รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 546

บทที่ 546 คือคุณนายลู่ของผม

ลู่เหวินซูพูดแบบนี้ หลี่ซูเจ๋ก็ไม่ขัดอะไร ถูกเขาประคองขึ้นไปด้านบน

ผู้จัดการร้านพาทั้งสองเข้ามาที่ห้อง

ในตู้มีชุดแต่งงานแพรวพราวหลายชุด แต่ว่าหลี่ซูเจ๋มองไม่เห็นเลยคิดว่าอยู่ร้านเสื้อผ้า

“มา สาวสวยชี้ๆเอาเลย”ลู่เหวินซูจูงมือหลี่ซูเจ๋แล้วพูดเบาๆที่ข้างหูหล่อน：“ตู้ทั้งสองฝั่งมีแต่เสื้อผ้า คุณเลือกสองชุดเอาไปลองแล้วก็ซื้อ”

“ก็แค่เสื้อผ้า คุณช่วยฉันเลือกก็ได้”

“สายตาผมไม่ดีไม่รู้ว่าคุณชอบแบบไหน บางทีคุณเลือกเองอาจจะสวยกว่าก็ได้นะ”

หลี่ซูเจ๋ขมวดคิ้ว

หล่อนคิดว่าวันนี้ลู่เหวินซูแปลกๆ จะซื้อเสื้อผ้าแล้วทำไมต้องให้ตัวเองมาด้วย？

ลู่เหวินซูเร่งอยู่สองรอบ หลี่ซูเจ๋ก็เลยให้เขาบอกสีตรงส่วนต่างๆของชุด รูปแบบของชุด พอลู่เหวินซูอธิบายหล่อนก็จะคิดว่าจะเอาหรือไม่

ทางนี้ ลู่เหวินซูก็ทำหน้าที่เป็นตาช่วยหลี่ซูเจ๋เลือกชุด ส่วนผู้จัดการร้านที่ยืนอยู่ข้างๆพวกเขาก็รีบเอาโทรศัพท์ติดต่อช่างภาพให้เข้ามา

พอทั้งสองเข้าไปลองชุด ก็มีคนเข้ามาอย่างเงียบๆ

“ประธานลู่จริงๆเหรอ？”ช่างภาพมองไปทางห้องลองชุดแล้วถามผู้จัดการร้านเบาๆว่า“ไม่ใช่สิ ประธานลู่กับคุณนายถ่ายพรีเวดดิ้งแล้วทำไมต้องทำลับๆล่อๆด้วยล่ะ？”

ผู้จัดการร้านจ้อง：“จะสนใจขนาดนั้นทำไมล่ะ ให้เงินไม่เอาเหรอ？ตอนที่พวกเขาลองชุดก็บอกให้เพื่อนๆรีบตกแต่งฉาก เงียบๆนะห้ามพูดเลย”

ช่างภาพ：“……”

ลู่เหวินซูก็ให้ราคาสูงจริงๆแหละ ช่างภาพเลยไม่สนอีกต่อไป จากนั้นก็ให้ช่างคนอื่นๆไปจัดฉาก

พอนัดแนะกับช่างภาพเสร็จที่ห้องลองชุดก็เปิดออก

ช่างภาพเอากล้องให้ช่างอีกคนและคอยมองพวกเขาถ่ายVCRตลอดทาง ส่วนตัวเองหยิบกล้องออกมาตามพวกเขาไปเงียบๆ หามุมถ่ายเป็นภาพนิ่ง

“กระโปรงนี่หนักจัง เดินก็ใช้แรงเยอะ ใส่ออกไปได้เหรอ？”

“มันเป็นชุดราตรี”

“ไม่ใช่ว่ามาซื้อเสื้อผ้าธรรมดาสองสามชุดเหรอ ซื้อชุดราตรีไปทำไมอ่า？”

“ก็คุณเลือกเอง ลองดูก็ได้ เผื่อวันไหนต้องไปงานเลี้ยงจะได้ใช้ไง……”

“……”

ช่างภาพฟังลู่เหวินซูพูดกับคุณนายก็แอบบ่นในใจ ไม่รู้ว่าประธานลู่ทำอะไร

พอมองผ่านเลนส์ถึงได้รู้ว่าหญิงสาวมองไม่เห็น ประธานลู่อยู่ข้างหล่อนตลอด

ในตอนที่ช่างภาพงงอยู่นั้นก็เห็นลู่เหวินซูหันมาทางเลนส์ด้วยสายตาหม่นๆ แล้วทำท่านิ้วมือขึ้นมา

หลังเขาเย็นไปหมด รีบพยักหน้าเพื่อบอกว่าตัวเองคือพนักงาน

พอหลี่ซูเจ๋รู้ว่าเป็นชุดราตรีก็รีบอยากถอดออก แต่ลู่เหวินซูไม่ให้และบอกว่าชุดนี้สวยมากและยังให้ผู้จัดการร้านหารองเท้ามาให้ด้วย จากนั้นก็เปลี่ยนให้หล่อนเอง

หล่อนถูกลู่เหวินซูลากเดินไปสองสามก้าวแล้วบอกว่าจะให้หล่อนลองรองเท้าคู่นี้ว่าใส่สบายไหม ถ้าโอเคก็จะได้ซื้อเลยทีเดียว

พอขาของหล่อนเริ่มชายืนได้ไม่นิ่ง ลู่เหวินซูก็อุ้มหล่อนแล้วบอกว่าไปห้องลองเพื่อเปลี่ยนชุด

หลี่ซูเจ๋ถูกบังคับให้เปลี่ยนชุดอีก ชุดนี้ค่อนข้างเบา

หล่อนคลำชุดเงียบๆเหมือนเป็นเส้นด้าย ด้านบนยังมีพวกเพชรแพรวพราวไม่เหมือนว่าจะสวมได้ในชีวิตประจำวัน

หล่อนถูกลู่เหวินซูจูงออกไปอยู่สองสามนาทีอีกครั้ง สุดท้ายก็เปลี่ยนเป็นชุดตัวเอง

“เอาชุดกับรองเท้าครับ”

“ค่ะ”เสียงของผู้จัดการร้าน“ชุดที่คุณนายเลือกสวยมากค่ะ”

หลี่ซูเจ๋ฟังเงียบๆไม่ขัดอะไร พอลู่เหวินซูจับเอวหล่อนจากนั้นก็ตามเขาออกไปอย่างระวัง

จู่ๆไม่รู้ว่าอะไรหล่นที่พื้นแล้วก็ส่งเสียง

“ขอโทษครับ ขอโทษ”

หลี่ซูเจ๋ได้ยินเสียงผู้ชายพูดก็หยุดลง“มีคนอื่นอยู่ด้วยเหรอ？”