รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 476

บทที่ 476 น้องชายของเธอฉลาดขนาดนั้น ไม่ตายหรอก

ถังซินไม่รู้ว่าเธอฝันถึงอะไร ถึงได้ร้องไห้ขนาดนั้น เธอรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน

หลังจากร้องไห้ได้สักพัก จู่ซือซือจึงค่อยๆสงบลง

เมื่อจู่ซือซือลืมตาขึ้นมามองเห็นถังซิน เธอยังคิดว่าตนเองกำลังฝันจึงขยี้ตาและถามว่า:“พี่ถังซิน พี่มาแล้วหรอ?ทำไมถึงไม่ปลุกฉัน?”

เธอเพิ่งจะร้องไห้ เสียงจึงมีความแหบแห้ง

ถังซินเช็ดน้ำตาให้เธอ ถามอย่างอ่อนโยนว่า:“เป็นอะไรไป ตอนนอนทำไมถึงร้องไห้หนักขนาดนั้น?”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”จู่ซือซือลุกขึ้นนั่งบนเตียง เธอขมวดคิ้วพยายามนึกถึงความฝัน“ฉันฝันถึงผู้ชายคนหนึ่ง เขาพูดว่าเขาเรียนจบแล้ว ต้องการขอฉันแต่งงาน แต่ฉันมองเห็นใบหน้าของเขาไม่ชัด”

“น่าแปลกดี เขาพูดว่าอยากแต่งงานกับฉัน ส่วนฉันก็ยังตอบตกลง พวกเราไปเลือกชุดแต่งงานและแหวนด้วยกัน เสร็จแล้วจึงไปแต่งงานที่โบสถ์ แต่ในขณะที่ยืนอยู่ตรงหน้าบาทหลวง เขากลับพูดว่ามีธุระต้องไปจัดการขึ้นมากระทันหัน ปล่อยฉันไว้ตรงนั้นและวิ่งออกไป”

ฉันก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น รู้สึกเหมือนโดนคนบีบหัวใจ เจ็บปวดทรมานมากๆ……ฉันกลัวเขาจะไม่กลัวมา จึงแบกชุดแต่งงานวิ่งตามเขา แต่ไม่ว่าฉันจะทำอย่างไร เขาก็ไม่หันกลับมา……”

จู่ซือซือพูด ในใจรู้สึกเจ็บปวดอีกครั้ง

จนเธอทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา

เธอเช็ดน้ำตาไป พูดไปว่า:“ตอนนั้นฉันรู้สึกเจ็บปวดมากจนร้องไห้ออกมาไม่หยุด พี่ถังซิน ทั้งๆที่ฉันมองเห็นหน้าของเขาไม่ชัด?แต่ทำไมถึงอยากร้องไห้?”

จู่ซือซือไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร แต่ถังซินรู้

จู่ซือซือถูกสะกดจิต แต่สมองยังคงหลงเหลือภาพลางๆของกวนชิงเฟิง จึงคิดถึงเขาบ้างเป็นครั้งคราว

นี่เป็นเพราะรักมาก ถึงเก็บเอาไปฝันแบบนี้?

“เด็กโง่ ความฝันกับความจริงมันคนละเรื่อง อย่าคิดมากเลย”ถังซินยิ้มให้เธออย่างจนปัญญา“ฉันเดาว่าเขาก็ต้องรักเธอมาก ไม่แน่วันหนึ่งอาจมาตามหาเธอ”

จู่ซือซือยังคงขมวดคิ้ว ทำท่าเหมือนกำลังงงงวย“เขาพูดว่าหลังจากเรียนจบ……งั้นเขาอายุน้อยกว่าฉัน อาจจะหน้าตาน่าเกลียด หลังจากนี้ฉันอาจต้องดูแลเขา?”

“ไม่หรอก”ถังซินรับประกันกับเธอ“เขาหล่อมาก มีภาระหน้าที่ เขาสามารถดูแลและปกป้องเธอ”

จู่ซือซือทำเสียงตกใจ“คนที่ฉันฝันถึง พี่ถังซินรู้ว่าเป็นใครหรอ?”

“อื้ม ฉันกับเขารู้จักกัน”

“จริงหรอคะ?”จู่ซือซือขยับเข้าใกล้ ถามเธอว่า“งั้นเมื่อไหร่เขาจะกลับมา?”

ถังซินหัวเราะ“ตอนนี้เขาค่อนข้างยุ่ง อาจเป็นไปได้เมื่อผ่านช่วงนี้ไป เอาล่ะ รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกไปกินข้าว”

“โถ่”

จู่ซือซือรู้สึกเสียดาย

เธอพยายามนึกถึงใบหน้าผู้ชายในฝันของตนเอง แต่เธอกลับนึกอย่างไรก็นึกใบหน้าของเขาไม่ออก

และยังไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้เจอเขา

หลังจากรอจู่ซือซือเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ถังซินพาไปหาฉางผิง แนะนำให้พวกเขารู้จักกัน

“นี่ นี่เป็นลูกของพี่เขาจริงๆหรอ?”จู่ซือซือจับใบหน้ารูปไข่ของฉางผิง อย่างแทบไม่อยากเชื่อ“ฉันยังคิดว่าพี่เขาไม่ได้ชอบผู้หญิง คิดไม่ถึงว่าลูกชายจะโตขนาดนี้”

ฉางผิงคัดค้านขึ้นมา“คุณน้าอย่าคิดว่าเกิดมาหน้าตาดีแล้วจะสามารถพูดจาส่งเดช พ่อของผมเคยพูดว่าเขาเป็นเกย์หรอ?น้าพูดส่งเดชให้พ่อผมเสียหายนะ”

“โอ้ย ใครใช้ให้พี่เขาไม่มีสาวอยู่ข้างกายเลยสักคน แถมยังเมินเฉยกับฉัน”จู่ซือซือทำปากงอ“แค่จะกอดเขาตามมารยาท เขาก็โยนฉันออกไป”

“นั้นพิสูจน์ได้ว่าพ่อของผมรักความสะอาด!ผู้ชายอยู่ข้างนอกอันตรายเกินไป ต้องดูแลตนเองดีๆ”

จู่ซือซือเท้าสะเอวจ้องมองเขา“เด็กบ้า หมายความว่าอะไรห๊ะ?”

“ไม่ได้หมายความว่าอะไรทั้งนั้น”ฉางผิงทำหน้าไร้เดียงสา“คุณน้าก็แค่คิดไปเอง”

“อ่าอ่าอ่า หาเรื่องหรอ!”จู่ซือซือตะโกนอย่างโมโห ตรงเข้าไปหยิกแก้ม

ฉางผิงรีบหลบอย่างรวดเร็ว

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน