รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 476

บทที่ 476 น้องชายของเธอฉลาดขนาดนั้น ไม่ตายหรอก

ถังซินไม่รู้ว่าเธอฝันถึงอะไร ถึงได้ร้องไห้ขนาดนั้น เธอรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน

หลังจากร้องไห้ได้สักพัก จู่ซือซือจึงค่อยๆสงบลง

เมื่อจู่ซือซือลืมตาขึ้นมามองเห็นถังซิน เธอยังคิดว่าตนเองกำลังฝันจึงขยี้ตาและถามว่า：“พี่ถังซิน พี่มาแล้วหรอ？ทำไมถึงไม่ปลุกฉัน？”

เธอเพิ่งจะร้องไห้ เสียงจึงมีความแหบแห้ง

ถังซินเช็ดน้ำตาให้เธอ ถามอย่างอ่อนโยนว่า：“เป็นอะไรไป ตอนนอนทำไมถึงร้องไห้หนักขนาดนั้น？”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”จู่ซือซือลุกขึ้นนั่งบนเตียง เธอขมวดคิ้วพยายามนึกถึงความฝัน“ฉันฝันถึงผู้ชายคนหนึ่ง เขาพูดว่าเขาเรียนจบแล้ว ต้องการขอฉันแต่งงาน แต่ฉันมองเห็นใบหน้าของเขาไม่ชัด”

“น่าแปลกดี เขาพูดว่าอยากแต่งงานกับฉัน ส่วนฉันก็ยังตอบตกลง พวกเราไปเลือกชุดแต่งงานและแหวนด้วยกัน เสร็จแล้วจึงไปแต่งงานที่โบสถ์ แต่ในขณะที่ยืนอยู่ตรงหน้าบาทหลวง เขากลับพูดว่ามีธุระต้องไปจัดการขึ้นมากระทันหัน ปล่อยฉันไว้ตรงนั้นและวิ่งออกไป”

ฉันก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น รู้สึกเหมือนโดนคนบีบหัวใจ เจ็บปวดทรมานมากๆ……ฉันกลัวเขาจะไม่กลัวมา จึงแบกชุดแต่งงานวิ่งตามเขา แต่ไม่ว่าฉันจะทำอย่างไร เขาก็ไม่หันกลับมา……”

จู่ซือซือพูด ในใจรู้สึกเจ็บปวดอีกครั้ง

จนเธอทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา

เธอเช็ดน้ำตาไป พูดไปว่า：“ตอนนั้นฉันรู้สึกเจ็บปวดมากจนร้องไห้ออกมาไม่หยุด พี่ถังซิน ทั้งๆที่ฉันมองเห็นหน้าของเขาไม่ชัด？แต่ทำไมถึงอยากร้องไห้？”

จู่ซือซือไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร แต่ถังซินรู้

จู่ซือซือถูกสะกดจิต แต่สมองยังคงหลงเหลือภาพลางๆของกวนชิงเฟิง จึงคิดถึงเขาบ้างเป็นครั้งคราว

นี่เป็นเพราะรักมาก ถึงเก็บเอาไปฝันแบบนี้？

“เด็กโง่ ความฝันกับความจริงมันคนละเรื่อง อย่าคิดมากเลย”ถังซินยิ้มให้เธออย่างจนปัญญา“ฉันเดาว่าเขาก็ต้องรักเธอมาก ไม่แน่วันหนึ่งอาจมาตามหาเธอ”

จู่ซือซือยังคงขมวดคิ้ว ทำท่าเหมือนกำลังงงงวย“เขาพูดว่าหลังจากเรียนจบ……งั้นเขาอายุน้อยกว่าฉัน อาจจะหน้าตาน่าเกลียด หลังจากนี้ฉันอาจต้องดูแลเขา？”

“ไม่หรอก”ถังซินรับประกันกับเธอ“เขาหล่อมาก มีภาระหน้าที่ เขาสามารถดูแลและปกป้องเธอ”

จู่ซือซือทำเสียงตกใจ“คนที่ฉันฝันถึง พี่ถังซินรู้ว่าเป็นใครหรอ？”

“อื้ม ฉันกับเขารู้จักกัน”

“จริงหรอคะ？”จู่ซือซือขยับเข้าใกล้ ถามเธอว่า“งั้นเมื่อไหร่เขาจะกลับมา？”

ถังซินหัวเราะ“ตอนนี้เขาค่อนข้างยุ่ง อาจเป็นไปได้เมื่อผ่านช่วงนี้ไป เอาล่ะ รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกไปกินข้าว”

“โถ่”

จู่ซือซือรู้สึกเสียดาย

เธอพยายามนึกถึงใบหน้าผู้ชายในฝันของตนเอง แต่เธอกลับนึกอย่างไรก็นึกใบหน้าของเขาไม่ออก

และยังไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้เจอเขา

หลังจากรอจู่ซือซือเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ถังซินพาไปหาฉางผิง แนะนำให้พวกเขารู้จักกัน

“นี่ นี่เป็นลูกของพี่เขาจริงๆหรอ？”จู่ซือซือจับใบหน้ารูปไข่ของฉางผิง อย่างแทบไม่อยากเชื่อ“ฉันยังคิดว่าพี่เขาไม่ได้ชอบผู้หญิง คิดไม่ถึงว่าลูกชายจะโตขนาดนี้”

ฉางผิงคัดค้านขึ้นมา“คุณน้าอย่าคิดว่าเกิดมาหน้าตาดีแล้วจะสามารถพูดจาส่งเดช พ่อของผมเคยพูดว่าเขาเป็นเกย์หรอ？น้าพูดส่งเดชให้พ่อผมเสียหายนะ”

“โอ้ย ใครใช้ให้พี่เขาไม่มีสาวอยู่ข้างกายเลยสักคน แถมยังเมินเฉยกับฉัน”จู่ซือซือทำปากงอ“แค่จะกอดเขาตามมารยาท เขาก็โยนฉันออกไป”

“นั้นพิสูจน์ได้ว่าพ่อของผมรักความสะอาด！ผู้ชายอยู่ข้างนอกอันตรายเกินไป ต้องดูแลตนเองดีๆ”

จู่ซือซือเท้าสะเอวจ้องมองเขา“เด็กบ้า หมายความว่าอะไรห๊ะ？”

“ไม่ได้หมายความว่าอะไรทั้งนั้น”ฉางผิงทำหน้าไร้เดียงสา“คุณน้าก็แค่คิดไปเอง”

“อ่าอ่าอ่า หาเรื่องหรอ！”จู่ซือซือตะโกนอย่างโมโห ตรงเข้าไปหยิกแก้ม

ฉางผิงรีบหลบอย่างรวดเร็ว

“ไม่มีทาง เขาเป็นคนฉลาดมาก ไม่มีทาง……”ถังซินรำพันออกมาสามคำ“ไม่ว่าเขาจะทำอะไรมักจะวางแผนเสมอ ไม่มีทางบุ่มบ่าม ไม่มีทาง……”

จงเซิงถอนหายใจจากปลายสาย：“คุณถัง ผมก็รู้ ประเทศ Y คือศูนย์บังคับบัญชาการใหญ่ของจี้เจียจื้อ งานการกุศลเมื่อคืนก่อน เขาพาคนของเขามาเยอะมาก มีการคุ้มกันอย่างเคร่งครัด”

หากน้องชายของคุณหนีไปได้ คงหนีไปได้ไม่ไกลก็โดยคนของจี้เจียจื้อตามจับได้ ศพที่คนของจี้เจียจื้อเอากลับมา คนของผมพบเพียงหยกชิ้นเดียวในพงหญ้า

ตายหรอ？

กวนชิงเฟิงตายแล้วหรอ？

มือและเท้าของถังซินเย็นเหมือนน้ำแข็ง ริมฝีปากสั่นไหว ไม่สามารถออกเสียงพยางค์เป็นเวลานาน สมองแทบไม่รับรู้เรื่องราวอย่างอื่น

เป็นไปไม่ได้ น้องชายของเธอฉลาดขนาดนั้น ไม่ตายหรอก！

เห็นถังซินไม่ยอมพูดจา จงเซิงจึงพูดว่า：“คุณถัง ผมขอโทษที่มาบอกข่าวร้ายเช่นนี้กับคุณ”

“รบกวนคุณช่วยถ่ายภาพหยกให้ฉันดูหน่อย”เล็บของถังซินหยิกที่หน้าอก ในใจยังคงมีความหวัง“ฉันไม่เชื่อว่าเขาตายแล้ว”

“ครับ คุณถัง มีอีกเรื่องหนึ่ง ผมไม่รู้ว่าควรจะพูดดีไหม”

“คุณพูดมาเถอะ”

จงเซิงบอกถังซิน“คุณชายกังวลความปลอดภัยของคุณ จึงส่งคนมาเพื่อปกป้องคุณอย่างลับๆมานานแล้ว มีบางคนเห็นว่าคุณไปหาคุณจู่อยู่บ่อยครั้ง ทำให้เข้าใจผิดว่าคุณพักอยู่ที่นั้น จึงติดเครื่องดักฟังที่ห้องรับแขก”

“ฉันเป็นนักโทษหรอ จึงต้องให้พวกคุณเผ้าติดตามอย่างใกล้ชิดแบบนี้？”น้ำเสียงของถังซินเย็นชาลง

“คุณถัง วางใจได้ ผมอบรมพวกเขามาเรียบร้อยแล้ว ไม่การดักฟังคุณจู่”จงเซิงพูด“หลังจากดักฟังมาได้สองวัน ผมสามารถส่งเนื้อหาในการดักฟังให้กับคุณ”

“นี่คือเรื่องที่คุณต้องการจะพูดใช่ไหม？”

จงเซิงส่งเสียงพึมพัม“เกี่ยวกับน้องชายของคุณ คุณถัง ผมจะส่งของให้คุณ คุณไปฟังด้วยตนเอง

ถังซินบอกอีเมลให้กับเขา จากนั้นกดรีเฟรชอีเมลไม่ยอมหยุด