รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 544

บทที่ 544 ที่แท้ลูกก็ทำให้เขาเซอร์ไพร์ส

สักพักนึงลู่เหวินซูก็ระงับความโกรธไว้ ตักซุปไก่ดำมาถ้วยนึงแล้วค่อยๆป้อนหล่อน

น่าจะไม่มีอะไรที่อ้วกออกมาได้ อีกอย่างน้ำมันของซุปนี่ก็ไม่มาก หลี่ซูเจ๋กินเข้าไปก็ไม่อ้วกออกมาเลย สีหน้าของลู่เหวินซูก็ดีขึ้น

ทานเสร็จ ลู่เหวินซูก็จูงหลี่ซูเจ๋ขึ้นไป

ทั้งสองนั่งลงที่โซฟา ลู่เหวินซูจับมือหล่อนถามเบาๆว่า：“สาวสวยบอกผมมา ตอนนั้นที่เอาลูกแฝดออกเพราะว่าคุณอยากเอาออกเองหรือว่าเพราะเหตุผลอื่น？”

ลู่เหวินซูรู้สึกว่ามือในฝ่ามือเขาขยับ ส่วนหลี่ซูเจ๋ก็ก้มหัวลงนิ่งไป

เขาคิดว่าลูกในท้องต้องมีปัญหาอะไรแน่ก็เลยเค้นถามหล่อน：“คุณบอกผมมาว่าทำไมถึงไม่เอาลูกไว้ ได้ไหม？”

“……”

เห็นหญิงสาวก้มหัวลงไม่ตอบ ลู่เหวินซูก็ร้อนรน

เขาจับมือของหลี่ซูเจ๋แน่น พูดว่า“ถ้าคุณบอกผม ผมจะปล่อยลุงกับป้าคุณ”

หลี่ซูเจ๋รีบถามเขา“พวกเขาถูกคุณซ่อนไว้เหรอ”

“……ใช่”ลู่เหวินซูรู้ว่าหล่อนผิดปกติหน่อยๆแต่ทำเป็นไม่สนใจ“คุณบอกผมมา วันเกิดผมวันนั้นคุณไปไหนมา ทำไมลูกถึงไม่มีแล้ว ได้ไหม？”

“ฉัน……”หลี่ซูเจ๋ขยับปากพูดเสียงเบา

ลู่เหวินซูเถิบเข้ามาฟังที่หล่อนพูด：“วันนั้นฉันไปร้านของคุณแม่ถังอยากถามคุณป้าว่าซือซืออยู่ที่ไหน คิดไม่ถึงว่าตอนที่ไปจะเจอกับเจียน่า……”

ลู่เหวินซูหายใจแน่นถามอย่างอดทน“จากนั้นล่ะ？”

“เราไปคุยกันในที่ที่ปลอดภัย หล่อนบอกว่ารู้จุดประสงค์ที่ฉันใกล้ชิดคุณ ยังขู่ฉันอีกว่าจะบอกคุณ ฉันเลยบอกให้หล่อนไปบอก แต่พอจะออกไปหล่อนกลับดึงฉันแล้วก็ผลัก”

สิ่งที่เก็บไว้ถูกระบายออกมา หลี่ซูเจ๋ทั้งเจ็บทั้งน้อยใจ แปปนึงน้ำตาก็เต็มใบหน้า

หล่อนตาแดงพูดอย่างสะอึก：“ฉันไม่ได้อยากเอาพวกเขาออกเลย ขอให้หมอช่วยฉันแต่หมอบอกว่าหมดหนทาง ขอโทษนะ……ที่ฉันเก็บพวกเขาไว้ไม่ได้”

ลู่เหวินซูคิดไม่ถึงว่าลูกจะหายไปเพราะแบบนี้ ก็เสียสติไปพักนึง

“ทำไมคุณไม่บอกผม？”

“ตอนที่คุณเจอฉัน ฉันก็อยากบอกแต่คุณไม่ให้โอกาสฉันเลย”ตาของหลี่ซูเจ๋พร่ามัวเต็มไปด้วยน้ำตา ร้องไห้อย่างสะอึกสะอื้น“ฉันรู้ว่าคุณเกลียดฉัน คิดว่าไม่มีลูก เราหยุดกันแค่นี้ก็ได้”

ลู่เหวินซูก้มหน้าลงที่มือหล่อนแล้วก็โทษตัวเอง：“ขอโทษ ผมไม่รู้……”

เป็นเพราะความโกรธทำให้เสียสติ คิดมาตลอดว่าหล่อนอยากแก้แค้นตัวเองเลยไปเอาลูกออก

ที่แท้ลูกก็ทำให้เขาเซอร์ไพร์ส หล่อนไม่เคยคิดอยากจะเอาออกเลย

พอคิดว่าเพราะความเข้าใจผิดนี้ทำให้เขาต้องกักขัง ทรมานและใช้คำพูดไม่ดีใส่หล่อน ในใจของลู่เหวินซูก็เจ็บปวดและโทษตัวเองอย่างหนัก

“ต่อไปผมจะไม่โมโหใส่คุณแล้ว ผมสาบาน”ลู่เหวินซูจูบน้ำตาที่ไหลของหล่อน“ผมจะรักษาตาคุณให้หายดี เราจะดูแลลูกคนนี้ของเราอย่างดี”

พูดไป สายตาที่เย็นชาก็เต็มไปด้วยความขมขื่น：“สาวสวยวางใจเถอะนะ ผมจะเอาผู้หญิงคนนั้นมาก้มลงขอโทษคุณให้ได้ เลือดต้องชำระด้วยเลือด！”

คำพูดพวกนี้ของเขากลับทำให้หลี่ซูเจ๋ไม่วางใจ ได้แต่ถามเขาอย่างระมัดระวัง：“ฉันบอกคุณไปหมดแล้ว คุณปล่อยลุงกับป้าฉันได้ไหม？”

ลู่เหวินซูจ้องหล่อน พูดอย่างขมขื่น：“อือ ผมจะปล่อยพวกเขา”

หลี่ซูเจ๋คลายคิ้วขมวดๆนั่นออกเหมือนโล่งใจ

ลู่เหวินซูช่วยหลี่ซูเจ๋อาบน้ำ ตอนที่หล่อนแช่น้ำอยู่นั้นก็ถือโอกาสออกไปโทรหาผู้ช่วย

ให้ผู้ช่วยช่วยสืบหาเรื่องที่หลี่ซูเจ๋ถูกจับตัวไป ไม่มีวิดีโอก็คิดหาทางติดสินบนพวกตำรวจ แค่หาเบาะแสให้ได้จ่ายเท่าไหร่ก็ยอม และก็สืบว่าตอนนี้เจียน่าอยู่ที่ไหน

หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นกล้าฆ่าลูกของเขาก็ไปห้ามเขาที่คลับเพื่อบอกแผนการของหลี่ซูเจ๋ให้เขาฟัง ตอนนั้นเขาก็หูเบาเชื่อไปหมดทุกอย่าง

เขาจะทำให้ผู้หญิงคนนั้นหมดหนทางสู้แม้แต่ชื่อตัวเองก็เขียนไม่ถูก！

ลู่เหวินซูเดินไปเดินมาตรงข้างหน้าต่างเต็มไปด้วยความโกรธเหมือนอยากจะฆ่าคน เขากลัวว่าเข้าไปจะทำให้หลี่ซูเจ๋ตกใจเลยพยายามทำให้อารมณ์ของเขาสงบลง