รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 59

บทที่ 59 บังเอิญว่าฉันไม่ได้ทำมันมานานแล้ว

เมื่อเห็นว่าเขาหลับไปแล้ว ถังซินก็พยายามที่จะแกะมือของเขาออก แต่แขนของเขาก็เหมือนคีมเหล็กทำให้เธอไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เป็นเวลานาน

หากเขาไม่สวมแว่นตา หน้าตาของเขาจะดูคมคายเป็นอย่างมาก เขาขมวดคิ้วแน่นตลอดเวลาขณะที่นอนหลับ ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องให้คิดมาก นอกจากนี้ใต้ตาของเขายังมีรอยคล้ำจางๆปรากฎอยู่

แม้ว่าเขาจะหลับอยู่ก็ตามมัน แต่ก็ยังทำให้ผู้คนที่พบเห็นรู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนและสง่างาม

ถังซินจ้องมองดูเขา คิดย้อนกลับไปเมื่อสามปีที่แล้ว ตอนที่ทั้งสองยังคบกัน แค่สัตว์เลี้ยงของเขาไม่สบายเล็กน้อย เขาก็กังวลจนทำอะไรไม่ถูก

เธอจำได้ว่าตอนเย็นวันคริสต์มาส เธอเพียงแค่พูดว่า "ฉันอยากไปลิสบอนเพื่อดูพระอาทิตย์ขึ้น" แล้วเมื่อเธอตื่นขึ้นมา พวกเขาก็อยู่ในลิสบอนแล้ว และหลินเฉิงจี๋ก็ถามเธอว่าเธอดีใจไหม

เมื่อย้อนระลึกไปถึงความหลังแล้วเธอก็พบแต่เรื่องดีๆของผู้ชายคนนี้ เขาไม่เคยทำเรื่องเลวร้ายกับเธอเลย

ถังซินอดไม่ได้ที่จะยื่นมือของเธอออกมา ขณะที่ปลายนิ้วของเธอกำลังจะสัมผัสใบหน้าชายคนนั้นเธอก็หยุด เมื่อเธอเห็นภาพที่คืนนั้นเธอเกือบตาย มือของเธอก็สั่น

สุดท้ายแล้วคืนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

จนถึงตอนนี้ถังซินก็ยังไม่สามารถเข้าใจได้ เธออยากจะตะคอกบอกให้เขาปล่อยเธอ แต่ก็บังเอิญเหลือบไปเห็นสร้อยเส้นเล็กๆอยู่ที่คอของเขา มันมีจี้รูปถั่วแดงเล็กๆห้อยอยู่

สร้อยเส้นนี้เธอเคยมอบให้เขาเมื่อนานมาแล้ว แต่เขาก็ยังคงเก็บมันเอาไว้กับตัว

"หลินเฉิงจี๋ทำไม ... " ถังซินพึมพำ แตะไปที่จี้รูปถั่วแดง

เขาต้องการอะไรกันแน่ หากในตอนนี้พวกเขายังเป็นคนรักกัน เธอคงจะไม่ปฏิเสธ

เมื่อคืนนี้เธอเพิ่งเครียดกับข่าวการเสียชีวิตอย่างกะทันหันของหัวหน้า แล้วในตอนเช้าเธอก็ตามผู้ช่วยจางไปที่สนามบิน ตอนนี้ยังมาถูกหลินเฉิงจี๋พาขึ้นเครื่องมาอีก เธอรู้สึกเหนื่อยจริงๆ

ถังซินหยุดดิ้นรนแล้วหลับไปพร้อมกับเขา

--

"ยินยิน ถึงแล้ว"

ถังซินหลับลึก แก้มของเธอถูกแตะเบาๆสองครั้ง

เธอยังไม่ได้สติ รู้สึกเหมือนร่างกายของเธอกำลังจะร่วงลงไป ทันใดนั้นเธอก็เหยียดแขนของเธอไปโอบรอบคอของชายคนนั้น เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่าเธอกำลังกอดหลินเฉิงจี๋อยู่

ดูเหมือนว่าเครื่องบินจะเดินทางมาถึงที่หมายแล้ว

"ฉันเดินเองได้" หลังจากตื่นขึ้นเต็มตา ถังซินก็ดิ้นรนอีกครั้ง หลินเฉิงจี๋เพียงแค่เม้มริมฝีปากบางๆของเขา ก่อนจะวางเธอลงอย่างยอมแพ้ หลังจากที่เท้าของถังซินสัมผัสกับพื้น เธอก็ผละออกจากเขาทันที

ถังซินเดินตามหลังหลินเฉิงจี๋ออกจากเครื่องบิน

มันคือสนามบินอาตาเติร์ก

ท้องฟ้าเหนือสนามบินถูกปกคลุมด้วยเมฆดำและมันก็มืดราวกับว่าฝนจะตกในเวลาใดก็ได้ เช่นเดียวกันกับอารมณ์เสียๆของถังซินตอนนี้

หนานเฉิงอยู่ห่างจากที่นี่อย่างน้อยก็สิบชั่วโมง ผู้ช่วยจางกำลังตามพวกเขามาอยู่รึเปล่า?

"ยินยิน ไม่ต้องคิดหาทางหนีเลยนะ พวกเขาไม่ปล่อยคุณไปง่ายๆหรอก"

หลินเฉิงจี๋อ่านความคิดของถังซินและเตือนเธอด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

ถังซินยื่นริมฝีปากล่างของเธอแล้วถามเขาว่า "งานนี้ทำรายได้อย่างน้อยเท่าไหร่?"

"หนึ่งพันล้าน" หลินเฉิงจี๋ไม่ปิดบังอีกต่อไป "นี่เป็นเพียงการประมาณการ หากทีมวิจัยทางวิทยาศาสตร์เข้าร่วมในภายหลังอีก เงินก็จะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า"

"ในชีวิตของฉันยังไม่เคยเห็นเงินมากขนาดนี้เลย" ถังซินยิ้มเบา ๆ แต่ดวงตาของเธอกลับค่อยๆเย็นชาลง

"ไม่น่าแปลกใจเลยที่คุณและมู่เฉินหย่วนต่างก็อยากได้ตัวฉัน ทำให้ฉันกลายเป็นคนเนื้อหอม"

ธุรกิจขนาดใหญ่เช่นนี้ เป็นเรื่องแปลกถ้าไม่มีความเสี่ยง

"ยินยิน ผมไม่ได้สนใจเรื่องเงิน ผมแค่ต้องทำภารกิจให้สำเร็จ" หลินเฉิงจี๋พูดเสียงเบา

เขาไม่จำเป็นต้องระวังเมื่ออยู่ต่อหน้าถังซิน "รอผมอีกไม่นานนะ โอเคไหม?"

"แล้วภารกิจของคุณคืออะไร?"

หลินเฉิงจี๋มองเธอเงียบ ๆ ไม่พูดอะไร

ถังซินเหยียดริมฝีปากของเธอดูเยาะหยันเล็กน้อย "ถึงคุณจะไม่สนใจเรื่องเงิน แต่คุณก็ยังต้องได้งานนี้ คำพูดของคุณไม่ดูขัดแย้งกันไปหน่อยหรือ?"

เธอเห็นจี้ถั่วแดงนั้นสั่นไหวเล็กน้อย แต่ตอนนี้หยุดแกว่งแล้ว

"คุณหลิน"

ขณะที่ทั้งสองกำลังเผชิญหน้ากัน เสียงหนึ่งก็ดังเข้ามาแทรก

โทนเสียงทุ้ม มีเสน่ห์มาก