รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 526

บทที่ 526 อยากจะปกป้องพวกเขาให้ดีที่สุด

“จู่ซือซือ เธออยากโดนตีใช่ไหม？” มู่เฉินหย่วนยกมือขึ้น ท่าทางเหมือนจะตีเธอ

จู่ซือซือร้องขึ้น พลางวิ่งไปทางกวนชิงเฟิง แถมยังตีเขา “ต้องโทษนายคนเดียว！นี่เป็นบ้านของฉัน ดึกขนาดนี้ทำไมยังเปิดประตูให้พี่เฉินเข้ามา นายไม่กลัวว่าเขาจะคิดอะไรไม่ดีกับฉันเหรอ！”

“หยุดหลงตัวเองได้แล้ว เธอไม่อยู่ในสายตาท่านประธานมู่”

“อะไรนะ！นายพูดอีกครั้งซิ？” จู่ซือซือสีหน้าเปลี่ยนเป็นดุร้าย มือหนึ่งยกขึ้นมาดึงหูเขา “นาย ตาลุงแก่ ไม่เพียงหน้าตาน่าเกลียด แถมยังพูดเยอะ นายยังกล้าดุฉันอีก เชื่อไหมฉันเลิกจ้างนาย？”

“ก็ได้นะ” มู่เฉินหย่วนมองพวกเขา เหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “ฉันให้ผู้ช่วยจางหาให้ใหม่ให้เธออีกคน”

จู่ซือซือหันกลับไปจ้องมู่เฉินหยวน ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “ในเมื่อเป็นบอดี้การ์ดของฉัน จะจัดการกับเขายังไงเป็นเรื่องของฉัน พี่เฉินจะมายุ่งอะไรด้วย？ฮึ หนูไม่ไล่เขาออกหรอก！”

มู่เฉินหย่วนใช้มือลูบคาง ลากน้ำเสียงยาวๆ “เธอไม่ใช่บอกว่าเขาดุเธอเหรอ แถมยังรังเกียจเขาหน้าตาไม่ดี ฉันหาคนหนุ่มๆมาให้เธอ แบบฉัน”

พี่เฉินพอเลย！” จู่ซือซือมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า พูดอย่างรังเกียจว่า “แบบพี่？พี่แม้แต่พี่ถังซินพี่ยังปลอบไม่ได้ จะมีประโยชน์อะไร เทียบตาลุงแกเนี่ยก็ไม่ได้！”

“......”

เห็นมู่เฉินหย่วนถูกย้อนจนพูดไม่ออก หน้าตาบูดบึ้งท่าทางเหมือนจะต่อยคน

ก่อนที่เขาจะระเบิดออกมา กวนชิงเฟิงแบกจู่ซือซือขึ้นบ่า รีบก้าวเข้าห้องนอนไป

“เอ๊ะ เอ๊ะ นายทำอะไร นายปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้！” จู่ซือซือทุบอกเขาสุดแรง เอะอะโวยวายขึ้นมา “ไม่ใช่ตกลงกันแล้วว่าไม่แตะต้องตัวฉัน นายมันวิปริต ชอบแต๊ะอั๋งฉัน！”

“คุณหนูจู่ คุณหนูพักก่อนครับ นอนได้ไหมครับ？”

“นอนบ้านอนบออะไรของนาย ฉันกำลังพูดแทนนาย นายยังไม่รู้อีกเหรอ？” จู่ซือซือเอ่ยขึ้นด้วยความโกรธ “ถ้าหากพี่เฉินถือโอกาสตอนที่ฉันหลับไล่นายออกจะทำยังไง นายเนี่ยโง่จริง！”

“ไม่หรอกครับ คุณหนูนอนเถอะ” กวนชิงเฟิงไม่อยากพูดต่อแล้ว

“นายเป็นบอดี้การ์ดของฉัน ฉันไม่อนุญาตให้นายออก นายไม่มีสิทธิ์ออก ได้ยินหรือยัง？นายไม่ต้องไปฟังคำพูดของพี่เฉิน！”

“......ทราบแล้วครับ”

เสียงเอาะอะโวยวายข้างหูเริ่มเงียบลง แต่ก็ยังคงทำให้มู่เฉินหย่วนปวดหัวอยู่

เขาหาที่ยืนอยู่ด้านนอกรออาหารมาส่งก็ดีแล้ว มาทนทุกข์อยู่ที่นี่ทำไม？

ทันใดนั้นกริ่งประตูดังขึ้น

มู่เฉินหย่วนหยิบเสื้อคลุม ลุกขึ้นไปเปิดประตู

เห็นด้านนอกมีพนักงานสวมชุดเครื่องแบบส่งอาหารยืนอยู่ ในมือถือกุ้งอบน้ำมันกล่องใหญ่ ได้กลิ่นหอมลอยออกมาเล็กน้อย

“คุณผู้ชาย อาหารที่คุณสั่งครับ”

“ครับ ขอบคุณครับ”

มู่เฉินหย่วนหิ้วอาหารที่สั่งมาแต่ไม่กลับเข้าไปในบ้าน แต่กลับปิดประตู ขึ้นลิฟต์อีกตัวหนึ่ง ไปห้องของถังซินอีกครั้ง

เมื่อมาถึงประตูหน้าห้อง เขาส่งวีแชทหาฉางผิง ให้เขาเปิดประตู

ฉางผิงน่าจะโกรธแค้นเขาเรื่องที่เขาไม่ให้ทานเนื้อ พูดว่านี้เป็นห้องของถังซิน เขาเป็นแค่คนอาศัย ถ้าเจ้าของบ้านไม่อนุญาตก็ไม่สามารถเปิดประตูให้ใครเข้ามาได้

มู่เฉินหย่วนรู้ดีว่าไอ้เด็กน้อยคนนี้ชอบแก้แค้นเอาคืน ดังนั้นเขาจึงตั้งใจสั่งอาหารมา

เมื่อเห็นข้อความวีแชทข้อความนี้แล้ว รีบถ่ายรูปกุ้งอบน้ำมันที่สั่งมาในมือ ส่งออกไป

ไม่ถึงสองนาที ประตูตรงหน้าถูกเปิดออก

ฉางผิงเห็นในมือผู้ชายหิ้วอาหารอยู่ มีรอยยิ้มสดใสผุดขึ้นมา “อารอง ข้อความเมื่อกี๊คือน้าเป็นคนให้ผมตอบกลับไป น้านอนแล้ว ผมเลยมาเปิดประตูให้อา！”

“เหรอ？” มู่เฉินหย่วนยิ้มปลอมๆ “ไม่ใช่นายไม่ได้ทานเนื้อ แล้วตั้งใจเอาคืนอารอง？”

ฉางส่ายหน้าราวกับป๋องแป๋ง แววตาใสไร้เดียงสา “ไม่ใช่แน่นอนครับ！อารองของผมดีที่สุด ดึกขนาดนี้ยังมาส่งกุ้งอบน้ำมันให้ผม ผมรักอารองที่สุดเลย！”

มู่เฉินหย่วนไม่อยากพูดเล่นลิ้นกับเขา ยื่นอาหารให้กับเขา ให้เขาเอาไปทานที่ห้องครัว จำไว้ว่าต้องทำลายหลักฐาน