รักแสนร้าย นิยาย บท 37

บทที่ 37 ในที่สุดความจริงก็ถูกขุดออกมา

ในบ้านทรงฝรั่งใจกลางเมืองหลังหนึ่ง จู่ๆ ก็มีเสียงแจกันแตกดังขึ้นมา

“ฉันไม่มีลูกที่ไม่ละอายแบบนี้ ผู้สาวที่ทำให้ขายหน้า แกบอกหน่อยสิ! ผู้ขายคนนั้นเป็นใคร!”

ผู้ชายวัยกลางคนที่แต่งตัวอย่างพิถีพิถันโกรธจนตัวสั่น และชี้ไปที่หญิงสาวที่นั่งอยู่บนพื้น

เหมือนกับค้นหาอยู่ตั้งนานถึงเจอความกล้าที่จะลุกขึ้น เหนียนจือหวั่นลูบท้องอยู่ “ไม่ว่าคุณพ่อจะพูดยังไง ฉันจะคลอดลูกคนนี้ออกมา!”

ดูแลเธออย่างดีมาตั้งหลายปี

อารมณ์คุณพ่อหงุดหงิดถึงขีดสุด “แกไสหัวไป! จะคลอดเด็กเวรนี่ ก็ไสหัวออกไปจากบ้านฉันซะ!”

เหนียนจือหวั่นค่อยๆ กวาดสายตามองคนรอบๆ ความร่ำรวยไม่เคยมีอยู่จริง เธอยิ้มออกมาอย่างขมขื่น พยุงตัวเองขึ้นหยิบกระเป๋า จากไปอย่างไม่หันหลังกลับมามอง

ในบ้านพัก ตอนที่ กู้เหวยยีหลับกลางวันอยู่ มู่โล่หมิงก็รับสายโทรศัพท์จาก จี้เยว่เยว่

“โล่หมิง ฉันกลัวมาก! คุณรีบมาช่วยฉันหน่อยค่ะ”

มู่โล่หมิงขมวดคิ้วขึ้น “ผมเคยบอกแล้ว ถ้าหากคุณไปต่างประเทศอย่างเชื่อฟัง ผมจะไม่เอาเรื่อง”

จี้เยว่เยว่เอาความอดทนเขาไปหมดแล้ว “โล่หมิง……”

เสียงเคาะประตูยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ จี้เยว่เยว่คิดถึงใบหน้าในสายตาแมวที่เห็นเมื่อกี้นี้ ร่างกายก็สั่นไม่หยุด

“โล่หมิง คุณมาช่วยฉันเถอะ ถ้าหากสามารถไล่คนวิปริตคนนั้นไปได้ ฉันจะเชื่อฟังคุณ!”

จี้เยว่เยว่บอกเขา มีผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งเดินไปเดินมาที่หน้าอพาร์ทเม้นท์ของเธออยู่นาน ท่าทางมีลับลมคมใน

ตอนที่มู่โล่หมิงพาคนไปไล่ ผู้ชายคนนั้นยังโวยวายเสียงดัง

จี้เยว่เยว่รีบพูดดักเขาไว้ทันที “เป็นเขาค่ะ” ใช้โอกาสตอนที่ฉันออกไปทิ้งขยะจ้องมองฉัน โล่หมิง คุณสั่งสอนเขาและรีบไล่ไปเถอะ!”

ผู้ชายคนนั้นผมสีทองตาสีเขียว เป็นคนยุโรป แถมดูเหมือนไม่ได้ข่มขู่ ถึงขนาดตอนที่เห็น จี้เยว่เยว่ก็ดีใจจนน้ำตาไหล

มู่โล่หมิงถามเธอกลับ “นี่มันเรื่องอะไร?”

จี้เยว่เยว่ถูกบีบจนร้อนรน “ไสหัวไปสิ รีบไสหัวไป!”

ถ้าหากเธอไม่มีวิธี จะให้มู่โล่หมิงมาช่วยไล่ได้ยังไง?

ก่อนที่ผู้ชายคนนี้จะพูดอะไรออกมาก่อน ต้องรีบไล่เขาไป!

บอดี้การ์ดกดผู้ชายคนนี้ลงในรถ อารมณ์ของจี้เยว่เยว่ถึงปกติ “โล่หมิง เอาเขาไปทิ้งนอกเมืองก็ได้แล้ว ขอบคุณนะคะ”

มู่โล่หมิงไม่ได้พูดอะไร ก็หมุนตัวกลับไป

เวลาหนึ่งชั่วโมง ฟังตื้นลึกหนาบางจากปากของเดวิด มู่โล่หมิงก็ไม่ได้พูดอะไร

ที่แท้ก่อนที่ จี้เยว่เยว่จะตกล้มทะเล เธอก็มีความสัมพันธ์ลับๆ กับเดวิดและหลังจากเอา กู้เหวยยีเข้าคุกไป เธอก็ใช้ชีวิตอยู่กับเดวิดมาโดยตลอด

จนมาถึงวันนี้ เห็น กู้เหวยยียืนอยู่ข้างกายของมู่โล่หมิงยิ้มและบอกว่าจะหมั้น เธอก็กลับมา

คิดถึงเรื่องอดีต กู้เหวยยีมักจะคิดถึงความเยือกเย็นในคุก เพื่อควบคุมอารมณ์ให้ได้ เธอลูบท้องตัวเองเบาๆ หลายครั้ง

หลังจากเขาพาเดวิดไปแล้ว มู่โล่หมิงก็รีบเดินมาหน้าโซฟา และคุกเข่าลงอยู่ด้านหน้าเธอ

“เหวยยี เพราะว่าคำพูดของผม คุณถึงเข้าคุกตั้งสามปี คุณจะเกลียดผมไหม?”

กู้เหวยยีมองเข้าไปในดวงตาของเขา “ตอนนี้จะพูดเรื่องพวกนั้นก็ไม่มีประโยชน์แล้ว เพราะว่าคุณไม่ได้เป็นคุณเมื่อสามปีก่อนตั้งนานแล้ว”

มู่โล่หมิงเมื่อปีก่อนคือความโชคร้ายที่มีอยู่ของเธอ แต่ตอนนี้ เขากลับยินยอมล้างเท้าตุ๋นซุปให้เธอ

“คุณจะจัดการ จี้เยว่เยว่ยังไงฉันไม่สน แต่ว่าอย่าทำร้ายเดวิด ฉันรู้ ว่าพวกเขามีลูกด้วยกันและลูกต้องการพ่อค่ะ”

ในหัวใจของมู่โล่หมิงยิ่งทุกข์มากกว่าเดิม เขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด ลูบผมเบาๆ “ขอโทษนะ.....ขอโทษ......”

พูดแบบนี้ซ้ำๆ กู้เหวยยีหลับตาลงและยังฟังซ้ำๆ อยู่ในหัว

ความเหน็บหนาวและความเจ็บปวดในปีนั้น กับความสงบอบอุ่นนี้ ก็ค่อยๆ จางหายไปแล้ว