รักแสนร้าย นิยาย บท 36

บทที่36 ใครเป็นฆาตกร

จี้เยว่เยว่เหมือนเดินเข้ามาข่มขู่กู้เหวยยีข้างๆ ใช้รองเท้าส้นสูงเหยียบหน้าเธอแรงๆ “เขาชอบอะไรเธอ? เธอมันฆาตกร!”

เวลาหลายปีแล้ว จี้เยว่เยว่พูดกล่อมตัวเอง ตอนนั้นถูก กู้เหวยยีผลักลงทะเลไปแล้วจริงๆ

พวกอันธพาลพูดอยู่ข้างๆ อย่างรำคาญ “จะทำก็ต้องรีบทำ พวกเรารีบใช้เงิน”

มีดแหลมถืออยู่ในมือแล้ว ตอนมันเข้ามาใกล้ กู้เหวยยีก็สั่นทุกอณูขุมขน

แต่ว่าความเจ็บปวดกลับไม่ได้มาเยือน

เธอหูผึ่งด้วยความระมัดระวัง กลับได้ยินเสียงดังจากรถแข่ง ตามมาด้วยเสียงรองเท้าหนังเหยียบพื้น มีคนกำลังชกต่อยกับพวกเขา

ต่อมาเหมือน จี้เยว่เยว่ดึงผมเธอให้ลุกขึ้นมาจากพื้น ดึงมาถึงแนวกระสอบทรายที่อยู่ด้านหลัง ปากพูดสาปแช่งไม่หยุด

“สมควรตาย ในเมื่อเขารู้แล้ว!”

ใคร? มู่โล่หมิงใช่ไหม? เขามาแล้ว?

มู่โล่หมิงไม่ได้พาผู้ช่วยมาด้วย เขาคนเดียวก็ล้มพวกเสเพลทั้งหมดได้ และบนตัวยังมีรอยมีดที่ไม่ลึกมาก

รอให้พวกมันทุรนทุรายอยู่บนพื้นสายตาของเขาก็เหลือบ มองเห็น จี้เยว่เยว่ที่หลบอยู่ด้านข้าง

จี้เยว่เยว่รีบพุ่งเข้าไปหาเขา “โล่หมิง! ฉันตกใจแทบแย่!”

มู่โล่หมิงไม่ได้กอดเธอไว้ แถมยังจ้องเธออย่างเย็นชา

จี้เยว่เยว่ร้องไห้อย่างหนัก “พวกมันมัดฉันกับเหวยยีไว้ที่นี่ ถ้าคุณมาช้าอีกหน่อย คนที่พวกมันจะฆ่าก่อนคือฉัน”

มู่โล่หมิงตอบกลับ “มีดอยู่ในมือคุณ เยว่เยว่ ผมเคยบอกคุณแล้วว่า กู้เหวยยีไม่ใช่คนที่คุณแตะต้องได้”

กู้เหวยยีที่อยู่ในมุมพอได้ยินก็เงยหน้าขึ้น ผ้าที่ปิดตาอยู่ก็ค่อยๆ ชื้น

จี้เยว่เยว่รู้ว่าตัวเองพลาดแล้ว ก็เริ่มตวาด “มู่โล่หมิง！ฉันทำทุกอย่างนี้ก็เพื่อคุณ! ถ้าคุณกล้าแจ้งความ ฉันจะเอาเรื่องในปีนั้นกลับมาอีก ให้เธอเข้าไปในคุกอีก!”

ยิ่งไปกว่านั้นแค่เห็นมีดอยู่ในมือเธอ จะชี้ว่าเธอทำผิดได้ยังไง?”

สักพัก ตำรวจก็มาพาพวกอันธพาลไป จี้เยว่เยว่ให้คำพูดเหมือนเดิมเพื่อหลีกเลี่ยงการจับกุม

มู่โล่หมิงไม่มองเธออีก เหมือนกับผิดหวังอย่างขีดสุด เขาอุ้ม กู้เหวยยีที่อยู่กับพื้นขึ้นมา “ขอโทษนะครับ ผมมาช้าไป”

ผ้าปิดตาถูกเปิดออก ดวงตาของกู้เหวยยีบวมเป็นลูกท้อไปตั้งนานแล้ว และร้องเหมือนสัตว์ตัวเล็กๆ

บนทางไปโรงพยาบาล เธอกำท้องตัวเองไว้แน่น มู่โล่หมิงคิดว่าเธอคงไม่สบายท้อง เลยนวดให้เธอ

จนกระทั่ง กู้เหวยยีขยับร่างกายอย่างไม่เป็นธรรมชาติ “นวดต่อไม่ได้แล้วค่ะ”

เขาแค่อยากกอดสักพัก

กู้เหวยยีรู้สึกว่าตัวเขาสั่น เขากำลัง.....ร้องไห้ใช่ไหม?

รู้สึกถึงการปลอบโยน รอยยิ้มมุมปากของเธอก็ไม่เคยมีอีกแล้ว

หลังจากนั้นไม่กี่วัน อารมณ์ของกู้เหวยยีก็สงบลง อยากอาหารขึ้นมา มู่โล่หมิงส่งคนมารับเธอออกจากโรงพยาบาล

หลังจากขึ้นรถ เธอก็เห็นว่าบนรถมีหนังสือให้ความรู้เกี่ยวกับการตั้งครรภ์

คนขับรถอธิบายว่า “ท่านประธานกำชับให้เอามา ทุกครั้งที่ขึ้นรถเขาจะเปิดอ่านตลอด”

ในใจของกู้เหวยยีก็อบอุ่นขึ้น

หลังจากกลับถึงบ้าน ตอนนั้นดอกไม้ที่เธอปลูกไว้ในสวยก็บานหมดแล้ว สวยจังเลย Lucky ก็โตขึ้นไม่น้อย เหมือนจะรู้ถึงชีวิตเล็กๆ ในท้องของเธอ ชอบมาถูก

หลังจากที่รับเธอกลับมา กู้เหวยยีนอกจากนอนหลับก็คือนอนหลับ เรื่องอื่นๆ เธอไม่ต้องทำมันเอง

แม้กระทั่งล้างหน้าแปรงตา มู่โล่หมิงก็จะอุ้มเธอไปถึงอ่างล้างหน้า

กู้เหวยยีคัดค้าน “ในท้องของฉันมีเด็กน้อยแค่นั้นเอง ต้องทำขนาดนี้ไหมคะ?”

มู่โล่หมิงจ้องกลับ“ในท้องน้อย ในท้องมีกระเพาะอาหารอยู่”