รักแสนร้าย นิยาย บท 38

บทที่ 38 ครอบงำการตัดสินใจ

ตอนกลางคืน จี้เยว่เยว่ตื่นจากความฝัน ไปดื่มเหล้าในห้องรับแขกด้านล่าง ตอนลงบันได เสียงประกายด้านนอก ส่องแสงเห็นร่างคนนั้นที่อยู่บนโซฟา

เธอตะโกนออกมา “คุณเป็นใคร!”

เดวิดยิ้มออกมาด้วยความโกรธแค้น” ภรรยาที่รักของผม เพราะว่าผู้ชายคนนั้น คุณก็เลยทอดทิ้งผมกับลูก โหดเหี้ยมเกินไปจริงๆ!”

จี้เยว่เยว่ตื่นตระหนก “เดวิด มันไม่ใช่แบบนั้นนะ เป็นเขาที่บังคับฉัน! เขาบังคับให้ฉันมาอยู่กับเขา!”

พูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์แล้วเดวิดมองเธอออกอย่างชัดเจน

จี้เยว่เยว่ตัวสั่น มองและค่อยๆ เข้าใกล้เดวิด หลับตาลงอย่างหมดหวัง

ปีนั้นเธอหลงผิดไป มีความลึกซึ้งกับเขาแค่คืนเดียว คิดไม่ถึงว่าหลังจากนั้นจะท้องเข้าแล้ว

ตอนแรกเพื่อปิดบังความจริง เธอบอก มู่โล่หมิงว่า จะไปเรียนต่อต่างประเทศ

เรื่องที่เธอสร้างด้วยความยากลำบากทั้งหมด ถูกเดวิดทำลายจนหมดสิ้น

……

จี้เยว่เยว่ถูกเดวิดพากลับยุโรป

คนของมู่โล่หมิงบอกว่า ตอนอยู่ที่สนามบิน จี้เยว่เยว่ยังกัดเดวิด บอกว่าเขาเป็นคนลักพาตัว สุดท้ายตำรวจไปตรวจสอบ หลักฐานของเดวิดมีครบ จี้เยว่เยว่ก็ถูกเดวิดผลักขึ้นเครื่องบินไป

กู้เหวยยีฟังจบ ก็วางแก้วนมลง ยืนและเดินขึ้นไปด้านบน

มู่โล่หมิงจ้องเขาสักพัก “หลังจากนี้อย่าพูดเรื่องของผู้หญิงคนนั้นอีก”

เขาเดินตามขึ้นไป กู้เหวยยีกำลังวางดอกไม้ที่มุมโต๊ะ

เขาก็กอดเธอจากด้านหลัง กู้เหวยยีถามอย่างออดอ้อน “คุณเป็นแมวเหรอคะ เวลาเดินถึงไม่มีเสียง?”

มู่โล่หมิงวางหัวบนไหล่ของเธอ ดมกลิ่นหอมหวานจากกายของเธอ

“การแต่งงานผมเตรียมแล้ว เดือนแปด ฤดูที่เย็นสบายที่สุด คุณก็จะได้ใส่ชุดแต่งงานแล้ว”

หัวใจของกู้เหวยยีเต้นแรง

มู่โล่หมิงจัดการเรื่องรวดเร็วจัง วันต่อมา ก็มีคนมารับ กู้เหวยยีไปออกแบบชุดแต่งงานแล้ว

เป็นร้านชุดแต่งงานหรูหราในเมือง ดังนั้นชุดแต่งงานทุกแบบมีแค่ชิ้นเดียว ช่างตัดเย็บมืออิตาลีเป็นคนตัดเย็บ

ไม่มี มู่โล่หมิงออกความคิดเห็นอยู่ข้างๆ กู้เหวยยีตาลายไปหมด

แต่ว่าตอนพลบค่ำ ตอนที่เธอออกจากร้านชุดแต่งงาน ก็เห็นเงาที่คุ้นเคยที่ตู้โชว์ด้านนอก

เหนียนจือหวั่นใช่ไหม?

ก็ไม่เหมือน เหนียนจือหวั่นจะท้องใหญ่ได้ยังไง และดูเหมือน จะท้องพอๆ กับเธอ

ไม่แค่ครั้งนี้ ตอนที่ มู่โล่หมิงพา กู้เหวยยีไปตรวจซ้ำที่โรงพยาบาล ตอนที่ในฝึกแผนกสูติเวช เธอยังเคยเห็นผู้หญิงที่เหมือน เหนียนจือหวั่นคนนั้น

ในที่สุดวันนี้ ทั้งสองคนก็ชนกันที่ประตูโรงพยาบาล

เหนียนจือหวั่นสะดุดล้ม และรีบลูบท้องของตัวเอง “เดินถนนต้องมองทางนะคะคุณผู้หญิง”