รักหวานไม่เติมน้ำตาล นิยาย บท 117

“คุณเมต นี่มันเรื่องส่วนตัวของฉัน คุณหยุดก่อนได้ไหม”

คอฟฟีเมตไม่เพียงแต่ไม่หยุดรถ แต่ยังเพิ่มแรงมากขึ้น

รถแล่นผ่านรถด้านซ้ายขวาอย่างว่องไว เหมือนกับปลาตัวหนึ่ง

ซูการ์จับที่จับด้านบนแน่น หัวใจไปอยู่ที่ตาตุ่ม

พร้อมกับกรดในท้องที่ติดอยู่ตรงลำคอใกล้จะพุ่งออกมา

ในที่สุด รถก็หยุดลง

ซูการ์ไม่สนใจที่จะพูดอะไรอีก รีบเปิดประตูรถ แล้วนั่งยองข้างถนนอ้วกออกมา

จนอ้วกไปหมดท้อง ซูการ์จึงยืนขึ้นมาอย่างเหนื่อยหอบ

ไอ้ระยำคอฟฟีเมตนี่ เธออยากทุบเขาจริงๆ！

บรื้น！

รถที่จอดอยู่ข้างถนนก็แล่นออกไปอีกครั้ง

“คอฟฟีเมต ไอ้สารเลว”

ในใจซูการ์แอบด่าชายกวนตีนคนนี้ หยิบทิชชูออกมาจากในกระเป๋าแล้วเช็ดที่มุมปาก จากนั้นเข้าไปในชุมชน

ประสาทจริงๆ

ทำไมถึงไม่ทิ้งเธอไว้กลางทาง แต่ดันมาส่งเธอที่หน้าชุมชน？

บนรถ คอฟฟีเมตมองร่างที่เล็กขึ้นเรื่อยๆ ของซูการ์ในกระจกมองหลัง แล้วความโกรธก็ค่อยๆ หายไป

เขาจอดรถไว้ด้านข้าง หยิบบุหรี่หนึ่งซองออกมา แล้วจุดบุหรี่มวนหนึ่ง

ควันทำให้ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเบลอลง

เกิดอะไรขึ้น？

ตัวเองใจเย็นลงไม่ได้แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？

คอฟฟีเมตปล่อยควันออกมา สายตาหม่นหมอง

สูบบุหรี่มวนหนึ่งเสร็จ อารมณ์ของเขาก็กลับมาสงบ

พอคิดอะไรได้ เขาก็หยิบมือถือออกมา แล้วโทรออกไปเบอร์หนึ่ง

“เกรซ คุณอยู่คอนโดไหม？”

“พี่เมต？พี่จะไปที่บ้านเหรอ？ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้”

คอฟฟีเมตตอบอือ แล้ววางสาย สตาร์ทรถออก

ที่ปลายสาย เกรซซี่ยืนขึ้นมาจากในอ้อมกอดของชายหนุ่มอย่างลนลาน

“คอฟฟีเมตจะไปคอนโด ฉันต้องกลับไปแล้ว”

ชายหนุ่มถือแก้วไวน์ไว้ในมือ มองดูเธออย่างเกียจคร้าน ด้วยใบหน้าที่ร้ายกาจ

“ใจเย็นหน่อย คลุมตัวเองให้มิดชิด อย่าให้เขาเห็นเบาะแส”

“เข้าใจแล้ว”

เกรซซี่สวมเสื้อผ้าเสร็จ ก็โน้มตัวไปจุ๊บหน้าของชายหนุ่ม พูดด้วยเสียงมีเสน่ห์ว่า：“ที่รัก รอข่าวดีของฉันละกัน ฉันจะทำให้คุณสมปรารถนาเร็วๆ”

“อือ”

ชายหนุ่มจิบไวน์ ดวงตาเต็มไปด้วยความหม่นหมอง

……

คอนโด

คอฟฟีเมตรออยู่พักหนึ่ง เกรซซี่ก็กลับมา

“พี่เมต พี่มีอะไรเร่งด่วนใช่ไหม？”

เกรซซี่เห็นคอฟฟีเมตยืนสองมือล้วงกระเป๋าด้านข้างหน้าต่าง ก็รีบวิ่งเข้ามา

คอฟฟีเมตเหลือบมองเธอ“คุณไปไหนมา？”

“ฉันก็ทำงานอยู่ที่โรงแรม”

สายตาเกรซซี่สั่นคลอน ไอเบาๆ

คอฟฟีเมตเห็นเธอใส่เสื้อคอเต่า ใบหน้าแดงก่ำ ก็ขมวดคิ้ว

“คุณไม่สบายเหรอ？”

“เปล่า น่าจะเพราะเพิ่งกลับประเทศมา เลยไม่ค่อยชินค่ะ”

เกรซซี่จงใจไอไปอีก จากนั้นเปลี่ยนเรื่อง“พี่เมตนั่งสิ เดี๋ยวฉันไปชงกาแฟให้พี่”

คอฟฟีเมตไม่พูด แต่นั่งบนโซฟา

มีกลิ่นลมหายใจของผู้หญิงลอยผ่านจมูก ผสมกับกลิ่นบุหรี่อ่อนๆ ของผู้ชาย

ทำไมตัวเธอถึงมีกลิ่นบุหรี่？

คอฟฟีเมตหรี่ตาสีดำลงเล็กน้อย แล้วครุ่นคิด

“พี่เมต พี่ชิมฝีมือของฉันสิ”

เกรซซี่ชงกาแฟแก้วหนึ่ง แล้วยื่นไปตรงหน้าของคอฟฟีเมต

คอฟฟีเมตเหลือบมองเธอ แล้วยกกาแฟขึ้นมาดื่มไปคำหนึ่ง

“เป็นไงบ้าง？”

“ใช้ได้”

คอฟฟีเมตตอบกลับเบาๆ วางกาแฟลง“งานที่แผนกแม่บ้านชินบ้างยัง？”

“ก็ดีค่ะ”เกรซซี่ตอบไปอย่างเป็นเด็กดี

“เมื่อกี๊ต้อนรับลูกค้าชายที่โรงแรมเหรอ？”