้สึกโมโหทันที และตบโต๊ะไม้อย่างดุเดือด ชุดน้ำชาที่อยู่บนโต๊ะกระเด็นออกไปทุกทิศทาง

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “แม่งฉิบหาย คุณหยอกล้อผมหรือ?”

กลุ่มอันธพาลที่อยู่ตรงประตูรู้สึกว่าตนเองได้รับความเหยียดหยามเช่นกัน พวกเขาคำรามอย่างโกรธเคือง “แม่งฉิบหาย รนหาความตาย ฆ่าเจ้าเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนี้ให้ตาย!

ไม่ต้องพูดไร้สาระกับเขาอีก สับมันแล้วโยนให้เป็นอาหารสุนัข!”

ทุกคนต่างตั้งท่าต่อสู้

“การเป็นศัตรูกับคุณเซียว ก็เท่ากับเป็นศัตรูกับผมยู่ซูจื่อ ผมมีลูกน้องอยู่สามร้อยคน และผมจะไม่นิ่งดูดาย!”

ยู่ซูจื่อลุกขึ้นและกล่าว

“นักพรตยู่ซูจื่อแห่งเขาคงหมิง?”

สีหน้าของจวงจินเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขารีบปกปิดไว้และกล่าวเยาะเย้ย “มิน่าคุณถึงไม่กลัว ที่แท้ก็มีคนหนุนหลังนี่เอง?”

“แล้วยังไงล่ะ? สมาคมชิงจุนมีคนนับพัน และมีปืนเป็นร้อยกระบอก! ถึงจะมีเขาคงหมิงเพิ่มอีก ผมก็สามารถทำลายล้างได้เช่นกัน!”

จวงจินคำรามด้วยความโมโห

“แล้วถ้าเพิ่มสมาคมบู๊โบราณอีกล่ะ!”

ขณะนี้ เสียงผู้หญิงที่คมชัดดังมาจากข้างนอก

ฝูงชนหลีกทางตามสัญชาตญาณ

เห็นหญิงสาวคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมขนสัตว์สีดำและรองเท้าบูตหนังยาวสีดำ

ใบหน้ารูปไข่ คางแหลม ผมลอนยาว สวมแว่นกันแดด ร่างกายแผ่รัศมีที่ทำให้คนอื่นไม่กล้าเข้าใกล้

เธอค่อย ๆ เดินเข้ามา ภายใต้การจ้องมองของสายตาหลายสิบคู่

ข้างหลังเธอตามด้วยชายชราที่ผมและหนวดสีเทา สีหน้าเต็มไปด้วยความแน่วแน่ ดวงตาน่ากลัวราวกับนกอินทรี เพียงแค่เขาเหลือบมอง ก็สามารถทำให้คนรู้สึกหนาวสั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ

“คุณซู่ยิ่น?” จวงจินถามด้วยความประหลาดใจ

ซู่ยิ่นเป็นคนของสมาคมบู๊โบราณประจำเจียงไห่ และ จวงจินรู้จักเขาเป็นอย่างดี

หญิงสาวเดินเข้าไปในห้องส่วนตัว ดวงตาคู่สวยที่อยู่ใต้แว่นกันแดดเหลือบมองทุกคนอย่างรวดเร็ว สุดท้ายมองไปที่เซียวชุ่น เธอเดินไปข้างหน้าและกล่าวว่า “คุณเซียว ดีใจที่ได้พบคุณ”

เซียวชุ่นตกตะลึงครู่หนึ่ง พยักหน้าด้วยความสับสน

เขาเคยเห็นซู่ยิ่นมาก่อน และรู้ว่าเขาเป็นคนของสมาคมบู๊โบราณ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดผู้หญิงคนนี้ก็น่าจะเป็นคนของสมาคมบู๊โบราณเช่นกัน แต่เขาไม่เคยเห็นเธอมาก่อน จึงทำให้เขารู้สึกสงสัยไปชั่วขณะหนึ่ง

เป็นไปได้ไหมว่าช่วงที่แล้วตนเองฆ่าคนของสมาคมบู๊โบราณ ตอนนี้พวกเขาเลยมาแก้แค้น?

แล้วคำพูดที่เธอพูดเมื่อสักครู่นั้นมันหมายความว่าอย่างไร?

สีหน้าของ จวงจินมีร่องรอยความตกตะลึง ดวงตาเป็นประกาย ปกติแล้วเขาหลีกเลี่ยงที่จะยั่วยุซู่ยิ่นมากที่สุดแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงคนนี้ ที่แม้แต่ซู่ยิ่นก็เคารพ

และดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะให้ความสำคัญกับเซียวชุ่นมาก หรือว่าเธอเป็นคนของสมาคมบู๊โบราณด้วย? และเป็นคนใหญ่คนโต?

ทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นและตื่นตระหนกเล็กน้อย ถ้าสมาคมบู๊โบราณต้องการฆ่าเขาแล้วมันง่ายกว่าการฆ่ามด

หญิงสาวมองจวงจินและกล่าวว่า “ให้คนทั้งหมดของคุณไสหัวออกไป”

แผ่นหลังของจวงจินเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น และโบกมือเป็นสัญญาลักษณ์ให้กลุ่มอันธพาลที่ล้อมรอบประตู

หลังจากนั้นโรงน้ำชาชั้นสองเหลือเพียงเซียวชุ่น จวงจิน ยู่ซูจื่อ ซู่ยิ่น และผู้หญิงคนนี้เท่านั้น

หญิงสาวถอดแว่นตาออก เผยให้เห็นนัยน์ตาเรียวยาวที่สวยงาม เธอมองไปที่จวงจินและยิ้มอย่างเย็นชา

“เจ้าสมาคมจวงช่างคุยโวโอ้อวด หลายพันคน ปืนหลายร้อยกระบอก คุณคิดจะกบฏหรือ?”

จวงจินตกใจจนเหงื่อเต็มหน้าผาก เขารู้ว่าสมาคมบู๊โบราณมีทางการสนับสนุนอยู่ ถ้าเขาถูกตราหน้าว่าเป็นกบฏ ถึงแม้จะมีสมาคมชิงจุนเป็นร้อย ก็ถูกทำลายล้างทันที

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกปากแห้ง กลืนน้ำลายตามสัญชาตญาณ และกล่าวว่า “มิกล้า! มิกล้า!”

“คุณเซียวเป็นเจ้าสำนักคนใหม่ของสมาคมบู๊โบราณประจำมณฑลของพวกเรา และเป็นสมาชิกของสมาคมบู๊โบราณ เจ้าสมาคมจวงจำไว้ให้ดี” หญิงสาวกล่าวเบา ๆ

เมื่อได้ยินประโยคนี้ เซียวชุ่นยิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีก

ยู่ซูจื่อมองเซียวชุ่นด้วยสีหน้าที่เต็มไปความประหลาดใจ

คิดอยู่ในใจ มิน่าคุณเซียวถึงได้นิ่งขนาดนี้ ที่แท้ได้รับการสนับสนุนจากสมาคมบู๊โบราณ เพราะสมาคมบู๊โบราณนั้นชื่อเสียงในโลกบู๊มาก เป็นคนที่เก่งแต่ไม่เปิดเผยตัวจริง ๆ แม้แต่ยอดฝีมือที่ไม่สามารถคาดเดาอย่างคุณเซียวก็เป็นแค่เจ้าสำนัก.......

“เข้าใจ เข้าใจแล้วครับ”

ขาทั้งคู่ของ จวงจินสั่น และเกือบจะคุกเข่าให้เซียวชุ่นแล้ว

เจ้าสำนักสมาคมบู๊โบราณประจำมณฑล! ให้ตายเถอะ คนใหญ่คนโตแบบนี้ไม่ใช่ใคร ๆ ก็สามารถล่วงเกินได้ มิน่าเขาถึงได้กำเริบเสิบสานขนาดนี้

“คุณเซียว ผมมีตาแต่หามีแววไม่ มันกะทันหันเกินไปจริง ๆ คุณเป็นผู้ใหญ่ที่ใจกว้าง โปรดอย่าถือสาผมเลย” เขาโค้งคำนับให้เซียวชุ่นและขอร้องอ้อนวอน

สีหน้าของเซียวชุ่นเต็มไปด้วยความสับสนเช่นกัน ตนเองเป็นสมาชิกของสมาคมบู๊โบราณตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วยังเป็นเจ้าสำนักอีกด้วย?

อย่างไรก็ตาม เขาคิดไตร่ตรอง และขจัดข้อสงสัยเหล่านี้ อย่างน้อยปัญหาที่อยู่ตรงหน้าได้รับการแก้ไขแล้ว เขาชอบที่สามารถแกไขปัญหาโดยไม่ต้องต่อสู้ฆ่าฟันกัน

สำหรับเรื่องอนาคต ตอนนี้จัดการกับสถานการณ์ปัจจุบันก่อนค่อยว่ากัน

“แล้วสองพันล้านนั้นล่ะ?” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงสงบ

“ผมจะส่งไปให้ภายหลัง ผมไม่ผิดสัญญาอย่างแน่นอน!” จวงจินรับปากโดยไม่ลังเล

เซียวชุ่นพยักหน้า “โอเค ถ้าอย่างนั้นผมไม่มีธุระอะไรอีกแล้ว”

“คุณไปหัวออกไปได้แล้ว” หญิงสาวมองที่จวงจินและกล่าว

จวงจินถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที ราวกับว่าเขารอดชีวิตกลับมาได้ แล้วเขาก็รีบออกไปทันที

เมื่อเดินมาถึงบันได ขาของเขาอ่อนแรง และเกือบจะล้มลงบนพื้น

หลังจากจวงจินจากไป หญิงสาวมองไปที่ยู่ซูจื่อ และกล่าวด้วยความสุภาพว่า “นักพรตยู่ซูจื่อ ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณเซียว ไม่สะดวกที่จะมีบุคคลภายนอกอยู่ด้วย คุณช่วยเลี่ยงสักครู่ได้ไหม?”