รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 185

บทที่ 185 อย่ารับลูกกวาดกระต่าย

หลินเฉิงจี๋ก้มศีรษะถามเธอ “โอเคไหม?”

“โอเค” ทั้งสองใกล้ชิดกันมากเกินไป ทำให้ทั้งร่างของถังซินไม่สบายตัว อยากยืนดีๆ สุดท้ายรถไฟฟ้าใต้ดินก็สั่นไหว ร่างกายเธอที่เพิ่งยืนนิ่งก็กระแทกเข้าอ้อมกอดเขา

“......”

กระอักกระอ่วนเกินไปแล้ว

หลินเฉิงจี๋กลับไม่รู้สึกว่าแปลกอะไร มือหนึ่งจับราวมือ อีกมือหนึ่งจับไหล่เธอ

เมื่อก่อนตอนเรียนหนังสือ เขาก็นั่งรถไฟฟ้าใต้ดินกับถังซินบ่อยๆ แต่ตอนนั้นคนบนรถไฟฟ้าใต้ดินไม่เยอะ เหมือนตอนนี้ที่ไหนล่ะ คนเหมือนปลาซาร์ดีนเลย ถูกเบียดไปเบียดมา

แต่ก็ยังดี ข้างกายยังมีเธอ

“เราจะถึงถนนชิงเถิง อีกสี่ป้ายก็ถึงแล้ว” กลัวว่าบรรยากาศจะแข็งทื่อ ถังซินพยายามหาเรื่องพูด “วันนี้ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น เรียกแท็กซี่ก็ไม่ได้”

เด็กหญิงข้างๆ ได้ยินพอดีก็พูดขึ้น “พวกคุณอยู่ที่ถนนจินเฟิงใช่ไหม?”

“อ่าทำไมเหรอ?”

“เพราะถนนจินเฟิงรถติดบ่อยๆ” เด็กหญิงอธิบายถังซิน “ปกติคนขับรถไม่ไปที่นั่นสุดสัปดาห์ แถมวันนี้เป็นวันเทศกาลอาหาร ไปรับลูกค้าที่ถนนชิงเถิงกันหมดแล้ว”

ถังซินพยักหน้าอย่างเข้าใจแจ่มแจ้ง

ไม่แปลกใจทำไมเธอเรียกแท็กซี่ไม่ได้อยู่ตั้งนาน เพราะไม่มีคนขับรถไปนี่เอง

เด็กหญิงเป็นคนพูดเก่ง หลังจากคุยกับถังซินแล้ว ปากก็พูดพล่ามไม่หยุด รู้ว่าถังซินและหลินเฉิงจี๋มาจากนอกเมือง ก็บอกพวกเขาว่าที่ไหนน่าเที่ยว ที่ไหนต้องหลบฟ้าแลบ

“ฉันว่าแฟนคุณหล่อมากอ่า” พูดเป็นชุด เด็กหญิงก็มองหลินเฉิงจี๋ ถ้าไม่ใช่ว่าข้างกายมีแฟนหนุ่มอยู่อาจจะสารภาพรักไปแล้ว “เขาเป็นดาราไหม?’

ถังซินเลิกคิ้ว “ไม่ใช่ เราเป็นแค่......เพื่อนกัน”

“อ๋อ เพื่อนเหรอ” เด็กหญิงพูดอ๋อลากยาวอย่างคลุมเครือ แล้วพูดอย่างซนๆ “ไม่แน่ว่าผ่านคืนนี้ไป ความสัมพันธ์พวกคุณอาจจะเปลี่ยนก็ได้ เพราะวันนี้ครึกครื้นมากน่ะ!”

“หมายความว่าไง?” ถังซินไม่เข้าใจจริงๆ เธอเห็นภายในรถไฟฟ้าใต้ดินเบียดขนาดนี้ ดอกกุหลาบสีเขียวในมือแฟนหนุ่มของเด็กหญิงยังอยู่ในสภาพดี ก็อดถามไม่ได้ “เมื่อกี้ฉันว่าจะถาม ดอกกุหลาบสีเขียวก้านนี้มีค่ามากเหรอ ทำไมแฟนเธอถึงได้ปกป้องมันอย่างระมัดระวังมาก ดูกลัวว่ามันจะถูกเบียดจนเละ”

“ฉันลืมไปว่าพวกคุณไม่ใช่คนท้องถิ่น” เด็กหญิงออกแรงหาลูกกวาดในกระเป๋าแล้วยัดให้ถังซิน “ฉันมีเยอะ ให้คุณหนึ่งชิ้น ดอกกุหลาบก็ให้แฟนคุณหาวิธีเอาเองน้า!”

“อะไร——”

รถไฟฟ้าใต้ดินถึงชิงเถิงพอดี คนบนรถก็เบียดกันอยู่ด้านล่าง เบียดจนเสียงถังซินไม่มี

ตอนจากกัน เด็กหญิงก็โบกมือมาทางถังซินและหลินเฉิงจี๋ แล้วพูดเสียงดัง “ถ้าพวกคุณมีเวลาว่างก็ไปเดินเล่นที่ทะเลนก ได้ยินมาว่าถ้าเก็บหินรูปหัวใจได้จะโชคดีน้า!”

ถังซินกะพริบตาหนึ่งที เธอก็หายไปแล้ว

คนในตอนนี้เยอะมากเกินไป ด้านหน้าด้านหลังล้วนเป็นคน หลินเฉิงจี๋กุมมือถังซินไว้ในฝ่ามือ ทั้งคู่เบียดออกมาจากรถไฟฟ้าใต้ดินอย่างยากลำบาก หายใจเอาอากาศสดชื่นเข้าไป

“มาเร็ว มาชิมน้ำแตงโมปั่น น้ำแคนตาลูปปั่น!”

“หัวใจย่างของแท้จากหางซี มาๆๆ!”

“......”

ถนนด้านนอกรถไฟฟ้าใต้ดินเต็มไปด้วยคนและซุ้มขายของทานเล่นมากมายหลายชนิด ครึกครื้นมากเป็นพิเศษ

ถังซินเห็นมือถูกหลินเฉิงจี๋กุมอยู่ ก็รีบชักมือออกมา กระแอมไออย่างไม่สบายใจ ตอนนี้เธอถึงพบลูกกวาดที่เด็กหญิงยัดให้ตัวเอง แพ็คเกจเป็นกระต่ายสีชมพู น่ารักมากเลย

หลินเฉิงจี๋ถาม “อยากไปเดินไหน?”

“ตามคนส่วนใหญ่ไปกันเถอะ” ถังซินพูด ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายแล้ว ไม่คิดว่าที่นี่คนจะเยอะขนาดนี้ “เทศกาลอาหารไม่ได้เริ่มตอนเย็นเหรอ ทำไมเปิดตั้งแต่บ่าย?”

หลินเฉิงจี๋มองกลุ่มคนจำนวนมาก ยิ้มแล้วพูด “น่าจะเป็นวันหยุดพอดีล่ะมั้ง”

ถังซินคิดๆ แล้วก็เห็นด้วย

ทั้งสองเดินไปข้างหน้าตามถนนเส้นหนึ่ง สองข้างทางมีขนมหลากหลายชนิด กลิ่นหอมแตะจมูก

บ่อยครั้งที่ถังซินกวาดสายตาไปมอง ยังไม่ทันพูดอะไร หลินเฉิงจี๋ก็ควักเงินให้เจ้าของซุ้ม บอกว่าต้องการหนึ่งชิ้น ทำให้ถังซินอายเป็นพิเศษ

จู่ๆ ก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งพุ่งออกมายืนข้างหน้าหลินเฉิงจี๋ ให้ของสิ่งหนึ่งกับเขา ใบหน้าแดงเล็กน้อย

“ขอถามหน่อยได้ไหมคะ?”