รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 549

บทที่ 549 อย่าฆ่าลูกของผมอีก

หลี่ซูเจ๋มองเห็นรูปที่กำแพงจากมีดนั่น

หล่อนเงยหน้าขึ้น ถึงเห็นรูปแต่งงานขนาดใหญ่ที่แขวนตรงกำแพง

หล่อนสวมชุดแต่งงานที่ตกแต่งด้วยเพชรในรูปนั้น นั่งอยู่บนเก้าอี้ ส่วนชายหนุ่มก้มลงสวมรองเท้าให้หล่อนอย่างระมัดระวัง

ภาพแต่งงาน？

หลี่ซูเจ๋คิดถึงหลายวันก่อนที่เขาพาหล่อนไปข้างนอก ให้หล่อนเซ็นชื่อ เลือกแหวน สุดท้ายก็พาไปซื้อเสื้อผ้า

ไม่น่าล่ะตอนที่ออกไปกับลู่เหวินซู หล่อนได้ยินคนพูดว่ามาแต่งงานวันทำงานก็ไม่ให้แต่ง

ที่แท้เขาพาตัวเองไปแต่งงาน

เขาใช้โอกาสตอนที่หล่อนมองไม่เห็น พูดโน้มน้าวให้หล่อนเซ็นชื่อ！

หลี่ซูเจ๋มองชายหนุ่มที่หลับ มือสั่น

ชายหนุ่มทรมานและสร้างความอับอายให้ตัวเอง ยังมีคำพูดของคนใช้ คำพูดของจ๋องซึงวนเวียนไปมาในหัวของหล่อนไม่หยุดในใจหล่อนเต็มไปด้วยความเกลียดชังและสิ้นหวัง

หลี่ซูเจ๋ชูมีดในมือขึ้น แทงไปที่อกชายหนุ่มแรงๆ

ตอนที่ปลายมีดแทงลงไป ความเจ็บแปลบนั้นทำให้ลู่เหวินซูแทบหยุดหายใจ เขาลืมตามองเห็นหลี่ซูเจ๋ ใบหน้ามีเลือดกระเด็นใส่ สายตามีความเกลียดชัง

เขาก้มลงมองมีดที่ปักมาตรงหน้าอก มือของหญิงสาวที่ถือด้ามจับยังสั่นอยู่

“คุณ……”ลู่เหวินซูจ้องหล่อน ความเจ็บบนร่างกายก็สู้ความเชื่อไม่ถึงในสายตาเขาไม่ได้“มองเห็นแล้วเหรอ？ทำไม……”

ทำไมต้องเอามีดแทงเขา？

หลี่ซูเจ๋ได้กลิ่นเลือดก็ค่อยๆได้สติ

หล่อนมองสีหน้าของลู่เหวินซูที่ค่อยๆซีด เขาเบิกตาโตมองตัวเอง

ส่วนมีดในมือตัวเองแทงก็อยู่ที่อกเขา มือเต็มไปด้วยเลือด

“ฉันฆ่าคุณ？”หล่อนพึมพำ จู่ๆก็เอามีดออกมาจากอกเขา

ปลายมีดหมุนไป ไปทางหน้าอกของตัวเอง“ฉัน ฉันชดใช้คืน……”

มีดถูกจับไว้ครึ่งทาง

ลู่เหวินซูออกแรงจับมีด แม้ว่าฝ่ามือจะถูกแทง เลือดสดๆไหลผ่านแขนเข้าไปในแขนเสื้อ

เขาก็ถือใบมีดถือไว้อย่างนั้น ไม่ให้หลี่ซูเจ๋ฆ่าตัวเอง

“ขอร้องล่ะ……”ตาแดงๆของเขาจ้องหญิงสาว พูดอ้อนวอน“อย่าฆ่าลูกของผมอีก”

หลี่ซูเจ๋พยายามเอามีดออกแรงๆ

ลู่เหวินซูพยายามหายใจ จับมีดไว้อย่างนั้น

แม้ว่าหลี่ซูเจ๋จะเอาใบมีดคมๆนั่นแทงลงไปจนเลือดไหลออกมากมาย เขาก็ไม่ปล่อยมือ

“อย่า……อย่าฆ่าลูกผม……”ชายหนุ่มอ้อนวอนอย่างทรมาน

หลี่ซูเจ๋นิ่งไป เห็นเขาไม่ขยับก็ปล่อยด้ามมีดออก หยิบโทรศัพท์บนหัวแล้วออกไปด้านนอกอย่างโซเซ ไม่มองเขาเลย

ลู่เหวินซูอยากตามไป แต่ตอนที่หลี่ซูเจ๋เอามีดออกนั้นทำให้เขาเลือดออกมากและเต็มไปด้วยกองเลือด ได้แต่มองหล่อนออกไป

เที่ยงคืนแบบนี้ เงียบเหงาไปหมด คนใช้ต่างหลับแล้ว

หลี่ซูเจ๋เดินเท้าเปล่าออกไป แปปนึงก็ลงมาแล้วเปิดประตูออกไป

หล่อนนั่งที่บนบันไดอย่างสับสน ไม่รู้ว่าทำอะไรไป

ลมเย็นพัดเข้ามา หลี่ซูเจ๋สั่น

หล่อนก้มลงมองเลือดในมือ นึกถึงฉากเมื่อกี้และลู่เหวินซูที่เต็มไปด้วยเลือด

หล่อนเปิดโทรศัพท์อย่างสั่นๆ หาเบอร์ของจ๋องซึงแล้วโทรไป

สักพักนึงถึงรับสาย แล้วก็ตามด้วยเสียงต่อว่าของจ๋องซึง：“ลู่เหวินซูนายบ้าหรือไง เที่ยงคืนแล้วยังโทรมาอีก บ้าจริงๆ！”

“ฉัน ฉัน……”หลี่ซูเจ๋พึมพำ พูดออกมาไม่ออก

“หลี่ซูเจ๋？”พอจ๋องซึงได้ยินเสียงหล่อนก็ตื่น ถามหล่อนว่า“ทำไมเอาโทรศัพท์เหวินซูมาได้ เกิดอะไรขึ้น？”

“……”

“หลี่ซูเจ๋คุณพูดสิ เป็นไรไป？”

“ฉัน ฉันฆ่าคน……”หลี่ซูเจ๋พูดพึมพำ“ฉันฆ่าคน……”

“หา คุณฆ่าใคร？”

“……”

หลังจากเงียบไปแปปนึง จ๋องซึงก็ร้องออกมาอย่างตกใจ“ห่าเอ้ย！คุณไม่ได้ฆ่าเหวินซูใช่ไหม？”

หลี่ซูเจ๋ได้แต่พึมพำ“เลือดเยอะมาก……”

“ห่าเอ้ย！”จ๋องซึงตกใจมาก พยายามพูดกับหล่อน“หลี่ซูเจ๋คุณมีสติหน่อย บอกผมมาว่าพวกคุณอยู่ไหน ใช่ที่วังไหม？”

หลี่ซูเจ๋ไม่รู้ตัวว่าตอบอะไรจ๋องซึงไป หล่อนจ้องเลือดสดๆที่มือ สั่นตลอด

จ๋องซึงขับรถออกไปคฤหาสน์ปี้สี่อย่างบ้าระห่ำ

เขารู้ว่าคฤหาสน์ปี้สี่อยู่ไหน รถหยุดลงที่หน้าบ้าน เขารีบขับเข้าไปเห็นหลี่ซูเจ๋นั่งลงที่หน้าประตู เลือดเต็มมือ

“หลี่ซูเจ๋！”

หลี่ซูเจ๋เงยหน้าขึ้นเห็นว่าเขามา สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว“ฉัน ฉันฆ่าคน……”

จ๋องซึงไม่สนหล่อน รีบเข้าบ้านไปแล้วขึ้นไปชั้นบน

เขาไม่ต้องหาอะไร เห็นประตูห้องนอนเปิดกว้าง รีบเข้าไปก็ได้กลิ่นเลือกคลุ้งไปทั่ว เตียงเต็มไปด้วยเลือด ลู่เหวินซูจมอยู่ในกองเลือด

ตอนนั้นเอง ลมหายใจของจ๋องซึงก็หยุดลง

ห่า！ผู้หญิงด้านนอกนั้นกล้าฆ่าลู่เหวินซู หล่อนคิดยังไงเนี่ย？

จ๋องซึงรีบไปหยิบผ้ามาห้ามเลือดของลู่เหวินซูอย่างเบื้องต้น มือสั่นตลอด

จากนั้นก็โทรไปเบอร์120 บอกที่อยู่ เร่งให้รีบมา

เสร็จแล้วก็หยิบโทรศัพท์รีบลงมา ก็เจอคนใช้ที่บังเอิญได้ยินเสียงและมาดูพอดี

คนใช้เห็นจ๋องซึงก็ตกใจกรีดร้อง“คุณ คุณคือใคร！”

“โทรหา 120 เร่งให้รถพยาบาลรีบมา！”จ๋องซึงบอกคนใช้“ไม่ว่าจะเห็นอะไร ห้ามพูดอะไรซี้ซั้ว！”

จ๋องซึงออกไปจากบ้าน เห็นหลี่ซูเจ๋ยังนั่งอยู่ที่บันได

เขาจับผมและถามอย่างร้อนรน：“คุณทำเหวินซูทำไม？คิดอะไรอยู่？”

“เขาฆ่าลุงกับป้าฉัน……”หลี่ซูเจ๋จ้องเลือดที่มือ ปากสั่น“เขา เขาตายหรือยัง？ฉันได้ฆ่าเขาไหม……”

จ๋องซึงด่า：“คุณบ้าไปแล้วหรือไง เหวินซูจะฆ่าคนในครอบครัวคุณได้ไง！ถึงมันจะโหดแต่ก็มีมนุษยธรรม！”

“ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้……”หลี่ซูเจ๋ไม่รู้ว่าใครพูดจริง ในหัวเต็มไปด้วยลู่เหวินซูที่จมอยู่ในกองเลือด“ฉัน ฉันทำคืนเขา”

“โหยนี่คุณ……ไอ่ห่า！”จ๋องซึงด่าออกไป ประคองหล่อนออกไปด้านนอก

พอพาหล่อนเข้าไปในรถ เขาก็รีบขับออกไป

รถวิ่งออกไป แปปนึงก็ถึงท่าเรือ

ท่าเรือตอนเที่ยงคืนยังมีไฟสว่าง ยังมีเรือที่ส่งของและเรือที่จะแล่นออกไป ผู้โดยสารสองสามคนขึ้นเรือไปอย่างเสียงดัง

จ๋องซึงพาหลี่ซูเจ๋ลงมา พอซื้อตั๋วเรือเสร็จก็ยัดใส่มือของหลี่ซูเจ๋

แล้วเอาบัตรสองใบยัดใส่มือหล่อน

“เรือนี้จะไปที่ยูโกสลาเวีย ระหว่างทางจะแวะลงหลายประเทศเลย คุณจะลงที่ไหนก็ได้ สองใบนี้รหัสคือหกหกตัว จะใช้เงินก็หาATMกดเอา”

หลี่ซูเจ๋ตาโตมองจ๋องซึง“เขาตายแล้วเหรอ？”

“เขาไม่ตายหรอก แต่คุณอยู่นี่จะทำให้เรื่องใหญ่มากขึ้น”จ๋องซึงดันหล่อนไปทางเช็คตั๋ว“คุณไปต่างประเทศก่อน ลงที่ไหนก็ได้”

พอถึงที่ช่องเช็คตั๋ว พนักงานดูตั๋วของหลี่ซูเจ๋แล้วให้หล่อนเข้าไป

หลี่ซูเจ๋ไม่อยากไป หล่อนอยากกลับไป

จ๋องซึงโบกมือให้หล่อนอย่างเคร่งเครียด：“หลี่ซูเจ๋คุณฟังผม ออกไปต่างประเทศก่อน คุณอยู่นี่ก็ไม่มีใครปกป้องคุณได้”

“ฉัน……”หลี่ซูเจ๋จ้องจ๋องซึงทั้งน้ำตา

จ๋องซึงโบกมือให้หล่อนอีกครั้ง

หลี่ซูเจ๋กำบัตรสองใบแน่น ก้มหน้าลงแล้วรีบเดินไปขึ้นเรือแล้วก็ร้องไห้หนักขึ้น

หล่อนหันกลับไปมองเห็นจ๋องซึงเข้าไปในรถแล้วรถก็ออกไป

หลี่ซูเจ๋ก้มหัวลงอีกครั้ง มองเลือดในมือที่แห้ง เตือนว่าตัวเองทำอะไรไป

“สาวสวย คุณรักผมไหม？”

“แค่คุณพูด ผมก็เชื่อทั้งนั้น สาวสวย ผมรักคุณนะ”

ในหัวของหล่อนก็มีภาพที่อยู่กับลู่เหวินซูฉายออกมาเรื่อยๆ

ท่าทางคดโกงของเขา ท่าทางหึงหวง ตอนที่แอบจูบหล่อนอย่างหน้าไม่อาย……

หลี่ซูเจ๋หมุนตัวรีบลงไป

หล่อนไปไม่ได้！

ถ้าหล่อนไปก็กลับมาไม่ได้อีก ไม่ได้เห็นเขาอีก

ตอนที่หลี่ซูเจ๋ชนกับผู้โดยสารอีกคน เขาผลักหล่อนแรงๆจนตัวหล่อนเอนพลิกไปตรงโซ่ต่ำๆที่กันนั่นและตกลงไปในทะเล

ร่างกายจมลงไป ในหัวของหล่อนว่างเปล่าแล้วก็ค่อยๆมีหน้าของชายหนุ่มเข้ามา สายตาพร่ามัว

ลู่เหวินซูคุณรักฉันใช่ไหม？

ลู่เหวินซู ฉันก็รักคุณ