รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 156

บทที่ 156 คุณว่ามันเหมือนเนื้อหมูไหม

พูดจบเธอถึงรู้สึกว่ามันไม่ใช่จึงมองย้อนกลับไป

มู่เฉินหย่วนกำลังถือกาแฟร้อนควันลอยยักคิ้วอยู่ นั่งวีลแชร์มองเธออย่างตื่นเต้นแต่ก็แกล้งทำเป็นนิ่ง

“นี่ ประตูนี้...”ถังซินอยากจะบอกว่าประตูไม่ได้ล็อก จากนั้นก็พบว่าคีย์การ์ดอยู่ในมือตัวเองก็เลยอาย “ก็ได้ ฉันแตะการ์ดเข้ามาค่ะ”

มู่เฉินหย่วนยิ้มแล้วถามหน้าตาย “คุณบอกว่าจะหาแม่บ้านให้ผมไม่ใช่เหรอ”

“แม่บ้านพวกนั้นไม่ได้ฝึกอบรมในบริษัทแม่บ้านสักเท่าไหร่ ฉันกลัวว่าจะดูแลประธานมู่ไม่ดี” ถังซินถืออาหารที่ซื้อมากับกุหลาบสองต้นมาด้วย

“อ๋อ จริงด้วย ล้านหกของคุณประธานมู่...เอ้ย กุหลาบค่ะ” เธอรีบเปลี่ยนคำพูด “บ้านฉันเล็กเกินไป นางฟ้าน้อยให้ฉันเอามาคืนคุณสองต้นค่ะ”

“แค่กุหลาบเอง ไม่ต้องคืนก็ได้”

มู่เฉินหย่วนพูดง่าย ๆ ราวกับว่าไม่ได้สนใจอะไร ถังซินได้ยินกลับคว่ำปากลง

ไอ้นี่มันไม่ใช่กุหลายธรรมดามันคือเงินหยวนต่างหากล่ะ

ถังซินไม่มีความกล้าที่จะบอกกับผู้ชายพันล้านว่าการปลูกของดอกกุหลาบพันธุ์นี้มันสิ้นเปลืองเงินเกินไปจึงตรงดิ่งไปเตรียมอาหารเช้าในครัวและพูดไปด้วย “ประธานมู่คะ ตอนเช้าถ้ายังไม่ได้กินข้าว เลิกดื่มกาแฟได้แล้วค่ะ เดี๋ยวทานโจ๊กนะคะ”

“...”

มู่เฉินหย่วนมองกาแฟในมือ ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วแอบวางลงเงียบ ๆ แล้วหนีไปห่าง ๆ พอเขาได้กลิ่นอาหารก็เข็นวัลแชร์เข้าไป

พอเห็นถังซินกำลังจัดการพวกเครื่องใน เขาก็ทำหน้าทนไม่ค่อยได้

“นี่มันคืออะไร”

“นี่คือไส้หมูไงค่ะ” ถังซินไม่ได้หันไป เลยไม่เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของมู่เฉินหย่วนเป็นธรรมดา “ฉันไปซื้อมาที่ตลาดตอนเช้า สดมากเลยนะคะ เดี๋ยวฉันจะทำโจ๊กหมูค่ะ”

มู่เฉินหย่วนสูดหายใจเข้าลึก ๆ “ผมบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่า ผมไม่กินเนื้อหมู”

“นี่ไม่ใช่เนื้อหมู นี่คือไส้ใหญ่หมูค่ะ” ถังซินเถียงกลับ เอาไส้ใหญ่หมูให้เขาดู “คุณดูสิ มันเหมือนเนื้อหมูไหมคะ”

“คุณถัง นี่มันก็เป็นส่วนหนึ่งที่อยู่ในตัวหมูนะ” มู่เฉินหย่วนหมุนวีลแชร์ถอยหลังนิดหน่อย น้ำเสียงรังเกียจมาก

ถังซินอยากด่าคนมาก

เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ถึงอยากย้ายมาดูแลลุงมู่

โอ๊ย จู้จี้จุกจิกจังเลย โตจนป่านนี้แล้ว กินแต่ของแพง ๆ จากภูเขากับทะเลหรือไง ทำไมไม่เบื่อบ้างเลยหรือไง

“ป๊าบ” ถังซินเอาไส้ใหญ่หูโยนลงกะละมังล้างผัก เธอไม่รู้ว่าเอาความกล้ามาจากไหนถึงยืดตัวตรงพูดกับมู่เฉินหย่วน “ประธานมู่คะ จะกินไม่กินคะ ถ้าไม่กินฉันจะสั่งข้าวกล่องจะได้ประหยัดเวลาฉันค่ะ”

มู่เฉินหย่วนลืมตาขึ้น นัยน์ตาสีดำจับจ้องไปที่เธอ พอโดนจ้องถังซินก็รู้สึกกลัวปอดแหก ๆ

แย่แล้ว ลุงมู่จะโกรธไหมนะ

พอถังซินแบกหน้าอยากจะขอโทษก่อน มู่เฉินหย่วนก็หันวีลแชร์ออกจากห้องครัวไป

ถังซินเอามือทาบอก ถอนหายใจเงียบ ๆ

ตอนนี้มู่เฉินหย่วนต้องการอาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการ ของที่ถังซินไปซื้อมาที่ตลาดล้วนสดมาก ๆ เมื่อคืนยังโทรไปหาคุณแม่ถัง ขอสูตรอาหารที่มีโภชนาการที่ดีจากเธอมาสองสามอย่างอยู่เลย

ถังซินจัดการวัตถุดิบเสร็จก็เอาใส่ตู้เย็น พอเห็นโจ๊กในหม้อข้นแล้วก็เอาเครื่องในที่หมักเอาไว้ใส่ลงไป เอาตะเกียบยาวคน ๆ สองสามที ปิดไฟแล้วโรยต้นหอม

กลิ่นโจ๊กหมูหอมไปทั่ว

ถังซินใส่ถุงมือกันความร้อนยกหม้อออกมาวางบนโต๊ะอาหาร พอเห็นมู่เฉินหย่วนกำลังอ่านหนังสือพิมพ์ก็เลยเรียก

“ประธานมู่คะ มาทานอาหารเช้าค่ะ”

มู่เฉินหย่วนเข็นวีลแชร์ช้า ๆ มาที่ห้องอาหาร จ้องชามโจ๊กหมูที่ถังซินตักมาให้

ช้อนในมือแน่นิ่งไม่ขยับอยู่นาน

เขาไม่ไม่ได้บอกว่าจะกินของแพง ๆ จากภูเขากับทะเล อาหารธรรมดาก็ดูดีเช่นกัน พอเขาพูด แม่บ้านก็ไม่กล้าพูดอะไร แต่ถังซินเอาอาหารน่ารังเกียจมาท้าทายความอดทนของเขา