รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 32

บทที่32 ชายคนนี้เกี่ยวข้องอะไรกับถังซิน

ชายคนนี้หน้าตาดูดี น้ำเสียงอ่อนนุ่มเหมือนชิงเฟิง แต่มู่หยางซิวฟังแล้วกลับรู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออก ราวกับว่าถูกสายตาของเขาบีบรัดแน่นที่คอ จนตกใจกลัวและกลั้นปัสสาวะไว้ไม่อยู่

แท้จริงแล้วอุบัติเหตุนั้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่เป็นคนพวกนี้ต่างหากล่ะที่ทำ！

เพื่อนรอบตัวถังซินมีใครบ้าง มู่หยางซิวรู้จักหมด แต่ผู้ชายพวกนี้ ทำไมเขาไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน！

ชายคนนี้เกี่ยวข้องอะไรกับถังซิน？

“คุณ ความสัมพันธ์ของคุณกับถังซิน......”เนื่องจากกลัว เสียงของมู่หยางซิวจึงสั่นระริก อยากจะถามความสัมพันธ์ระหว่างชายคนนั้นกับถังซิน แต่คุยทั้งวันก็คุยไม่จบ

ชายคนนั้นเพียงแค่ยิ้มให้ แล้วคลำโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะส่งต่อให้เขา ：“ตอนนี้โทรศัพท์ไปหาหล่อน บอกว่าคุณตกลงหย่า ให้หล่อนเอาใบหย่ามาให้ที่โรงพยาบาล โอเคไหม？”

มู่หยางซิวโดนชายคนนั้นบีบบังคับ แต่เขากลับไม่ต่อต้านเลยสักนิด เขารับโทรศัพท์ไปด้วยความสั่นระริก แล้วจึงโทรหาถังซิน พูดตามที่ชายคนนั้นบอก

“ทำดีมาก ขอบใจนะ”ชายคนนั้นดูพอใจเป็นอย่างมาก แล้วจึงลุกขึ้น และเอามือตีบนไหล่เขาไปมา ด้วยแรงบนนิ้วมือเรียวยาวทั้งห้านั้น ตีจนเขาตัวสั่นด้วยความกลัว

มู่หยางซิวพูด：“คุณ คุณมีอะไรก็พูดมาตรงๆ”

“คุณเคยแตะต้องหล่อนแล้วหรือยัง？”

“เคยสิ”มู่หยางซิวตอบกลับด้วยความสั่นระริก แต่ถูกชายคนนั้นบีบแน่นขึ้น เขาอดทนเจ็บแล้วรีบอธิบายต่อว่า：“ก็ในคืนวันแต่งงาน แต่ก็ยังไม่สำเร็จ ผมสาบานได้！”

“ผมนึกไม่ถึงเลยว่าโรคนั่นที่เธอพูดถึงจะรุนแรงได้ขนาดนี้ แตะก็ไม่ให้ผมแตะต้องเลยสักนิด แล้วยังมาข่วนผมอีก หลังจากคืนนั้น พวกเราก็นอนแยกเตียงกันตลอด แล้วผมก็ไม่เคยได้แตะต้องตัวเธออีกเลย”

มู่หยางซิวนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาก็โกรธเป็นอย่างมาก

ตอนนั้นเชาตามจีบถังซินอยู่นานมาก พอได้ยินว่าถังซินจะแต่งงานกับเขา ก็นึกว่าได้ของดีมาแล้ว นึกไม่ถึงว่าถังซินจะมีไว้แค่ดูได้อย่างเดียวแต่แตะต้องอะไรไม่ได้เลย ทำให้เขานั้นเต็มไปด้วยความโกรธ

ถ้าหากถังซินไม่เป็นโรคนั้น เขาก็คงไม่ไปแอบคบชู้หรอก！

“ขอบใจนะที่ยังไม่ได้แตะต้องหล่อน”ชายคนนั้นยิ้ม ความชั่วร้ายบนใบหน้านั้นหายไปครึ่งนึง “หากคุณแตะต้องหล่อนแล้ว ผมคงไม่ปล่อยให้คุณนอนอยู่ที่โรงพยาบาลแน่ คุณมู่หยางซิ่ว คุณว่าผมพูดถูกไหม？”

มู่หยางซิ่วกลัวจนไม่กล้าขยับ

ก่อนจากไป ชายคนนั้นทิ้งท้ายว่า：“คุณมู่หยางซิว เรื่องนี้จะเป็นแค่เรื่องพูดคุยระหว่างผมกับคุณ ผมไม่หวังว่าหล่อนจะรู้เรื่องนี้นะ คุณสามารถรับประกันได้ไหม？”

“ได้สิ ได้แน่นอน” มู่หยางซิวพยักหน้า

ไม่รู้ว่าทำไม หากเขามีความกล้าที่จะโกหก เขาจะโดนชายคนนั้นเหมือนฝังอยู่ในโลงศพ

ถังซินจ้องมองมู่หยางซิวอยู่สักพักหนึ่ง มู่หยางซิวที่โดนมองอย่างไม่สบายใจนั้นจึงเร่งให้ถังซินรีบออกไป ถังซินจึงไม่ได้ถามอะไรต่อแล้วหยิบใบหย่าออกไป

มู่หยางซิวประสบอุบัติเหตุส่งผลต่อสมองหรือยังไง ถึงได้มีผลตามออกมา

ไม่อย่างนั้นทำไมถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้？

ระหว่างทางเดินออกไปนั้น ถังซินที่ยังคงงงงวยที่มู่หยางซินเปลี่ยนไป ก็ได้รับข้อความจากกวนหลิงเอ๋อ ตอนนี้เขากำลังอยู่โรงพยาบาลพอดี จึงนึกขึ้นได้ว่าแม่น่าจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้

ถังซินจึงเปลี่ยนเดินไปที่แผนกผู้ป่วยใน หลังจากหาห้องคนป่วยเจอ ก็มองเห็นคนกำลังเก็บข้าวของ แม่ที่อยู่ด้านข้างอยากจะช่วย แต่ก็โดนห้ามไว้

“โอ้ย แม่ไม่ต้องช่วยหนูหรอก หนูทำเองได้ เดี๋ยวพี่มาถึง จะได้ไม่ต้องพูดอีกว่าหนูให้แม่ทำ”

ถังซินเคาะประตู ทำให้สองคนที่อยู่ด้านในห้องคนป่วยเห็นว่าถังซินมาแล้ว

“พี่มาแล้วเหรอ？”กวนหลิงเอ๋อรีบเก็บเสื้อผ้าที่เหลือใส่กระเป๋า หัวเราะพลางพูดว่า：“นี่หนูช่วยเก็บหมดเลยนะเนี่ย สุดยอดไปเลยเนอะ？”

แม่พูดกับถังซินด้วยความดีอกดีใจว่า：“น้องสาวเธอน่ะแปดโมงเช้าก็มาแล้ว บอกว่าจะมารับแม่ออกจากโรงพยาบาล และยังเอาอาหารเช้ามาฝากอีก เด็กดีจริงๆเลย”