รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 147

บทที่ 147 ลองหัวเราะให้ฉันเห็นอีกสิ

“นายบอกว่าทำธุระเสร็จแล้วจะมาหาฉันไม่ใช่เหรอ ทำไมทำธุระนานจังล่ะ” มู่เฉินหย่วนตัดบทเขา แถมมองเข้มใส่เขาด้วย

สายตาดูเย็นชาจนลู่เหวินซูหนาวสั่น

“อ๋อ อ๋อ ใช่” ลู่เหวินซูพูดตะกุกตะกัก “มะ เมื่อกี้กำลังประชุมกับพวกผู้จัดการ”

พอเห็นลู่เหวินซูท่าทีแปลก ๆ ไป ถังซินก็เงยหน้าไปมองเครื่องปรับอากาศ พูดด้วยความกังวล “อุณหภูมิก็ไม่ต่ำนะคะ คุณลู่ทำไมพูดเสียงสั่น ๆ ล่ะคะ”

ลู่เหวินซูลูบ ๆ แขน “ผมรู้สึกหนาวมาก ผมอาจจะตัวเย็นมั้งครับ”

“...”

มู่เฉินหย่วนหลอกล้อกันก็รู้สึกไม่สบายใจ เลยจงใจพูดขัดจังหวะขึ้นมา “ผมส่งวีแชทหาเลขาเกาแล้ว คุณกลับรถที่จัดเอาไว้พิเศษไปบริษัทแล้วกันนะ”

ถังซินถาม “แล้วประธานมู่ คุณจะทำยังไงล่ะคะ”

“ผมมีธุระต้องทำนิดหน่อย เดี๋ยวให้เหวินซูส่งผมกลับไป”

“ถ้างั้นก็ได้ค่ะ” ถังซินไม่ปฏิเสธอีกต่อไป

เดิมทีเธอก็อยากจะกลับบริษัทอยู่แล้ว มู่เฉินหย่วนเรียกเลขาเกามา ช่วยประหยัดเวลาเธอไปได้ไม่น้อย

“พี่รอง เธอเป็นผู้รักษาการประธานของตระกูลมู่ ก็ต้องเรียกประธานถังสิ” ลู่เหวินซูพูดล้อเล่น “พี่ยังเอาแต่เรียกเธอว่าคุณถังอยู่ได้ ดูห่างเหินมากจัง”

พอถังซินได้ยินก็รีบโบกไม้โบกมือพูดอย่างประหม่า ๆ “ไม่ค่ะ ประธานมู่เรียกฉันว่าคุณถังดีออกค่ะ อีกอย่างทนโดนเรียกว่าประธานถังไม่ได้เหมือนกัน ถ้าอย่างนั้น ประธานมู่คะ คุณลู่คะ ฉันไปก่อนนะคะ”

พอถังซินหันตัวเดินจากไป มู่เฉินหย่วนหัวเราะเบา ๆ ทันที “ประธานถัง สู้ๆนะ”

ถังซินเดินโซเซ เกือบล้มลง

ตายแล้ว！โดนลุงมู่เรียกประธานถัง ทำไมฟังแล้วมันดูไม่เข้าหูเลยนะ

เธอยิ่งก้าวเร็วขึ้นไปอีก แป๊บเดียวก็เหลือเงาแล้ว

ลู่เหวินซูเห็นท่าทางของถังซินแล้วก็หัวเราะลั่นออกมา “พี่รอง เธอตลกมาก พระเจ้า ฮาชะมัดยาดเลย พี่เรียก “ประธานถัง” ทำเอาเธอตกใจจนเกือบเผ่นหนีไปแล้ว”

มู่เฉินหย่วนมองเขาด้วยสายตาอันเย็นชา “ลองหัวเราะให้ฉันเห็นอีกสิ”

“ผมไม่ได้หัวเราะนะ เมื่อกี้หน้ามันเป็นตะคริว” ลู่เหวินซูไอ ๆ เปลี่ยนเรื่องอย่างมีไหวพริบ “พี่ใหญ่กับพี่สามอยู่ในห้องส่วนตัวแหนะ มาพี่รอง ผมเข็นพี่ไปนะ”

“ขอบใจนะ แต่ไม่ต้องหรอก” มู่เฉินหย่วนปัดมือเขาออกอย่างไม่เกรงใจ ใช้มือเข็นวีลแชร์เองเนียน ๆ ลู่เหวินซูอึ้งจนอ้าปากค้าง

ทำไมพี่รองให้ถังซินเข็น แต่ไม่ให้เขาเข็น เขาน่ารังเกียจขนาดนี้เลยเหรอ

เหมือนกับว่าได้กลิ่นอะไรบางอย่าง ลู่เหวินซูรีบใส่หูฟังแล้วพูดเบา ๆ “ฮัลโหล ๆ เหล่าเหอ นายรีบไปสืบดูสิว่าก่อนหน้านี้พี่รองอยู่ห้องไหน ทำอะไร แล้วส่งวีแชทมาให้ฉันหมดเลยนะ”

เขารู้สึกว่าพลาดละครฉากเด็ดอะไรไป

หลังจากที่มู่เฉินหย่วนเปิดประตูเข้ามาในห้องจึงเห็นวี่เหวินถิงกับเย่นจิ่งเหนียนกำลังคุยกันอยู่ ก็ไม่รู้ว่าพูดอะไร แม้แต่คนเย็นชาอย่างวี่เหวินถิงถึงกับยิ้มออกมาได้

“คุยอะไรกันน่ะ” มู่เฉินหย่วนถามยิ้ม ๆ มีเพียงแต่วี่เหวินถิงรวมอยู่กับคนอื่นสองสามคน เขาถึงเลิกระแวดระวัง ทำตัวตามสบาย “เล่นทำเอาพี่ใหญ่หัวเราะได้เลย”

“พี่รอง” เย่นจิ่งเหนียนเห็นมู่เฉินหย่วนเข้ามาเอง รีบลุกขึ้นจากโซฟา “เหวินซูล่ะ”

“นี่ นี่ ฉันอยู่นี่” ลู่เหวินซูโผล่ออกมาจากด้านหลังของมู่เฉินหย่วน อธิบายให้ตัวเอง “เมื่อกี้ผมจะเข็นพี่รองมาที่นี่ แต่พี่รองไม่ให้ผมเข็นเอง จะโทษผมไม่ได้นะ”