กามเทพน้อยสานรักของแด๊ดดี๊หม่ามี๊ นิยาย บท 54

“ธีทัต นายเห็นบริษัทเป็นสถานที่แบบไหน? ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้！”น้ำตาลคำรามออกมาด้วยความโกรธ ความโมโหของเธอนั้นท่วมท้น บวกกพับเสื้อกันลมที่เธอสวมใส่นั้นมันทำให้เธอดูเย็นชามากยิ่งขึ้น น่าสะพรึงกลัวจริงๆ เลย

ธีทัตหยุดกลิ้งไปกลิ้งมา แต่ว่าเขาเวียนหัวเกินไป เลยหงายหลังขาชี้ขึ้นท้องฟ้า……

ทุกคนอยากจะหัวเราะแต่ไม่กล้าที่จะหัวเราะ แต่มุมปากก็กระตุก

น้ำตาลใช้อำนาจบาตรใหญ่ เธอประเมินณิชาและเด็กน้อยในอ้อมแขนของเธอ “ไม่ว่าเธอจะเป็นใคร แต่ว่าเด็กก็ควรมีท่าทางของเด็ก ที่นี่คือบริษัทของตระกูลรุ่งโรจน์ของฉัน ถ้าเกิดว่ายังไม่ออกไป ก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจนะ”

เธอหยุดไปครู่หนึ่ง และพูดกับณิชาต่อว่า “คุณณิชานี่ก็เก่งจังเลยนะคะ ลาออกเองจะดีกว่าค่ะ โบรุยไม่ต้องการพนักงานอย่างคุณ”

ณิชาคิดไว้อยู่แล้วว่าน้ำตาลไม่มีทางยุติข้อพิพาทแต่โดยดี ยังไงหลังจากเหตุการณ์วุ่นวายในวันนี้ เธอไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไปหรอก

เธอถอดป้ายพนักงานออกแล้วก็โยนไปที่โต๊ะทำงาน หลังจากนั้นก็จะไปเก็บของ……

“เดี๋ยวก่อน！”น้ำตาลตะโกนออกมาอีกครั้ง ห้ามณิชาเอาไว้ “คุณรบกวนความเป็นระเบียบเรียบร้อยของบริษัท แถมยังร่วมกับคุณหนูตระกูลสนธิไชยทำร้ายคนในบริษัทตั้งเยอะแยะ คิดว่าจะจบไปแบบนี้ได้หรอ? ”

ณิชาหยุดเดิน สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็หันไปจ้องตากับน้ำตาล

“แล้วคุณอยากให้ทำยังไง？”

“ห้าคน ก็ชดใช้ค่ารักษาพยาบาท5แสนแล้วกัน ส่วนธีทัตที่เป็นหัวหน้าของคุณ แต่คุณกลับแกล้งเขาขนาดนี้ ก็ควรจะคุกเข่าและก้มหัวขอโทษเขาไม่ใช่หรอ? ”น้ำตาลสีหน้าดุร้าย

เธอไม่เชื่อหรอกว่าจะมีอำนาจอะไรอยู่เบื้องหลังณิชา ต่อให้ตำรวจจะจับเธอไว้ไม่ได้ ก็จะไม่มีวันปล่อยให้เธอมีชีวิตที่ดีหรอก

ปัณณ์เริ่มเกลียดยัยผู้หญิงแก่ที่อยู่ตรงหน้าของเขาตอนนี้แล้ว สายตาของเขาปล่อยความอันตรายออกมา “ผมเป็นคนทำร้ายพวกเขาเอง และผมก็เป็นคนเตะตาแก่บ้านี่เอง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับน้าณิชาด้วย? ”

“เด็กเล็กขนาดนี้จะไม่เข้าใจอะไร? ต้องได้รับการกระตุ้นจากณิชาแน่นอน”สายตาของน้ำตาลกวาดไปที่ณิชาราวกับใบมีดคม พร้อมกับข่มขู่ว่า “ณิชา จะคุกเข่ากราบขอโทษหรือไม่? ”

ณิชาหัวเราะเยาะออกมา “ฉันจะคุกเข่าให้พระเจ้า ผู้เฒ่า กับคนตายเท่านั้น แล้วธีทัตถือว่าเป็นประเภทไหนกันล่ะ? ”

“……”ทุกคนหัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม

“พูดแบบนี้หมายความว่าไม่ยอมคุกเข่ากราบขอโทษใช่ไหม？”

“คุณให้ใครคุกเข่า? ”และในตอนนี้ เสียงที่เข้มงวดและทุ้มต่ำของผู้ชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นมา บรรยากาศรอบๆ เหมือนจะฉีกขาดออกจากกัน ห้อมล้อมด้วยชั้นน้ำแข็งที่หนาวเหน็บ

ตัวคนยังมาไม่ถึง แต่ว่าเสียงมาถึงก่อน มันปิดกั้นคำถามย้อนกลับจากน้ำตาล

เวธัสก้าวมาอย่างมั่นคงและตามอำเภอใจ ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นอายของการดูหมิ่นดูแคลน เขาเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าณิชาและเด็กน้อยอย่างไม่แยแส ท่าทางป้องกันเหมือนเอาทั้งสองคนมาไว้ในปีกทั้งสองข้างของตัวเอง

“คุณน้ำตาลช่างน่าเกรงขามจังเลยนะครับ ทำให้ผมรู้สึกชื่นชมจริงๆ เลย”

เมื่อเขามาถึง ห้องโถงสำนักงานก็ตกอยู่ในความเงียบ ตามด้วยการสนทนาที่คลั่งไคล้ ผู้ชายคนนี้เป็นใคร? ดูแข็งแกร่งและหล่อมากเลย!

วินาทีที่น้ำตาลเห็นเวธัสปรากฏตัว ก็เงยหน้าสูงขึ้น และความประหลาดใจก็แวบเข้ามาในดวงตาของเธอ

เขานั่นเอง

ตั้งแต่ที่เจอกันที่โรงพยาบาลครั้งที่แล้ว เธอก็ชอบผู้ชายคนนี้

“คุณเองหรอ? ”น้ำตาลแสดงรอยยิ้มที่สูงส่ง แล้วก็ยื่นมือออกไปให้ชายหนุ่ม “สวัสดีค่ะ ฉันคือน้ำตาลจากตระกูลรุ่งโรจน์ พ่อคือทัตพงศ์ ดีใจที่ได้เจอคุณอีกครั้ง……”

“ทัตพงศ์？ไม่รู้จัก”เวธัสไม่มองเธอแม้แต่แว๊บเดียวด้วยซ้ำ

น้ำตาลกำมือแน่น ใบหน้าที่สวยสดงดงามของเธอก็แดงขึ้น

น่าเกลียดๆ ถูกเขาเมินงั้นหรอ ！

เวธัสละสายตากลับมา แล้วก็มองไปที่ณิชาพร้อมกับปัณณ์ที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอ พร้อมกับขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “ตอนนี้แกช่างกล้าเหลือเกินนะ ใครให้แกมาที่นี่? ”