รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 137

บทที่ 137 ฉันจะดูแลคุณไปทั้งชีวิต

มู่เฉินหย่วนได้ยินเธอพูดแล้วรู้สึกผิดปกติ คาดว่าเธอคงจะคิดถึงเรื่องขาของเขา จึงทำเสียง อืม และไม่ได้พูดอะไรออกมา

ขณะที่เขาได้ทานข้าวเช้า ถังซินก็ได้พูดอยู่ตลอด

เธอพูดให้เขาฟังเกี่ยวกับเรื่องของบริษัท มู่เฉินหย่วนอดกลั้นขำไม่ได้

เรื่องของอุบัติเหตุทางรถยนต์ เขาไม่ได้บอกท่านมู่ แต่ว่าท่านมู่ฉลาดเฉียบแหลมขนาดนี้ คาดว่าน่าจะรู้แผนการของเขาอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นคงจะไม่ไปที่บริษัทเพื่อให้การหนุนหลังถังซิน ให้เธอได้ปฏิบัติหน้าที่แทนประธาน

“มู่ ประธานมู่? “มู่เฉินหย่วนกำลังคิดเรื่องบางอย่างอยู่ แต่ถังซินคิดว่าเขากำลังเศร้าหมองหลังจากที่เขาพบว่าสองขาของเขาไม่มีความรู้สึก จึงรีบพูดขึ้นมาว่า “หมอบอกแล้วว่า ขาของคุณแค่ไม่รู้สึกชั่วคราว สามารถหายได้”

มู่เฉินหย่วนอยากที่จะหยอกล้อเธอขึ้นมากะทันหัน จึงพูดด้วยเสียงทุ้มๆขึ้นว่า “ถ้าไม่หายหล่ะ?”

“เป็นไปไม่ได้” จมูกของถังซินเริ่มเจ็บแดงเหมือนกับจะร้องไห้ “ประธานมู่สองขาของคุณจะต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน ถ้า ถ้าไม่หาย ฉันจะดูแลคุณตลอดไป พาคุณเปลี่ยนที่ไปแต่ละประเทศ”

“วางการแพทย์มีคนเก่งเยอะขนาดนี้ ต้องมีซักคนที่สามารถช่วยประธานมู่ได้”

คำพูดของเธอ เหมือนกับก้อนกินที่ทุบหัวใจที่นิ่งสงบของมู่เฉินหย่วน สายตาที่เขามองเธอนั้นใสสะอาดและจริงใจ ในตาสะท้อนภาพเขา

เธอจริงจังขนาดนี้ เธอทำเหมือนกับว่าเกิดเรื่องขึ้นกับเขาจริงๆ เธอจะรับผิดชอบให้ถึงที่สุด

มู่เฉินหย่วนคิดถึงคำพูดของเย่นจิ่งเหนียนเมื่อคืนก่อน

พี่รอง พี่เคยคิดมั้ยว่าถ้าเธอรู้ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นแผนของพี่ คือพี่กำลังโกหกเธอ แล้วเธอจะเป็นยังไง

เริ่มแรก เขาไม่ได้เอาถังซินเข้ามาในแผนการ เพียงแค่อยากให้เธอช่วยแก้ไขเรื่องความร่วมมือในประเทศตุรกี แต่หลังจากที่ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันนาน เขาพบว่าบนตัวของผู้หญิงคนนี้นั้นมีจุดส่องสว่างมากมาย

เธอฉลาดมาก มีความสามารถในการเตรียมตัวรับมือกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน

ตั้งแต่ที่ไปคุยงานที่หมู่บ้าน เขาก็เปลี่ยนแผนการ และยังลากถังซินเข้ามาอีกด้วย ก่อตั้งแผนกใหม่และเลื่อนขั้นให้เธอเป็นผู้จัดการ ทั้งหมดนี้ก็คือเรื่องเบื้องหลัง

และเธอก็ไม่ทำให้เขาผิดหวังจริงๆ งานที่มอบต่อให้เธอรับผิดชอบเธอได้ทำมันออกมาอย่างดีทั้งหมด เธอมีความสามารถในการแข่งขัน

“ถังซิน”

เขาไม่ได้ตะโกนว่า คุณถัง เขาตะโกนเรียกชื่อจริง เสียงนั้นทุ้มลึก และทำให้เธอชะงัก

เรื่องของบริษัทมู่ซื่อ เย่นจิ่งเหนียนได้พูดกับฉันแล้ว “ลำบากเธอแล้วหล่ะ มู่เฉินหย่วนพูดขึ้น คุณโดดเด่นและยอดเยี่ยมมาก หลายครั้งที่จำเป็นจะต้องมีคนบังคับ ฉันหวังว่าเธอจะไม่เกลียดฉัน”

ถังซินฟังไม่เข้าใจในประโยคช่วงหลัง ความรู้สึกเหมือนกับคืนวันที่เขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ รู้สึกแปลก แต่คิดว่าถ้าถามออกมาอีก เขาจะต้องเป็นบ้าแน่นอน

เป็นอย่างที่เธอคิดมั้ย

น่าจะไม่ใช่หรอก มู่เฉินหย่วนไม่ควรเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่น

มู่เฉินหย่วน เห็นคางของเธอสีขาวนวลและแหลม จึงใช้มือบีบ กลับไม่คาดคิดว่าจะมีเนื้อที่อ่อนนุ่ม ตอนนี้ความสนใจของถังซินได้มาอยู่ที่คางของตนเอง

การกระทำที่กระชิดขนาดนี้ ทำให้หูของถังซินแดง เสียงที่ออกมาแข็งทื่อ “มู่ ประธานมู่”

“คิดไม่ถึงว่าบนหน้าของเธอจะมีเนื้อเยอะขนาดนี้”

ถังซินกำลังจะพูดโต้ตอบไปว่า “คุณจะบอกว่าฉันอ้วนอย่างนั้นหรอ?” จากนั้นก็ได้ยินเสียงเคาะประตู เธอจึงเกิดการตอบสนองโดยการตีมือของมู่เฉินหย่วนออก และเขยิบห่างออกมา

ฝ่ามือตีลงไปอย่างหนักและเสียงดังฟังชัด ทำให้หลังมือของเขานั้นแดง

ตอนนั้นบรรยากาศหยุดชะงัก

“เอ๋ ประธานมู่คุณฟื้นแล้วหรอ?”

พยาบาลเข้ามาเปลี่ยนยาตามเวลา เห็นมู่เฉินหย่วนฟื้นแล้วก็รู้สึกตื่นเต้น จึงทิ้งรถเข็นและออกไปเรียกหมอ ถังซินไม่กล้าหันไปมองสีหน้าท่าทางที่แสดงออกมาของมู่เฉินหย่วน เธอจึงก้มหน้ากินโจ๊ก

ใครใช้ให้เขามาบีบคางเธอ สมควรตี!

คนอย่างระดับมู่เฉินหย่วน โรงพยาบาลไม่กล้าที่จะไม่สนใจ จึงมีกลุ่มหมอเข้ามาอย่างรวดเร็วมาก แต่ถูกมู่เฉินหย่วนไล่ออกไปเพราะทำให้ห้องคนไข้แออัด

ถังซินเห็นหมอตรวจร่างกายให้กับมู่เฉินหย่วน พูดเรื่องสองขาของเขาอย่างนุ่มนวล จึงแอบกำหมัด