รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 487

บทที่ 487 ก็มีแค่ทางตันเส้นเดียว ไม่ตกลงจะได้หรอไง

ผู้ผลิตน้ำหอมยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่ถังซินตัดบทของเขาเอาไว้ก่อน “คุณซุนคะ คุณเป็นผู้ผลิตน้ำหอม คงจะรู้ว่าน้ำหอมที่ผลิตออกมาต้องให้คนชอบถึงจะถือว่าประสบความสำเร็จ”

“แต่คุณดูสิคะว่า ทุกคนต่างก็ไม่ชอบน้ำหอมของคุณ รู้สึกว่ารุ่นนี้ของบริษัทเราหอมกว่า”

“เพราะว่าน้ำหอมรุ่นนี้เป็นสิ่งที่คุณละเมิดลิขสิทธิ์มา คุณหาเครื่องปรุงกลิ่นเบสโน๊ตกลิ่นสุดท้ายนั้นไม่เจอ ก็เลยหยิบเอาเครื่องปรุงกลิ่นอย่างอื่นมาใส่แทน”

“คุณพูดมั่ว!” ผู้ผลิตน้ำหอมนั่นเอ่ยเถียงขึ้นอย่างข้างๆคูๆ “ทั้งๆที่ผลิตภัณฑ์ของผมถูกพวกคุณละเมิดลิขสิทธิ์นำไปใช้ ถูกพวกคุณปรับเปลี่ยนไปแท้ๆ คุณยังย้อนกลับมาเล่นงานผู้คิดค้นต้นฉบับอย่างผม?”

ผู้รับผิดชอบของไป๋ลู่ก็เอ่ยขึ้นมาเช่นเดียวกันว่า “ประธานถัง คุณบอกว่าจะให้คำอธิบายแก่พวกเรา คงจะไม่ใช่การกลับผิดเป็นถูกต่อหน้าสื่อทั้งหลาย? บอกว่าผู้ผลิตน้ำหอมของเราละเมิดลิขสิทธิ์หรอกมั้งครับ? เขาขโมยลิขสิทธิ์มาจากที่ไหนกัน?”

“คุณซุนขโมยลิขสิทธิ์มาจากที่ไหน เขาทราบดีค่ะ” ถังซินยิ้มออกมาเล็กน้อย

จากนั้นพลิกเปิดหน้าเอกสารฉบับนั้นที่วางอยู่บนโต๊ะ

บนเอกสารมีเขียนบันทึกที่คุณซุน ผู้ผลิตน้ำหอมได้รับพัสดุเมื่อเดือนก่อนเอาไว้อย่างชัดเจน

มีพัสดุชิ้นนึงส่งจากหมู่บ้านเล็กๆเก่าแก่แห่งหนึ่งในเมืองหนานเฉิงไปยังบริษัทไป๋ลู่ เจ้าหน้าที่ส่งพัสดุระบุเอาไว้บนกล่องว่าเป็นของเหลวจำพวกน้ำหอม

หลังจากที่ผู้ผลิตน้ำหอมคนนั้นเห็นเนื้อหาในเอกสาร สายตาก็ลุกลี้ลุกลนขึ้นมาในทันที เอ่ยขึ้นอย่างอึกๆอักๆว่า “ผมซื้อน้ำหอมจากเว็บไซต์ทางการ วันนั้นได้รับสินค้าพอดี อาศัยแค่อันนี้ ก็คิดว่าผมขโมยลิขสิทธิ์หรอ?”

“งั้นอันนี้ล่ะคะ?” ถังซินล้วงเอาปากกาบันทึกเสียงด้ามหนึ่งออกมาจากในกระเป๋ากางเกง

หลังจากที่เปิดปากกาบันทึกเสียงแล้ว เสียงของผู้ผลิตน้ำหอมก็ดังสะท้อนออกมาจากข้างใน ดูเหมือนกำลังพูดกับใครอยู่ เสียงเมาสะลึมสะลือ บอกว่าตนเองแค่รับพัสดุชิ้นนึงก็เท่านั้นเอง โชคดีจริงๆ

ผู้ผลิตน้ำหอมฟังจนสีหน้าเขียวปั๊ด “ประธานถังคุณนี่มันต่ำช้าจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะ...”

“คุณลองฟังดูค่ะ นี่คือเสียงของคุณ ฉันไม่ได้บีบบังคับคุณสักหน่อย” ถังซินยิ้มออกมาอย่างราบเรียบ หันหน้าไปทางผู้สื่อข่าวทั้งหลายพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า “เหอซ่งไม่เคยขโมยใช้ลิขสิทธิ์ผลิตภัณฑ์ของบริษัทไป๋ลู่มาก่อน”

มีสื่อเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัยว่า “ในเมื่อไม่ใช่พวกคุณขโมยใช้ลิขสิทธิ์ผลิตภัณฑ์ของไป๋ลู่ งั้นทำไมผลิตภัณฑ์รุ่นนี้บริษัทไป๋ลู่ถึงได้ออกวางจำหน่ายไปก่อน ประธานถังสามารถอธิบายสักหน่อยได้ไหมคะ?”

“ค่ะ อีกสักครู่ดิฉันก็จะอธิบายให้ทุกท่านฟัง”

รอจนกระทั่งหลังจากที่ผู้ช่วยส่งเอกสารขึ้นมาแล้ว ถังซินก็เปิดให้ทุกคนดู คือการซื้อขาดส่วนผสมน้ำหอมที่อยู่ในมือของผู้ผลิตน้ำหอมชุดนั้น รวมไปถึงสัญญารักษาความลับ

หลักฐานทั้งหมดแสดงให้เห็นต่อหน้าของทุกคน หลังจากที่สูดหายใจเข้าเต็มปอด ถังซินก็เอ่ยขึ้นอย่างสงบนิ่งว่า “เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ สร้างความลำบากให้กับทุกท่าน ล้วนเป็นความผิดของดิฉันเองค่ะ”

“เดือนก่อนฉันไปจัดการงานที่แม่น้ำหลีเจียง นำเทสเตอร์ของผลิตภัณฑ์ใหม่ที่พกติดตัวไปด้วยมอบให้กับเพื่อนที่เพิ่งรู้จักกัน เพื่อนคนนั้นเพื่อที่จะแก้แค้นฉัน จึงได้นำเทสเตอร์น้ำหอมส่งไปรษณีย์ให้กับคุณซุนของไป๋ลู่”

เธอโค้งตัวลงให้กับกล้อง ท่าทางจริงใจ “ขออภัยเป็นอย่างมากที่ความผิดพลาดของฉันทำให้บริษัทเสื่อมเสียชื่อเสียง และก็ขอบคุณทุกท่านที่มาในวันนี้ ให้โอกาสในการสะสางเรื่องราวกับดิฉัน”

ผู้รับผิดชอบของบริษัทไป๋ลู่ตกใจเป็นอย่างมาก กัดฟันต่อว่าผู้ผลิตน้ำหอม “คุณไม่ได้บอกว่าคุณผลิตออกมาด้วยตัวเองหรอกหรอ? ทำไมเหอซ่งเขาหลักฐานเหนียวแน่น บอกว่าคุณขโมยคนอื่นมา”

“ผม ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ” ผู้ผลิตน้ำหอมร้อนรนจนเหงื่อออกเต็มหน้าผาก กดเสียงให้เบาลงพร้อมกับเอ่ยขึ้นว่า “คุณรีบคิดหาวิธี หากผมเสื่อมเสียชื่อเสียงแล้วล่ะก็ บริษัทก็จะประสบหายนะตามลงไปด้วย”

“คุณมันไอ้โง่ ก่อนหน้านี้ทำไมถึงไม่บอกผม！”

ผู้ผลิตน้ำหอมหน้านิ่วคิ้วขมวด “ตอนนั้นข้างบนต่างก็กำลังเร่งลงมา รีบร้อนจะเอาผลิตภัณฑ์ ผมไม่มีวิธีอื่น ก็เลย...”

“คุณหุบปาก！”

“...”

ผู้จัดการของไป๋ลู่โกรธก็ส่วนโกรธ อย่างไรก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของบริษัท ภายในระยะเวลาสั้นๆไม่กี่สิบวินาที ก็คิดมาตรการในการรับมือออกมาได้แล้ว

รอจนกระทั่งหลังจากที่ถังซินพูดกับผู้สื่อข่าวทั้งหลายเสร็จ เขาก็เดินเข้าไป

“ประธานถังครับ พนักงานของบริษัทเราใช้เทสเตอร์น้ำหอมที่ผู้อื่นส่งมาภายใต้ความไม่รู้สถานการณ์ อีกทั้งเขาก็ไม่รู้ว่านั่นคือผลิตภัณฑ์ใหม่ของบริษัทคุณ”

ผู้รับผิดชอบตั้งใจกดเสียงให้เบา ดูเหมือนอยากจะยอมความกับถังซิน

ก่อนหน้านี้ถังซินเคยให้โอกาสผู้ผลิตน้ำหอมไปแล้วสองรอบ เป็นฝั่งตรงข้ามที่ไม่ยอมรับน้ำใจ ยังพูดจาไม่ดีใส่เธออีก