รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 100

บทที่ 100 ประจำเดือนเลอะเต็มขาของเขา

“ไม่อยากค่ะ” ถังซินตอบไปอย่างซื่อสัตย์ แม้ว่าเจียงจิ้งจะกดดันหล่อนกี่ครั้ง หล่อนก็เพียงแค่เงียบไม่พูดอะไร ถึงจะอยากทำให้เจียงจิ้งออกจากตำแหน่งนั้น แต่หล่อนก็ไม่ได้อยากจะขึ้นไปตำแหน่งนั้นเลย

ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ที่สนามกอล์ฟ หัวหน้าพูดกับหล่อน ก็พอจะได้ทราบว่าการที่จะมานั่งตำแหน่งนี้ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด จนถึงตอนนี้หัวหน้าตายไปแล้ว บอกตามตรง หล่อนไม่เชื่อว่าหัวหน้าตายเพราะกล้ามเนื้อหัวใจล้มเหลว

ความสัมพันธ์ภายในบริษัทมู่ซื่อยุ่งยากซับซ้อนมาก ไม่ใช่คนของรองประธานซุน ก็คนของรองประธานกาว ทุกคนล้วนแต่แก่งแย่งชิงดีกัน หล่อนเพียงแค่อยากทำงานได้เงินเดือนก็พอแล้ว ไม่อยากเอาตัวเข้าไปแก่งแย่งกันกับพวกนั้น

หล่อนไปเจรจาธุรกิจกับมู่เฉินหย่วนที่ตุรกี มันก็เสร็จสิ้นไปแล้ว

“พอดูออกว่าคุณถังไม่ได้มีความทะเยอะทะยานอะไรขนาดนั้น” มู่เฉินหย่วนพูดขึ้น สายตาจ้องมองถังซินด้วยความสนใจ

ถังซินเริ่มทำตัวไม่ถูก “คุณ คุณอามู่…..คุณยังไม่ไปอีกเหรอคะ?”

ไม่รู้ว่าทำไม ทุกครั้งที่เห็นมู่เฉินหย่วนทำแววตาแบบนี้ ในใจหล่อนก็จะรู้สึกตื่นเต้นตลอด ราวกับว่าถ้าไม่ระวังแม้แต่วินาทีเดียวก็จะก้าวเข้าไปอยู่ในกับดักของเขาโดยไม่รู้ตัว

มู่เฉินหย่วนคงจะไม่ได้วางแผนอะไรอยู่นะ?

“เธอเป็นพนักงานของบริษัทมู่ซื่อ ฉันไม่ไว้ใจให้เธออยู่ตามลำพัง” มู่เฉินหย่วนดูนาฬิกา ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว บนถนนก็ยังคงไม่มีรถวิ่งผ่าน

แต่กลับเป็นกาวเหม่ยซีที่ขับรถกลับมารับมู่เฉินหย่วนแทน

“คุณถัง เพื่อนของคุณคนนั้นน่าจะไม่มาแล้วล่ะ ให้ฉันไปส่งเธอแทนดีกว่า”

ถังซินพูดขึ้น “ไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ น่าจะรถติด เดี๋ยวฉันโทรหาหล่อนอีกรอบ…..” พูดพลางก็วิ่งไปหยิบมือถือในกระเป๋า ในขณะที่ก้มตัวลงจะหยิบมือถือหน้าก็เริ่มรู้สึกหน้ามืด เห็นหล่อนทำท่าจะล้มลงไปที่พื้น มู่เฉินหย่วนก็รีบเข้าไปรับอย่างรวดเร็ว ถังซินเงยหน้าขึ้นมามอง กำลังที่จะเอ่ยปากพูดขึ้นก็ดันสะอึกเสียก่อน

กลิ่นเหล้าโชยขึ้นมายังหน้าของเขา

ถังซินหน้าแดงทั้งหน้า รู้สึกอึดอัดจนลืมพูดแม้แต่คำว่า “ขอบคุณ”

มู่เฉินหย่วนอดไม่ได้ที่จะขำ บางครั้งก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ฉลาดมากๆ บางครั้งก็เงอะงะยังกับอะไรดี เขาเอามือจับที่ขาของหล่อน แล้วอุ้มขึ้นมา

“ไม่ต้องโทรแล้ว ฉันจะไปส่งเธอเอง”

ถังซิน: “…..”

ปฏิเสธไปเยอะขนาดนั้น จะให้บ่ายเบี่ยงอีกก็รู้สึกไม่ดี ได้แต่เอาหน้ามุดเข้าไปในอ้อมกอดของเขาไม่ได้พูดอะไร

มู่เฉินหย่วนอุ้มถังซินเข้าไปในรถที่เปิดประตูอยู่ก่อนอย่างสุภาพบุรุษ แล้วค่อยขึ้นมาพร้อมกับก็ปิดประตูทีหลัง “เลขากาว ไปส่งคุณถังที่สิงสุ่ยวานก่อน”

“ได้ค่ะ ท่านประธานมู่”

ในรถเปิดไฟดวงเล็ก แอร์อุณหภูมิพอเหมาะ ถังซินที่มึนหัวอยู่ก่อนหน้านี้ ตอนนี้ก็นั่งพิงที่นั่งเบาะหนังอยู่ ในขณะที่รถขับด้วยนิ่งหล่อนก็เผลอหลับไป

มู่เฉินหย่วนมองมาที่หล่อน

หญิงสาวข้างๆเอียงหัวเข้าหาพนักพิง หายใจเข้าออก แก้มมีสีชมพูอ่อนๆ ปากขมิบเล็กน้อย ดูแล้วก็ไม่ได้น่าหลงใหลอะไรมากนัก แต่กลับเหมือนทั้งร่างส่องแสงประกาย ดึงดูดสายตาของคนที่มอง

มู่เฉินหย่วนเอาผ้าห่มมาห่มให้หล่อน พลางเอ่ยปากถามกาวเหม่ยซี: “หาเจอแล้วยัง?”

“หาเจอแล้วค่ะ” กาวเหม่ยซีตอบ “รองประธานซุนคิดที่จะใส่ร้ายว่าถังซินมีส่วนเกี่ยวข้องในการตายของหัวหน้าหลิว ทางตำรวจก็เตรียมที่จะมาพาตัวถังซินไปสอบสวนแล้ว แต่เขาไม่คิดว่า ท่านจะมาช่วยพูดแทนให้หล่อน”

พอได้ยินแล้ว แววตาของเขาก็เปลี่ยนไปด้วยความโกรธ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “คนของฉัน ฉันต้องปกป้อง รองประธานซุนยิ่งอยู่ยิ่งไม่เห็นหัวของฉัน อีกทั้งยังขุดเรื่องที่จบไปแล้วขึ้นมาอีก เหอะ สงสัยคงคิดจะอยากฮุบบริษัทมู่ซื่อมาเป็นของตัวเอง”

“แล้วท่านประธานมู่จะทำยังไงต่อคะ?”

“หลังจากนี้ค่อยว่ากัน” มู่เฉินหย่วนเอามือมานวดคิ้วด้วยความเหนื่อย: “รองประธานซุนก็ถือว่าเป็นผู้อาวุโสของบริษัทมู่ซื่อ ถ้าเกิดผลีผลามไล่ออกล่ะก็ คนอื่นจะต้องไม่พอใจแน่ๆ บริษัทย่อยที่นิวยอร์กก็มีปัญหา ต้องการให้ฉันไปจัดการอีก”

กาวเหม่ยซีตอบรับ แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

พอถึงตอนนี้ ถังซินที่นั่งอยู่เบาะหลังจู่ๆก็ร้องด้วยความเจ็บปวด เอนตัวล้มลงไปบนตักของมู่เฉินหย่วน

“ถังซิน?” มู่เฉินหย่วนก็พบว่าใบหน้าของหล่อนซีดเผือด แบบนี้ไม่ได้การแล้ว แล้วตบเบาๆที่หน้าของถังซิน คิ้วเริ่มขมวด“เป็นอะไรไป?”