รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 429

บทที่429 เขาเป็นคนก็ต้องมีความเห็นแก่ตัว

ใบหน้าของถังซินนิ่งไป แปปนึงหัวใจก็รู้สึกดิ่งลง

คำพูดเขาหล่อนไม่เข้าใจ

เขาไม่ปฏิเสธ รูปบนหนังสือพิมพ์นั่นสื่อไม่ได้ตีไข่ เขากับจ้าวอี้ซีนมีความสัมพันธ์กัน

ที่แท้หล่อนก็คิดวาดฝันสวยงามจนเกินไป ที่จริงเขาลืมได้นานแล้ว

เห็นหล่อนคอตกเหมือนหดหู่ มู่เฉินหย่วนสงสารหน่อยๆแต่ไม่พูดอะไร แค่ถามว่า“กินอื่มยัง？”

“อื้ม”

มู่เฉินหย่วนเห็นฝนยังตกหนักก็เลยพูดว่า“คืนนี้ฝนไม่น่าหยุดตก ตกหนักขนาดนี้ไม่ควรขับรถ คุณนอนที่ห้องแขกละกัน เดี๋ยวผมไปจัดการเรื่องนิดหน่อย”

ถังซินตอบรับไปคำนึง“ขอบคุณประธานมู่”

ได้ยินดังนั้นสายตามู่เฉินหย่วนก็หม่นลงหน่อยๆ

เขาที่เพิ่งขึ้นไปห้องทำงานโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อก็ดังขึ้น หยิบออกมาดูเป็นซ่าวซิวหรงที่โทรมา

“ประธานมู่ ความร่วมมือโครงการนั้นไม่ใช่ว่าคุยกันดีแล้วเหรอว่ากำไร55？”พอโทรติดซ่าวซิวหรงก็พูดมา“ทำไมคุณให้คนเปลี่ยนเป็น73ล่ะ？”

มู่เฉินหย่วนพูดอย่างเรียบๆ“ผมสนับสนุนเยอะสุด คนก็เป็นคนของผม 73เหมาะสมที่สุดแล้ว”

“บ้า……เอ้ย！”ซ่าวซิวหรงสบถคำหยาบออกมา สักพักนึงก็พูดว่า“ผมไปเจอคุณถังที่คลับ พาคุณถังไปที่ห้องส่วนตัวเพราะอยากออกกำลังกาย คุณโกรธก็ควรจะเอาคืนคุณกู้ แต่คุณทำลับล่อผม ใจดำเกินไปแล้ว”

“อยู่กับกลุ่มผู้ชายด้วยกัน หล่อนได้แค่ได้ยินคำพูดสกปรกนิดหน่อย”มู่เฉินหย่วนหัวเราะ“ผมว่าคุณกำลังเอาคนมารังแกหล่อน”

“พวกคุณก็เลิกกันแล้ว คุณยังไม่ขายส้มให้ ตอนนี้กำลังเล่นอะไรอยู่“แก้แค้นแทนสาวสวย”เหรอ？”

“เลิกกันแล้ว แต่คนของผมไม่ใช่ว่าใครก็จะมารังแกได้”มู่เฉินหย่วนพูดอย่างเย็นชาว่า“รายการนั่น73 อยากทำก็ทำ ไม่อยากทำก็เอาเงินลงทุนไปไกลๆ！”

เขาวางสายลง ในใจรู้สึกเดือดดาดขึ้นมา

เขาก็ไม่เข้าใจทำไมเลิกกันแล้วแต่เขายังไม่ลืมถังซิน

เห็นหล่อนถูกรังแกจิตใต้สำนึกก็ให้ไปปกป้องหล่อน เห็นหล่อนร้องไห้อย่างน้อยใจที่ไม่ได้กินซาลาเปาไส้เต้าหู้ก็แอบโทรหาเชฟเพื่อเรียนการทำซาลาเปา

ตอนที่ถังซินถามเรื่องหนังสือพิมพ์ เขาอยากอธิบายให้หล่อนฟังมาก แต่พอคิดเรื่องคลิปนั้นก็รู้สึกว่าอธิบายไปก็ไม่มีประโยชน์

ผู้หญิงคนนี้ แต่ไหนแต่ไรมาก็ดูแลคนอื่นแต่ไม่นึกถึงความรู้สึกของเขา เหยียบย่ำความรู้สึกเขาซ้ำไปซ้ำมา

เขาเป็นคนก็ต้องมีความเห็นแก่ตัว

มู่เฉินหย่วนเก็บความรู้สึกว้าวุ่นใจนั้นแล้วเปิดคอมทำงาน

ช่วงนี้เขายุ่งมากไม่มีเวลาไปต่างประเทศ ล้วนแต่ต้องเปิดวิดีโอประชุมกับบริษัทต่างประเทศ เหมือนนิวยอร์กที่มีเวลาต่างกันสิบกว่าชั่วโมง วิดีโอประชุมก็ลำบาก

พอเขาปิดคอมก็ได้ยินเสียงฝนด้านนอกที่ซาลง ที่จริงตอนนี้ตีหนึ่งแล้ว

มู่เฉินหย่วนกลับไปอาบน้ำที่ห้องนอนแล้วเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อคลุมยาว

นึกถึงท่าทางเขินๆของหล่อนเมื่อคืน เขาก็ไปเปิดประตูที่ห้องนอนแขก

พอเข้าไปก็เห็นถังซินนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง แมวขาวๆนั่นอยู่บนผ้าห่มเหมือนเทพที่คอยคุ้มครอง

แมวเงยหน้ามาเห็นมู่เฉินหย่วนที่เดินเข้ามาใกล้ก็ร้องเมี๊ยวออกมา

มู่เฉินหย่วนรู้ว่าแมวตัวนี้ร้องยังไงก็เป็นผู้หญิงมาก เวลาโกรธก็เอากรงเล็บไปข่วนที่หน้าหมา จนหน้าเต็มไปด้วยเลือดและรอยขีดข่วน เขาจึงนั่งอยู่ข้างเตียง

เขาเห็นผมสีดำของหล่อนกดลงไปที่หมอน นอนอย่างนิ่งๆ ที่คางมีเนื้อกว่าเมื่อก่อน

มู่เฉินหย่วนใช้ฝ่ามือที่แห้งและร้อนๆนั่นลูบที่แก้มแล้วลูบคางที่มีเนื้อเยอะๆนั่นพลางแอบคิด：เหมือนว่าทรัพยากรที่ต่างประเทศจะเลี้ยงดี หล่อนกลับมาไม่กี่วันก็อ้วนแล้ว

ถังซินที่หลับอยู่นั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นมาแล้วพรึมพรำว่า“อย่าถีบฉัน เด็กดี นอนเถอะ”

มู่เฉินหย่วนมองไปที่แมว

แมวที่อยู่บนผ้าห่มใช้ตาสีฟ้านั่นจ้องมองเขาอย่างไร้เดียงสา

เขากับแมงจ้องกัน นึกถึงคลิปที่เห็นแมวหลับบนหน้าเจ้าของจนเกือบจะทำให้เจ้าของหายใจไม่ออก แขนทั้งสองก็จับหลังคอมันแล้ว เอาออกมา