รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 549

บทที่ 549 อย่าฆ่าลูกของผมอีก

หลี่ซูเจ๋มองเห็นรูปที่กำแพงจากมีดนั่น

หล่อนเงยหน้าขึ้น ถึงเห็นรูปแต่งงานขนาดใหญ่ที่แขวนตรงกำแพง

หล่อนสวมชุดแต่งงานที่ตกแต่งด้วยเพชรในรูปนั้น นั่งอยู่บนเก้าอี้ ส่วนชายหนุ่มก้มลงสวมรองเท้าให้หล่อนอย่างระมัดระวัง

ภาพแต่งงาน？

หลี่ซูเจ๋คิดถึงหลายวันก่อนที่เขาพาหล่อนไปข้างนอก ให้หล่อนเซ็นชื่อ เลือกแหวน สุดท้ายก็พาไปซื้อเสื้อผ้า

ไม่น่าล่ะตอนที่ออกไปกับลู่เหวินซู หล่อนได้ยินคนพูดว่ามาแต่งงานวันทำงานก็ไม่ให้แต่ง

ที่แท้เขาพาตัวเองไปแต่งงาน

เขาใช้โอกาสตอนที่หล่อนมองไม่เห็น พูดโน้มน้าวให้หล่อนเซ็นชื่อ！

หลี่ซูเจ๋มองชายหนุ่มที่หลับ มือสั่น

ชายหนุ่มทรมานและสร้างความอับอายให้ตัวเอง ยังมีคำพูดของคนใช้ คำพูดของจ๋องซึงวนเวียนไปมาในหัวของหล่อนไม่หยุดในใจหล่อนเต็มไปด้วยความเกลียดชังและสิ้นหวัง

หลี่ซูเจ๋ชูมีดในมือขึ้น แทงไปที่อกชายหนุ่มแรงๆ

ตอนที่ปลายมีดแทงลงไป ความเจ็บแปลบนั้นทำให้ลู่เหวินซูแทบหยุดหายใจ เขาลืมตามองเห็นหลี่ซูเจ๋ ใบหน้ามีเลือดกระเด็นใส่ สายตามีความเกลียดชัง

เขาก้มลงมองมีดที่ปักมาตรงหน้าอก มือของหญิงสาวที่ถือด้ามจับยังสั่นอยู่

“คุณ……”ลู่เหวินซูจ้องหล่อน ความเจ็บบนร่างกายก็สู้ความเชื่อไม่ถึงในสายตาเขาไม่ได้“มองเห็นแล้วเหรอ？ทำไม……”

ทำไมต้องเอามีดแทงเขา？

หลี่ซูเจ๋ได้กลิ่นเลือดก็ค่อยๆได้สติ

หล่อนมองสีหน้าของลู่เหวินซูที่ค่อยๆซีด เขาเบิกตาโตมองตัวเอง

ส่วนมีดในมือตัวเองแทงก็อยู่ที่อกเขา มือเต็มไปด้วยเลือด

“ฉันฆ่าคุณ？”หล่อนพึมพำ จู่ๆก็เอามีดออกมาจากอกเขา

ปลายมีดหมุนไป ไปทางหน้าอกของตัวเอง“ฉัน ฉันชดใช้คืน……”

มีดถูกจับไว้ครึ่งทาง

ลู่เหวินซูออกแรงจับมีด แม้ว่าฝ่ามือจะถูกแทง เลือดสดๆไหลผ่านแขนเข้าไปในแขนเสื้อ

เขาก็ถือใบมีดถือไว้อย่างนั้น ไม่ให้หลี่ซูเจ๋ฆ่าตัวเอง

“ขอร้องล่ะ……”ตาแดงๆของเขาจ้องหญิงสาว พูดอ้อนวอน“อย่าฆ่าลูกของผมอีก”

หลี่ซูเจ๋พยายามเอามีดออกแรงๆ

ลู่เหวินซูพยายามหายใจ จับมีดไว้อย่างนั้น

แม้ว่าหลี่ซูเจ๋จะเอาใบมีดคมๆนั่นแทงลงไปจนเลือดไหลออกมากมาย เขาก็ไม่ปล่อยมือ

“อย่า……อย่าฆ่าลูกผม……”ชายหนุ่มอ้อนวอนอย่างทรมาน

หลี่ซูเจ๋นิ่งไป เห็นเขาไม่ขยับก็ปล่อยด้ามมีดออก หยิบโทรศัพท์บนหัวแล้วออกไปด้านนอกอย่างโซเซ ไม่มองเขาเลย

ลู่เหวินซูอยากตามไป แต่ตอนที่หลี่ซูเจ๋เอามีดออกนั้นทำให้เขาเลือดออกมากและเต็มไปด้วยกองเลือด ได้แต่มองหล่อนออกไป

เที่ยงคืนแบบนี้ เงียบเหงาไปหมด คนใช้ต่างหลับแล้ว

หลี่ซูเจ๋เดินเท้าเปล่าออกไป แปปนึงก็ลงมาแล้วเปิดประตูออกไป

หล่อนนั่งที่บนบันไดอย่างสับสน ไม่รู้ว่าทำอะไรไป

ลมเย็นพัดเข้ามา หลี่ซูเจ๋สั่น

หล่อนก้มลงมองเลือดในมือ นึกถึงฉากเมื่อกี้และลู่เหวินซูที่เต็มไปด้วยเลือด

หล่อนเปิดโทรศัพท์อย่างสั่นๆ หาเบอร์ของจ๋องซึงแล้วโทรไป

สักพักนึงถึงรับสาย แล้วก็ตามด้วยเสียงต่อว่าของจ๋องซึง：“ลู่เหวินซูนายบ้าหรือไง เที่ยงคืนแล้วยังโทรมาอีก บ้าจริงๆ！”

“ฉัน ฉัน……”หลี่ซูเจ๋พึมพำ พูดออกมาไม่ออก

“หลี่ซูเจ๋？”พอจ๋องซึงได้ยินเสียงหล่อนก็ตื่น ถามหล่อนว่า“ทำไมเอาโทรศัพท์เหวินซูมาได้ เกิดอะไรขึ้น？”

“……”

“หลี่ซูเจ๋คุณพูดสิ เป็นไรไป？”

“ฉัน ฉันฆ่าคน……”หลี่ซูเจ๋พูดพึมพำ“ฉันฆ่าคน……”

“หา คุณฆ่าใคร？”

“……”

หลังจากเงียบไปแปปนึง จ๋องซึงก็ร้องออกมาอย่างตกใจ“ห่าเอ้ย！คุณไม่ได้ฆ่าเหวินซูใช่ไหม？”

หลี่ซูเจ๋ได้แต่พึมพำ“เลือดเยอะมาก……”