รักหวานไม่เติมน้ำตาล นิยาย บท 119
เกรซซี่หยิกตัวเองแรงๆ แล้วน้ำตาเม็ดใหญ่ก็ไหลลงมา
“พี่เมต ฉันไม่ได้หมายความว่าคุณซูการ์ไม่ดีนะ แต่คุมิเป็นลูกชายฉัน ฉันไม่มีเขาไม่ได้ ถ้าพี่อยากแต่งงานกับคุณซูการ์อีกครั้ง งั้นก็เอาคุมิมาให้ฉัน ฉันพาเขาไปจากที่นี่เอง”
ได้ยินคำนี้ คอฟฟีเมตจึงเหลือบมองเธอ พูดเสียงหม่นว่า：“คุมิเป็นลูกชายผม ผมให้คุณพาเขาไปไม่ได้”
“แต่ถ้าพี่กลับมาแต่งงานกับคุณซูการ์ อนาคตพวกพี่ก็ต้องมีลูกอยู่แล้ว ถึงตอนนั้น คุมิก็จะเป็นส่วนเกิน พี่เมต ฉันเป็นแม่แท้ๆ ของคุมิ มีแค่แม่แท้ๆ เท่านั้นที่จะดีกับลูกแท้จริง”
เกรซซี่ปิดปากไว้ แล้วร้องไห้
คอฟฟีเมตเม้มริมฝีปากบางแน่น นัยน์ตาสีดำหม่นลงไป
เขายอมรับว่า ที่เธอพูดนั้นมีเหตุผล
ในสถานการณ์ส่วนใหญ่ มีเพียงแม่แท้ๆ ที่จะดีกับลูกอย่างจริงใจ
แต่ว่า……
“เกรซ คุณใช้ชีวิตกับคุมิอย่างไรที่ต่างประเทศ？”
ได้ยินคำนี้ เสียงร้องไห้ของเกรซซี่ก็หยุดกะทันหัน
“พี่เมต ที่ต่างประเทศฉันกับคุมิพึ่งพาอาศัยกัน โดยได้รับความช่วยเหลือจากป้าฉันในการใช้ชีวิตมาตลอด”
ทำไมจู่ๆ เขาก็ถามคำถามเธอแบบนี้
“ปกติคุณสื่อสารกับคุมิบ่อยไหม？”
คอฟฟีเมตมองไปที่เกรซซี่ สายตานั้นดูเยือกเย็นอีกครั้ง
“ก็ ก็บ่อย”
“ในเมื่อสื่อสารกันเยอะ ทำไมเขายังเป็นออทิซึมอยู่？แม้ในตอนที่เผชิญหน้ากับคุณ เขาก็ไม่พูดเหมือนกัน？แต่พออยู่ต่อหน้าซูการ์ เขาดันพูดล่ะ？”
ชายหนุ่มจ้องไปที่เธอ สายตาหม่นลง
ด้านหลังของเกรซซี่มีเหงื่อออก กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว
เธอรีบละสายตาลง ไม่สบตากับเขา
ในหัวแล่นอย่างรวดเร็ว
สักพัก เธอก็ปิดปากแล้วร้องไห้อีกครั้ง：“ขอโทษนะพี่เมต ที่ฉันทำให้คุมิกลายเป็นแบบนี้ ตอนนั้นฉันไม่อยากได้เด็กที่ไม่มีหัวนอนปลายตีนแบบนี้ ดังนั้นตอนนั้นฉันจึงดูถูกตัวเองโดยไม่ยอมกินข้าว พอคลอดลูกออกมาจึงปิดกั้นตัวเองเพราะว่าขาดสารอาหาร”
เธอเคยศึกษาสาเหตุที่ทำให้เด็กเป็นออทิซึม
คำอธิบายนี้สมเหตุสมผล
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักหวานไม่เติมน้ำตาล