รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 427

บทที่427 มีใครทำซาลาเปาเป็นไหม สอนประธานมู่ที

หลังจากที่เขาเข้ามาที่ห้องครัว เปิดตู้เก็บของออกมาก็เห็นด้านในเต็มไปด้วยขนมก็แปลกใจหน่อยๆ

มีจริงด้วย

ผู้ช่วยจางซื้อขนมมาเยอะขนาดนี้ทำอะไร？

มู่เฉินหย่วนดูวันผลิตของขนมพวกนี้แล้วก็เลือกอะไรที่ดูน่าอร่อยมาให้ถังซิน

“กินหมดก็ไปหยิบในตู้เอาเอง”

“ขอบคุณ”ถังซินหิวจริงๆจึงไม่เกรงใจต่อไป ฉีกซองมันฝรั่งทอดออกมากิน แล้วเอามือคลำหารีโมตมาเปิดทีวีจอแอลซีดีแล้วพิงบนโซฟา

แมวกระโดดขึ้นบนโซฟาแล้วไปกกตัวอยู่ที่ขาหล่อน ส่วนหมาก็กระดิกหางอยู่บนพรม

มู่เฉินหย่วนเห็นฉากนี้ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

ผู้หญิงคนนี้ คิดว่านี่เป็นบ้านตัวเองเหรอ？

กลัวว่าถ้าพูดอะไรออกมาแย่ๆถังซินต้องร้องไห้อีก มู่เฉินหย่วนเลยนั่งลงแล้วจัดการเรื่องอื่นๆ

เพิ่งจะจัดการเรื่องเมล ผู้ช่วยจางที่ลุยฝนไปซื้อซาลาเปาก็กลับมา

มู่เฉินหย่วนเห็นผู้ช่วยจางถือถุงมาสองสามใบก็วางมือลงแล้วไปช่วยเขา“ให้คุณไปซื้อซาลาเปา คุณซื้ออะไรมา หิ้วถุงใหญ่แบบนี้？”

“ประธานมู่ร้านปิดหมดแล้ว หาซื้อไม่ได้”ผู้ช่วยจางเปลี่ยนรองเท้าไปพูดไป“ดีที่ซุปเปอร์ยังไม่ปิด ผมเลยไปซื้อแป้ง เต้าหู้อะไรพวกนี้ เดี๋ยวผมทำให้พวกคุณ！”

สายตาของมู่เฉินหย่วนแปลกใจนิดๆ“คุณทำเป็น？”

“เป็นสิ ไส้อะไรผมก็ทำเป็น รับรองว่าคุณถังกินแล้วจะติดใจ！”

“......”

เห็นมู่เฉินหย่วนยืนอยู่นั่นไม่ขยับผู้ช่วยจางก็พูด“ประธานมู่อย่าขวางทางผม หมักแป้งต้องใช้เวลา รอคุณถังกินซาลาเปาแล้วผมจะรีบไปส่งหล่อน ฝนก็ยิ่งตกหนักขึ้นไม่รู้จะหยุดเมื่อไหร่”

“งั้นคุณกลับไปเถอะ”มู่เฉินหย่วนเอาถุงในมือเขามา“พรุ่งนี้เช้าคุณยังต้องบินไปเยนจิง กลับไปก็พักผ่อนเยอะๆ”

ผู้ช่วยจางงง“งั้น งั้นผมไปแล้ว คุณถังจะกลับยังไง？”

“ผมส่งเอง”

“ไม่ไม่ ผมส่งเองดีกว่า นี่เป็นเรื่องที่ผมควรจะทำ”พูดไปก็จะเข้าไป“ผมยังซื้อหมูสามชั้นมาสองสามกรัม คุณถังทานซาลาเปาเนื้อไหมครับ ผมจะห่อให้เขานิดหน่อย”

มู่เฉินหย่วนอยู่นั่นไม่ขยับสายตาหม่นลงดูอันตราย“ผู้ช่วยจาง ถ้าคุณว่าเยนจิงดีก็อยู่นั่นสักสองสามเดือนละกัน เลขาถังสามารถรับตำแหน่งแทนคุณได้”

เสียงทุ้มๆนั่นทำให้ผู้ช่วยจางตกใจกลัว รู้สึกมีอะไรผิดปกติ

ผู้ช่วยจางรีบไปเปลี่ยนเป็นรองเท้าหนังของตัวเองแล้วออกไป

ไม่ถึงสามวิก็หายไป

ถังซินได้ยินเสียงขยับก็วิ่งมาที่มู่เฉินหย่วนถามด้วยใจจดจ่อว่า“ซาลาเปาไส้เต้าหู้มายัง？”

หล่อนเห็นถุงที่มู่เฉินหย่วนถือเหมือนจะไม่มีซาลาเปาก็งงไป

“ซาลาเปาไส้เต้าหู้ล่ะ？”

มู่เฉินหย่วนลังเลนิดหน่อยจึงพูดไปว่า“ไม่มี ร้านปิดหมดแล้ว”

ทันใดนั้นถังซินรู้สึกน้อยใจ พูดไปน้ำตาก็ไหลไม่หยุด“ทำไมปิด？”

มู่เฉินหย่วนสตั๊นไป

แปลกจริง ร้านปิดทำไมเขาจะรู้ได้ไง！

ถังซินร้องไห้ไม่หยุด“คุณไม่ขายส้มฉันก็ช่างมันแล้ว ซาลาเปาไส้เต้าหู้ก็ไม่ให้ฉันกิน คุณเป็นผู้ชายทำไมมารังแกฉัน......”

“ไม่ใช่ไม่ให้คุณกิน แต่ร้านเขาปิดหมดแล้ว”เห็นหล่อนร้องไห้หนักมากขึ้น มู่เฉินหย่วนก็ทำอะไรไม่ถูก“อย่าร้องสิ เดี๋ยวผมทำให้คุณ”