รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 492

บทที่492 ทำไมหล่อนต้องโชคดีขนาดนั้นด้วย

จู่ซือซือตอบรับไป：“พี่ถังซิน ฉันไปกับพี่เอง”

ทั้งสองออกจากโรงพยาบาลด้วยกัน

พวกหล่อนเดินออกไป ด้านหลังเสาของห้องโถงก็มีผู้หญิงสองคน

ผู้หญิงแต่งหน้าเข้มหนึ่งในนั้น กลับปกปิดรอยแผลเป็นกากบาทที่สามารถมองเห็นได้ภายใต้ใบหน้านั้น ที่ขามีปัญหาจึงนั่งอยู่บนรถเข็นสีดำ

“เหมือนว่ามิตรภาพของถังซินกับหลี่ซูเจ๋จะดี”จ้าวอี้ซีนยิ้มเบาๆ มองถังซินออกไป“ร้องไห้ไม่หยุดตั้งแต่ที่ห้อง ตาบวมไปหมด”

เจียน่าพูดดูถูก：“ไม่มีหรอกที่เป็นพี่น้องจริงๆ ต่างก็เพื่อผลประโยชน์ของตัวเองทั้งนั้น！”

จ้าวอี้ซีนโน้มตัว มือวางบนบ่าของเจียน่า“พี่เจียน่าใจร้ายจัง ตอนนั้นลงมือก็ได้ ทำไมต้องทำให้คู่รักเก่าของเขาเดือดร้อนล่ะ”

“หลี่ซูเจ๋ไม่ได้โง่ ฟังแค่สองประโยคไม่มีทางเชื่อ”เจียน่ายิ้มอย่างเยือกเย็น“ข่าวที่ลู่เหวินซูฆ่าคนในครอบครัวหล่อน ต้องให้พี่น้องที่ดีของหล่อนบอก หล่อนถึงจะเชื่อ！”

มือของเจียน่าจับต้นขาแน่นๆ

แต่ต้นขาไร้ความรู้สึกไปนานแล้ว ส่วนขาท่อนล่างก็ถูกตัดไปแล้ว ไม่รู้สึกเจ็บ！

ตอนนั้นหล่อนถูกลู่เหวินซูตัดแขนทิ้งลงกองขยะ ผ่านความอัยศอดสูพวกนั้น ขาทั้งสองก็หัก

วันเวลาเหล่านั้นเป็นฝันร้ายที่หล่อนไม่มีทางลืม！

สายตาของเจียน่าเต็มไปด้วยความเกลียดชังพูดอย่างโกรธๆว่า：“แค่เกลียดที่ฉันทำอะไรหลี่ซูเจ๋ไม่ได้ ยังไงก็ให้หล่อนได้ลิ้มรสความอัปยศเหล่านั้นที่ฉันได้รับไปบ้าง เอาไปโยนใส่หน้าลู่เหวินซู！”

“แค่นี้ก็พอแล้ว”จ้าวอี้ซีนพูด“ลู่เหวินซูไม่ใช่คนที่ควรจะไปสู้ด้วยได้ ทำเยอะไปก็จะทิ้งหลักฐานเยอะ ถ้าเขาเห็นเบาะแสก็จบทันที”

เจียน่าถามหล่อน“ทำไมเธอต้องช่วยฉันด้วย？เธอต้องการอะไร？”

จ้าวอี้ซีนยิ้มออกมาด้วยสายตาโศกเศร้า：“เพราะว่าคุณเจียน่าที่น่าสงสารไม่มีขาแล้วเลยอยากช่วย ฉันไม่ต้องการคำขอบคุณอะไร แค่เห็นถังซินทุกข์ใจก็พอแล้ว”

“งั้นทำไมเธอไม่ไปจัดการกับหล่อน？”

“จัดการกับหล่อนมากไปก็ไม่มีสนุก”จ้าวอี้ซีนสวมแว่นดำเข็นหล่อนออกไปจากโรงพยาบาล：“ฉันชอบที่จะได้เห็นเพื่อนของหล่อนคนในครอบครัวของหล่อนจากไป ด้วยท่าทางโดดเดี่ยวและลำบาก”

“ฉันรำคาญหล่อนจริงๆ ทำไมโชคดีขนาดนี้？ได้เห็นคนที่สามารถสั่งสอนหล่อนได้ จากล่ามก็ไต่เต้าจนสูงและยังมีเพื่อนที่ดีขนาดนั้น”

หล่อนรู้ว่ามู่เฉินหย่วนไปทำอะไรที่ต่างประเทศ กลับมาไม่ทันแน่ๆ เลยลงมือกับถังซินตอนนี้ ตราบใดที่ถังซินแพ้เรื่องคดี ภาพลักษณ์กับชื่อของบริษัทก็พัง

หล่อนคำนวณมาดีแล้ว ไม่มีใครในประเทศที่ช่วยถังซินได้

คิดไม่ถึงว่าหลี่ซูเจ๋จะไปหาหลัวจื่อเว่ย พูดคุยกับหลัวจื่อเว่ย ทำให้หลัวจื่อเว่ยถอนข้อกล่าวหาอย่างสำเร็จ！

หมากของตัวเองถูกหลี่ซูเจ๋ทำพังหมด

ดังนั้นตอนที่รู้ว่าเจียน่าจะจัดการกับลุงของหลี่ซูเจ๋ หล่อนเลยติดต่อเจียน่าเพื่อช่วย

ในขณะที่พูดรอยยิ้มที่มุมปากของจ้าวอี้ซีนก็ค่อยๆหายไป：“หล่อนโชคดีขนาดนี้ คนธรรมดาไม่มีทางเจอแบบนี้หรอก เธอว่า ทำไมหล่อนต้องโชคดีขนาดนั้นด้วย？”

“แผนอยู่ที่คน ผลอยู่ที่ฟ้า”เจียน่าพูด“คนโชคดีขนาดไหนก็ต้องมีวันที่ใช้หมด”

จ้าวอี้ซีนพยักหน้าเห็นด้วย“ใช่ โชคดีแค่ไหนก็ต้องมีวันที่ใช้หมด”

เหมือนว่าความโชคดีของถังซินจะหมดแล้วสิ

พอออกจากโรงพยาบาล จ้าวอี้ซีนก็พาเจียน่าขึ้นรถ บอกว่าต่อไปก็เลิกติดต่อกัน ไปตามทางของแต่ละคน

หล่อนเงยหน้าขึ้นมองตึกสูงรอบๆ ผู้คนรถราวิ่งกันขวักไขว่

ในหัวปรากฎปรากฎภาพบริษัทมู่ซื่อตรงกลุ่มเมฆและรายงานประจำปีตัวเลขอันยิ่งใหญ่ของบริษัทมู่ซื่อ สายตาเต็มไปด้วยความพยายามที่พรั่งพรูออกมา

แย่งชิงผู้ชายสนุกยังไง？

รอหล่อนไต่เต้าไปได้ เข้าถึงความร่ำรวยมหาศาลระดับโลก ต้องการชายแบบไหนก็ได้？

ตอนนี้เองโทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้น

จ้าวอี้ซีนมองดูโทรศัพท์ ยกมุมปากขึ้น กดรับไปที่หู

“ว่าไง？”

“……”

“กลับมาพรุ่งนี้？ให้ฉันไปรับไหม？”จ้าวอี้ซีนถามอย่างยิ้มๆ ดวงตาสวยงามหรี่ลง