รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 436

บทที่ 436 ผ้าพันหอหายไปแล้ว

มู่เฉินหย่วนไม่รู้ว่าการที่กำลังหันหลังให้เขานั้น ตนเองกำลังยุ่งอยู่กับอะไรอยู่ในห้องครัว ถึงได้ไม่ตอบเขา

ฉางผิงวิ่งตรงไปที่ห้องครัว และล้อมเขาไว้ข้างกาย และเงยหน้าเอ่ยถามเขาขึ้นว่า “คุณลุงรอง ตอนบ่ายผมส่งข้อความไปหาคุณลุง ทำไมถึงไม่ตอบผมกลับ?”

“คุณลุงเลิกกับคุณป้าแล้วจริงๆหรอ?”

“คุณลุงรอง?”

“คุณลุงรอง? ทำไมคุณลุงไม่พูดอะไรเลยล่ะ?” หนุ่มน้อยพูดเสียงดังใส่มู่เฉินหย่วน

ผ่านไปนานมาก มู่เฉินหย่วนถึงได้ตอบกลับมาอย่างเย็นชาเพียงแค่คำว่า “อืม”

“เพราะอะไรครับ คุณป้าดีขนาดนั้น” ฉางผิงซักไซ้ไล่เรียงถาม “คนที่คุณรักมากกว่า สวยกว่าคุณป้าหรอ?”

มู่เฉินหย่วนชำเลืองมองเขาและเอ่ยขึ้นว่า “ไม่มีคนที่ฉันรักมากกว่า”

ฉางผิงขมวดคิ้ว และพูดบ่นพึมพำ “แต่คุณป้าบอกว่าคุณมี และเป็นเพราะเรื่องนี้ถึงได้เลิกกับเธอ”

“ไม่ใช่” มู่เฉินหย่วนกล่าวปฏิเสธอีกครั้ง เขาหยิบซาลาเปาร้อนๆออกมาจากที่นึ่งอย่างชำนาญ “เธอเป็นคนบอกเลิกก่อน ฉันเพียงทำตามความคิดของเธอ”

“อ้อหรอ?” ฉางผิงมึนงงไปหมดแล้ว “แล้วทำไมคุณป้าถึงบอกเลิกกับคุณลุงก่อน?”

มู่เฉินหย่วนไม่ได้ตอบคำถาม เพียงแค่เอามือหนึ่งจับไปที่หลังปกเสื้อของเขา และอีกมือหนึ่งถือซาลาเปาไว้ หลังจากที่เดินมาถึงห้องรับแขก จึงโยนหมอนอิงเหมือนกับที่โยนเขาลงไปนั่งที่บนโซฟา “อย่าถามอีกเลย กินซาลาเปา”

แต่ว่า……

ฉางผิงรู้สึกแปลกใจมาก อยากจะรู้ว่าทำไมพวกเขาถึงได้เลิกกัน สุดท้ายถูกมู่เฉินหย่วนทำแววตาที่ดุร้ายใส่ ทำให้เขารู้สึกตกใจกลัว จึงก้มหน้าลงหยิบซาลาเปาขึ้นมาหนึ่งลูก

เมื่อมองดูรูปร่างภายนอกของซาลาเปา ฉางผิงจึงพูดบ่นอยู่ในใจ คุณลุงรองห่อซาลาเปาได้น่าเกลียดมาก ดูแล้วไม่มีความอยากอาหาร

มู่เฉินหยิบซาลาเปาจากในจานขึ้นมาหนึ่งลูกเช่นกัน และเอ่ยถามออกมาทันที “หลังจากที่พ่อของนายไปต่างประเทศ ได้ติดต่อนายและแม่ของนายมาบ่อยมั้ย”

“เมื่อสองเดือนก่อนโทรวิโอคอลคุยกับพวกเราทุกวัน แต่ต่อมาแม้แต่โทรศัพท์ก็ไม่มีโทรเข้ามา ฉางผิงกัดซาลาเปาไปหนึ่งคำ และพูดอย่างยอมแพ้ขึ้นว่า พ่องานยุ่งมาก ผมกลัวว่าถ้าต่อสายโทรศัพท์ไปหาจะเป็นการรบกวนท่าน”

“อย่างนั้นหรอ?” มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้ว

เขารู้ว่าคุณพ่อวี่ได้รับบาดเจ็บที่ประเทศซีเรีย วี่เหวินถิงจึงไปช่วยเขา

แต่ที่นั่นก็ไม่ได้มีงานอะไร ทำไมวี่เหวินถิงถึงได้ไปอยู่ที่นั่นตั้งหลายเดือนแล้ว?

หลังจากที่ฉางผิงกินเข้าไปถึงไส้ของซาลาเปา สีหน้าของเขาจึงเปลี่ยนไปเป็นบิดเบี้ยวขึ้นมาในชั่วพริบตาเดียว

เนื่องจากมู่เฉินหย่วนอยู่ตรงนี้ เขาทำได้เพียงแค่พยายามกลืนกินซาลาเปานั้นลงไป และยกน้ำผลไม้ขึ้นดื่มไปค่อนแก้ว “คุณลุงรอง ซาลาเปาพวกนี้คุณลุงซื้อมาจากไหน?”

“ฉันห่อเอง” มู่เฉินหย่วนกัดซาลาเปาเข้าปากหนึ่งคำ “ไม่เลวเลยใช่มั้ย…”

หลังจากที่ชายหนุ่มกินเข้าไปถึงไส้ซาลาเปา ปลายลิ้นเต็มไปด้วยรสเผ็ดและเค็ม รสชาติแย่เหลือเกิน

สีหน้าของเขาแข็งทื่อไปในชั่วพริบตาเดียว

“ไม่เป็นไรคุณลุงรอง” ฉางผิงตบไปที่ไหล่ของเขาราวกับเป็นผู้ใหญ่ และพูดปลอบใจขึ้นว่า “นี่แสดงให้เห็นว่าคุณลุงรองไม่มีพรสวรรค์ในการทำอาหาร แต่ว่าคุณลุงก็ยังหาเงินได้เก่งมาก”

มู่เฉินหย่วนฝืนใจกลืนกินไส้ซาลาเปาคำนั้น และมองไปที่ซาลาเปาที่อยู่ในมือ คิดในใจว่าซาลาเปานี้รสชาติแย่มาก

ในคืนนั้นเห็นถังซินกินซาลาเปาเต้าหู้ไปจนหมดจาน เขายังคิดว่าตัวเองทำซาลาเปาเต้าหู้ได้อร่อยมาก เมื่อได้ชิมจึงพบว่ารสชาตินั้นเกินที่จะบรรยาย

แต่ถังซินกลับจงใจกินให้หมด

เมื่อคิดถึงตอนนั้นที่ถังซินกินซาลาเปาไปพลาง และพูดว่าอร่อยไปพลาง ชายหนุ่มจึงมีอารมณ์ลึกซึ้งขึ้นมาเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่าไม่อร่อย แต่เพื่อรักษาหน้าให้เขา ถังซินจึงกินซาลาเปาเต้าหู้ไปจนหมดจาน ดูจากฝีมือเขาแล้ว ในตอนเช้าที่ทำก๋วยเตี๋ยวหมูเส้นชามนั้นก็คงจะไม่ค่อยอร่อยเช่นกัน แต่เธอก็กินจนหมด

มู่เฉินหย่วนทอดถอนใจออกมาเล็กน้อย “ผู้หญิงคนนี้นี่นะ……”

ทำให้เขาโกรธไม่ลงเลยจริงๆ

“ใครหรอ?” ฉางผิงเอ่ยถามเขา แววตาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น คุณลุงรอง คุณลุงกำลังพูดถึงคุณป้าหรอ?

ไม่ใช่

“ถ้าอย่างนั้นคุณลุงรองกำลังพูดถึงใคร”