รักแสนร้าย นิยาย บท 15

บทที่ 15 หาต่อไป

สุดท้ายกู้เหวยยีทนไม่ได้แล้ว ใช้ซ่อมของเธอกดซ่อมของฮั่วเจียงเหยี่ยที่คิดจะขโมยเนื้อเธอไว้ มองจ้องไปที่เขาพร้อมพูดด้วยความโกรธ “นายพอได้แล้วนะ”

ฮั่วเจียงเหยี่ยกลับยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ “ฉันชอบที่เธอเป็นแบบนี้นะ เป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ นะ”

เขาพูดจบ และขโมยเนื้อไปกินอย่างมีความสุขตอนที่กู้เหวยยีไม่รู้ตัว

สุดท้ายข้าวมื้อนี้ก็จบภายใต้การทะเลาะแกล้งกันเหมือนเด็กของสองคนนี้

กู้เหวยยีถูกมือทั้งสองข้างของเขาหยิกแก้มทั้งสองข้างไว้ และยังใช้น้ำเสียงที่ไม่ค่อยจริงจังพูดอีกว่า “กู้รักจัง เธอน่ารักจัง”

“เจ็บเจ็บเจ็บ”กู้เหวยยีโดนหยิกจนน้ำตาทะเล้นออกมา เธอรีบตบไปที่มือของ ฮั่วเจียงเหยี่ย “นายปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ！”

ทั้งคู่แกล้งกันไปมา แต่ไม่รู้ว่าทั้งหมดนั้น ถูกคนที่อยู่อีกห้องหนึ่งนอกหน้าต่างเห็นหมดแล้ว

มู่โล่หมิงมองจ้องไปที่เขาสองคนที่ดูเล่นกันอย่างสนิทสนม เขากำซ่อมไว้แน่น สเต๊กชั้นดีที่อยู่ในจานยังไม่ได้กินเลยสักคำ

ไอ้กู้เหวยยี ตอนอยู่ต่อหน้าเขา ถ้าไม่ดูดุ ก็ดูจอมปลอมและน่าขยะแขยง ไม่เคยแสดงด้านที่.......สดใสน่ารัก ด้านที่เป็นตัวตนของเธอจริงๆ ออกมาก่อนเลย

เขาคิดถึงเมื่อสามปีก่อนขึ้นมาอย่างกะทันหันกู้เหวยยีที่คอยวิ่งตามหลังเขาเหมือนแมลงที่บินตามตลอด

สายตาของเธอในตอนนั้นที่มองเขา มีแต่ความรักและความชอบที่บริสุทธิ์ แต่ตอนนี้......

มู่โล่หมิงโยนซ่อมทิ้ง แล้วเอามือกุมไปที่หน้าผาก สั่งเลขาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “ปิดม่าน”

ภาพที่ขัดตานอกหน้าต่างโดนกั้นไป บรรยากาศเงียบขึ้นมา แสงสว่างที่อบอ่อนของไฟในห้องนั้น หัวใจของมู่โล่หมิงที่รู้สึกหงุดหงิดและรำคาญ ก็ค่อยๆ สงบลง

ทำไมเขาต้องสนใจว่าตอนนี้กู้เหวยยีจะกลายเป็นแบบไหน?

เขาขยะแขยงเธอ ไม่ว่าเธอจะกลายเป็นคนแบบไหน เขาก็ยังคงขยะแขยงเธอมาก เหมือนที่ผ่านๆ มา

“เยว่เยว่ ได้ข่าวของเธอบ้างรึยัง?” ผ่านไปอยู่นาน มู่โล่หมิงเอ่ยปากถามด้วยเสียงที่แหบแห้ง

สามปีมาแล้ว เขาไม่เคยหยุดที่จะตามหาจี้เยว่เยว่

เลขาส่ายหน้า “ยังไม่มีข่าวอะไรเลยชั่วคราวค่ะ”

“หาต่อไป” มู่โล่หมิงพูดคำสั่งออกไปด้วยความเคยชิน แต่ตอนที่พูดประโยคนี้ สิ่งที่ผุดขึ้นในสมอง กลับเป็นหน้าของกู้เหวยยี

เขาขมวดคิ้ว แล้วดื่มไวน์ในแก้วจนหมด เขาใช้ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ทำให้ตัวเองสงบลงอีกครั้ง