รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 490

บทที่ 490 เขายังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า

“คือรองประธานหญิงคนนั้นของเหอซ่งค่ะ ความสัมพันธ์กับคุณจู่ถือว่าดีมากเลยทีเดียว” ในขณะที่สูตินรีแพทย์พูด คิ้วก็ขมวดเข้าหากันขึ้นมา “ฉันพบว่าตำแหน่งของเด็กที่อยู่ในครรภ์ไม่ดีนัก คาดว่าจะมีอันตรายค่ะ”

“กี่คนคะ?”

“แฝดสามค่ะ” สูตินรีแพทย์นำผลการตรวจทั้งหมดบอกแก่คุณหมอ

หลังจากที่ฟังจบ คุณหมอก็คิดเล็กน้อย “มดลูกเล็กมากเกินไป เด็กๆไม่มีขอบเขตอะไรในการเคลื่อนไหว มีโอกาสจะเกิดเหตุการณ์ที่ทารกในครรภ์ไม่กลับหัวได้จริงๆ ขอเพียงแค่ไม่ใช่สายสะดือพันคอ ก็คงจะไม่เป็นไร”

“แต่ว่า...” คิ้วของสูตินรีแพทย์ยังขมวดเข้าหากันอย่างแน่นหนา มีท่าทางคิดอยากจะพูดแต่ก็พูดออกมาไม่ได้ยังไงอย่างงั้น

เธอเพิ่งจะทำการตรวจให้กับถังซิน พบว่าความถี่ในการเคลื่อนไหวของทารกนั้นต่ำมาก อีกทั้งยังเป็นแฝดสาม จะต้องมีปัญหาอย่างแน่นอน แต่ก็มีโอกาสที่จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับการที่ถังซินทำงานหนักเกินไปในช่วงนี้

คุณหมอไม่ได้สังเกตเห็นอาการอึกอักของสูตินรีแพทย์ ก็เลยเอ่ยขึ้นว่า “รอตอนที่เธอมาตรวจครรภ์ในครั้งหน้า หมอจะบอกกับเธอเองว่าจะปรับตำแหน่งในครรภ์อย่างไร ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ งั้นดิฉันก็ขอตัวกลับก่อน”

สูตินรีแพทย์พยักหน้าเบาๆ “เดินทางดีๆนะคะ”

เรื่องนี้เธอก็ไม่คิดแล้ว

นั่นน่ะสิ ก็แค่เด็กในครรภ์ไม่กลับหัว ไม่ได้มีปัญหาใหญ่อะไร

อีกอย่างคุณคนนั้นก็ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับประธานมู่แล้ว หากเธอสนใจมากจนเกินไปดึงความเดือดร้อนมาให้กับตนเอง ก็คงจะวุ่นวายมากแน่ๆ

...

มีจู่ซือซือกับฉางผิงคอยเฝ้าดูอยู่ทีด้านข้าง ถังซินอยากจะไปก็ไปไม่ได้ ได้แต่พักลงอยู่ที่นี่

นอนหลับไปตื่นนึง เรี่ยวแรงของเธอดีขึ้นมาก

หลังจากที่ทานอาหารเช้าเสร็จ ถังซินขอหมายเลขห้องผู้ป่วยมาจากจู่ซือซือ อยากไปดูที่โรงพยาบาลเอง

จู่ซือซือจะตามไปด้วย ถังซินให้เธอรออยู่ที่อพาร์ทเม้นท์

สุดท้ายถังซินไปขับรถที่โรงรถ เพิ่งจะดึงประตูฝั่งคนขับขึ้นไปบนรถ ก็ได้ยินเสียงปึ้ง ดูเหมือนมีคนขึ้นมาแล้ว

พอเธอมองไปที่ด้านหลัง จู่ซือซือไม่รู้ว่ามาปรากฏตัวอยู่ที่เบาะหลังตั้งแต่เมื่อไร

“...”

“พี่ถังซิน ฉันเป็นห่วงพี่ถึงได้ตามมา” จู่ซือซือแลบลิ้นออกมาเล็กน้อย เร่งขึ้นมาว่า “พี่รีบขับรถเถอะ ไม่อย่างงั้นอีกสักพักเจ้าเด็กนั่นก็ตามมาแล้ว”

ถังซินก็ไม่สะดวกที่จะไล่เธอลงจากรถไป ทำได้เพียงออกรถ “อีกสักครู่ตอนลงจากรถสวมหมวกใส่ผ้าปิดปากให้ดี”

“รู้แล้วน่า！” จู่ซือซือบ่นอุบอิบออกมา “ฉันไม่ได้ถ่ายละครมานานขนาดนี้ แฟนคลับคงจะคิดว่าฉันถูกแช่แข็งไปแล้ว ไม่สวมหมวกก็คงจะไม่มีใครจำได้...”

“หากเธอไม่เชื่อฟังคำสั่ง พี่ก็ไม่ให้เธอตามพี่แล้ว”

จู่ซือซือรีบปิดปากในทันที

หลังจากที่เข้ามาถึงแผนกพักฟื้นของโรงพยาบาล ถังซินสอบถามนิดหน่อย ไม่ช้าก็หาห้องผู้ป่วยห้องนั้นที่หลี่ซูเจ๋ให้เจอ

พยาบาลเพิ่งออกมาจากการตรวจห้อง เห็นถังซินมาถึง ก็เอ่ยถามขึ้นว่า “เป็นญาติหรอคะ?”

“ค่ะ” ถังซินพยักหน้า “เขาไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?”

“อาการอยู่ในขั้นดีค่ะ แต่ยังต้องพักฟื้นที่โรงพยาบาลอีกระยะหนึ่ง พยายามรีบหาคนดูแลให้กับคนไข้เถอะค่ะ”

“ค่ะ ขอบคุณมาก”

หลังจากที่ส่งพยาบาลเดินจากไปแล้ว ถังซินก็เปิดประตูห้องผู้ป่วย

คือห้องผู้ป่วยธรรมดา ด้านในมีเตียงคนไข้อยู่สี่ห้าเตียง แต่ว่าว่างทั้งหมด

หลังจากที่เข้ามาแล้ว ถังซินแวบเดียวก็มองเห็นชายวัยกลางคนที่อยู่บนเตียงริมหน้าต่าง

บนร่างกายของชายวัยกลางคนพันผ้าพันแผลหนาๆเอาไว้ มีเพียงใบหน้าที่ปรากฏออกมาแล้วก็เขียวช้ำไปหมด

ดูเหมือนจะบาดเจ็บไม่เบา

จู่ซือซือตามอยู่ที่ด้านหลังของถังซิน แอบถามขึ้นเบาๆว่า “นี่คือญาติของพี่ซูเจ๋หรอคะ? บาดเจ็บหนักมากเลย”

ถังซินส่งเสียงอืมออกมา