รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 455

บทที่455ไม่ใช่ของคุณมู่เหรอคะ

ในใจถังซินมีความรู้สึกบางอย่าง

ทุกคนต่างก็ขอบคุณมู่เฉินหย่วนเธอยังสามารถสัมผัสออร่าของผู้ชายได้เดินตามไปกินข้าวเย็นด้วยสักมื้อหนึ่ง

แม่สามีของเว่ยเว่ยกำลังเตรียมข้าวเย็นอยู่เห็นเว่ยเว่ยพาแขกกลับมาด้วยก็ทักทายอย่างอบอุ่น

เธอเป็นคนท้องถิ่นไม่ชอบออกไปข้างนอกนานๆภาษาจีนกลางเลยพูดได้ไม่ค่อยคล่องเท่าไหร่

แม่สามีกับสามีของเว่ยเว่ยเป็นฝ่ายจัดการกระต่ายเว่ยเว่ยจึงมาคุยเล่นกับสองคนบอกพวกเขาว่าหลีเจียงมีที่เที่ยวตรงไหนน่าไปมีของกินอันไหนที่ต้องลองกิน

ไปๆมาๆถังซินกับเว่ยเว่ยต่างก็เป็นคนที่คุยกันค่อนข้างเก่ง

ถังซินถามเว่ยเว่ย“ฉันได้กลิ่นน้ำหอมมาจากตัวคุณปกติคุณก็ชอบใช้น้ำหอมเหรอคะ”

“ใช่ค่ะฉันชอบน้ำหอมซื้อยี่ห้อดังๆมาสองสามชิ้น”

เว่ยเว่ยพูด“แต่สามีฉันเขาบอกเขาชอบตัวนี้ตัวอื่นก็ไม่เคยใช้”

ถังซินหยิบขวดน้ำหอมทดลองออกมาจากกระเป๋าฉีดลงบนข้อมือเธอเล็กน้อย

“คุณลองกลิ่นนี้”

เว่ยเว่ยยกขึ้นมาถูหลังหูสูดดมเข้าไปพูดด้วยความตกใจเล็กน้อยว่า“กลิ่นดีมากเลยเป็นยี่ห้อของอะไรคะ”

“นี่คือผลิตภัณฑ์ใหม่ของบริษัทเรายังไม่มีขายในตลาดพวกเรามาที่นี่ก็จะถ่ายวิดีโอโฆษณาให้กับน้ำหอมตัวนี้”ถังซินตอบยิ้มๆนำน้ำหอมยื่นให้เธอ“ถ้าคุณชอบฉันให้คุณค่ะ”

“ขอบคุณมากค่ะกลิ่นดีมากจริงๆค่ะ”เว่ยเว่ยรับน้ำหอมมาพูดอย่างมั่นใจว่า“น้ำหอมกลิ่นนี้จะต้องขายดีมากแน่นอนค่ะรอมันมีขายในตลาดฉันจะไปอุดหนุนพวกคุณนะคะ”

“ได้ค่ะขอบคุณนะคะ”ถังซินยิ้มและพยักหน้า

เธอยกชาดำมาดื่มสองอึกเหลือบมองมู่เฉินหย่วนที่กำลังใช้โทรศัพท์ทำงานคิดว่าเขาคงยุ่งจริงๆฉันรู้ว่าฉันเพิ่งจะหาข้ออ้างไม่ออกไปข้างนอกทำให้เขากลับห้องมาจัดการงานของเขา

ไม่นานอาหารเย็นก็เสร็จเรียบร้อย

เห็นเนื้อกระต่ายตุ๋นหม้อใหญ่ถังซินรู้สึกกินไม่ลงเล็กน้อย

ต่อมาหลังจากลองทานไปคำหนึ่งพบว่าแม่สามีเว่ยเว่ยมีทักษะในการทำอาหารดีมาก

ถังซินทานข้าวไปสองชามยังไม่หายอยากอยากทานอีกหน่อย

มู่เฉินหย่วนห้ามเธอสีหน้าเข้ม“ข้าวสองชามใหญ่คุณไม่อิ่มเหรอ”

“ไม่พอฉันยังทานได้อีก”

มู่เฉินหย่วนกลัวว่าเธอจะท้องแตกพูดอย่างไม่ชัดว่า“พรุ่งนี้ต้องถ่ายทำแล้วคนที่อยู่ในกล้องจะดูอ้วนกว่าคุณละเลยแบบนี้พอถึงตอนนั้นก็จะยุ่งยากน่ะสิครับ”

วิธีนี้ประสบความสำเร็จในการหยุดยั้งถังซินเอาไว้ได้

เธอมองเนื้อกระต่ายตุ๋นหม้อนั้นห้ามใจดึงออกให้ห่างจากสายตาวางถ้วยข้าวลง“ช่างเถอะฉันอิ่มแล้ว”

เว่ยเว่ยมองอยู่ข้างๆอย่างมีความสุข“คุณมู่คะคุณดูเป็นห่วงคุณถังมากเลยนะคะพวกคุณดีกันขนาดนี้ทำไมถึงได้เลิกกันคะไม่อยากกลับมาลองคบกันใหม่อีกครั้งเหรอคะ”

มู่เฉินหย่วนสีหน้านิ่งตอบกลับว่า“ผมแค่กลัวว่าเธอจะถ่ายทำได้ช้าเพียงเท่านั้นน่ะครับ”

ถังซินก้มหน้าลงหยิบแอปเปิ้ลเข้าปากเงียบๆ

หลังจากที่ทานข้าวเสร็จมู่เฉินหย่วนบอกให้ใส่รองเท้าแตะที่ทางโฮมสเตย์แนะนำไว้ต้องออกไปซื้อหนึ่งคู่

เว่ยเว่ยจึงพาถังซินเดินดูรอบๆโฮมสเตย์เดินไปด้วยพูดคุยไปด้วยเธอยังตัดดอกไม้อันเหมียนหัวที่มีแค่หลีเจียงให้ถังซินให้เธอเอาไปวางไว้บนหัวเตียงช่วยให้หลับสบายขึ้น

ถังซินที่เย็นชาก็ถูกเด็กในท้องเตะสองขาขมวดคิ้วขึ้น

“เป็นอะไรคะ”เว่ยเว่ยถามเธอ

ทั้งสองคนยืนอยู่ภายใต้แสงไฟบนถนนพอดีถังซินเอามือออกอย่างรวดเร็วแต่เว่ยเว่ยยังคงจ้องอยู่พบว่าตอนที่มือของเธอลูบท้องท้องเว่ยเว่ยก็นูนขึ้นมา

มองถังซินที่แสดงอารมณ์นี้อีกทีเว่ยเว่ยเหมือนจะเดาได้ว่าคืออะไรเบิกตากว้าง“คุณคุณ......”

“ไม่มีอะไรเพียงแค่ทานเยอะเท่านั้น”ถังซินยิ้มเจื่อน

“ทานไปเยอะในท้องจะมีของที่ทานไปเตะคุณงั้นซิเป็นทารกที่เตะคุณเถอะ”

เว่ยเว่ยไม่ใช่คนที่หลอกง่ายเธอรู้ได้ทันทีเลย“ก็แปลกใจว่าก่อนหน้านี้ที่อยู่บนรถคุณถามฉันว่าท้องได้กี่เดือนแล้วและยังดูตกใจมากด้วยแท้จริงแล้วคุณก็ท้องอยู่เหมือนกัน”