รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 183

บทที่ 183 ต้องการให้คุณมาสงสาร

“ไม่ใช่นะพี่ชายสอง ผมพาคนกว่าสิบคนไปสร้างสระว่ายน้ำให้พี่กว่าค่อนคืน ผมอยากได้ค่าดำเนินการมันทำไม?” ลู่เหวินซูน้อยใจจะตายอยู่แล้ว “ค่าเหนื่อยผมไม่คิดกับพี่เลยด้วย!”

“ไม่มีให้”

ลู่เหวินซูร้องไห้แล้ว “พี่ชายสอง พี่ล้อเล่นเหรอ?”

“ฉันไม่เคยล้อเล่นกับใคร” มู่เฉินหย่วนพูดอย่างเย็นชา “แล้วก็ จู่ๆ ฉันก็อยากปลูกดอกไม้ นายเอาดอกไม้พวกที่ขุดออกไปย้ายกลับมาที ปลูกในรั้วนอกคฤหาสน์”

“พ-พี่ชายสอง อย่ามาล้อเล่นกับผมนะ” หลังจากที่หลี่เจ๋อวี๋เลือกดอกไม้ที่ชอบไปปลูก ดอกอื่นเขาก็ทิ้งไปหมดแล้ว น่าจะเหี่ยวตายไปนานแล้ว “ผมทำอะไรผิดพี่บอกผมมา”

มู่เฉินหย่วนแค่พูด “ดอกไม้ที่นายปลูกฉันรู้หมดแล้ว ย้ายกลับมาภายในสามวัน ขาดไปดอกเดียวก็จัดการให้เหมาะสมเอง”

“พี่ชายสอง ผมผิดไปแล้ว ให้อภัยผมเถอะ!”

ลู่เหวินซูร้องไปค่อนวัน จนสุดท้ายไม่มีเสียงแล้ว พอมองโทรศัพท์ที่ถูกวางไปนานแล้ว เขาก็ล้มลงบนเก้าอี้ ทำท่าทางไม่เหลืออะไรแล้วในชีวิตนี้

ช่วงนี้เขาไม่ได้ไปหาพี่ชายสอง ทำไมถูกพี่ชายสองไม่พอใจได้นะ?

--

ถังซินลาพักร้อนสองสามวัน กลับไปบริษัทมู่ซื่อด้วยจิตใจปลอดโปร่งอารมณ์ดีอีกครั้ง ต้อนรับกาวเหม่ยซีผู้ทรงเกียรติ

เธอถาม “เป็นยังไงบ้าง?”

“คุณดูเถอะค่ะ” กาวเหม่ยซีเอาเอกสารให้เธอ

ถังซินเปิดเอกสาร หลังจากดูแล้ว สีหน้าก็กลายเป็นแย่ขึ้นมา เธอไม่คิดเลยว่ามู่เจิ้งเฉิงจะขายหุ้นที่สะสมมาอย่างยากลำบากจริงๆ ประกาศราคาต่อสาธารณะโดยตรงเลยด้วย

ผู้ซื้อ——หลินเฉิงจี๋

“ให้ตายเถอะ!” ถังซินสบถด่า ปิดเอกสารลงไปอย่างแรง

มู่เจิ้งเฉิงกำลังทำอะไรอยู่ ทำไมจู่ๆ ถึงขายหุ้น แถมยังราคาถูกขนาดนี้? ขายใครไม่ขาย ดันไปขายให้กับหลินเฉิงจี๋ ไปทำข้อตกลงแบบไหนกับเขากัน?

กาวเหม่ยซีแอบมองถังซินหนึ่งที พูดด้วยความสงบ “ประธานถัง นอกจากคุณเฒ่ามู่ ในกลุ่มคนถือหุ้นบริษัทมู่ซื่อ คุณชายหลินท่านนี้ถือหุ้นมากที่สุด”

ถังซินหลับตา สุดท้ายก็พูดแค่ “ฉันรู้แล้ว เธอออกไปก่อน”

ขณะที่ห้องทำงานประธานเหลือแค่ถังซินคนเดียว เธอเปิดดูเอกสารอย่างละเอียดอีกครั้ง คิดถึงช่วงก่อนหน้านี้ หลินเฉิงจี๋ให้คนส่งซุปไก่มา แล้วก็ยังมีการ์ดใบนั้น

ที่เขาทิ้งการ์ดนั้นไว้ เพราะเขารู้ว่าหลังจากเขาได้รับหุ้นบริษัทมู่ซื่อแล้ว เธอจะต้องมาหาเขา

ไม่เจอกันสองสามปี วิธีการของเขานั้นสุดยอดขนาดนี้

สามชั่วโมงต่อมา ถังซินควานหาการ์ดใบหนึ่งในลิ้นชัก กดโทรออกตามเบอร์ด้านบน

พอกดโทรออก เสียงอ่อนโยนของหลินเฉิงจี๋ก็ดังผ่านมา “อาหารฝรั่งเศสดีไหม ตอนเย็นทุ่มหนึ่ง เจอกันที่ร้านอาหาร Friday”

ถังซินพูด “ได้”

การโทรครั้งนี้ก็ไม่ได้ทำให้อารมณ์ถังซินปรากฏการณ์เปลี่ยนแปลงอะไร เธอได้เวลาประชุม ยุ่งวุ่นวายตลอดเวลาจนตอนเลิกงาน ส่งวีแชทไปหามู่เฉินหย่วน ทำอะไรให้เรียบร้อยแล้วไปร้านอาหารตามนัด

ถังซินถูกบริกรนำไปที่สวนดาดฟ้าของร้านอาหาร เห็นหลินเฉิงจี๋ที่นั่งริมหน้าต่าง

“ไม่เจอกันนานเลย”

หลินเฉิงจี๋ลุกขึ้นมากอดเธอหนึ่งที เสื้อเชิ้ตขาวกับเสื้อกล้ามสีเทา ด้านล่างสวมกางเกงสูทสีเทา ทั้งร่างมองดูแล้วสง่างาม เป็นผู้ดีมาก

เธอไม่ค่อยชินกับการถูกกอด ทั้งร่างแข็งทื่อเล็กน้อย

ชายหนุ่มลากเก้าอี้ให้ถังซินอย่างสุภาพบุรุษ ถังซินเอ่ยขอบคุณและนั่งลง พบว่าบนโต๊ะมีดอกคามิเลียวางอยู่หนึ่งช่อ กลิ่นหอมบางๆ สีขาวเหมือนเกล็ดหิมะ