รักหวานไม่เติมน้ำตาล นิยาย บท 98

บังเอิญจริงๆ พวกเขาอยู่ที่ โรงแรมพาเลซ？

นัยน์ตาดำขลับของคอฟฟีเมตวูบไหวเล็กน้อย ถามแดนดินที่อยู่ข้างๆ“โรงแรมยืมสถานที่ให้กองถ่ายเหรอ ？”

“ครับ เพราะเห็นแก่คุณปริ้นซ์ โรงแรมให้ยืมสถานที่กับกองถ่ายละครไปครับ”แดนดินตอบ

คอฟฟีเมตเงียบ พูดกับผู้บริหารของโรงแรมที่ติดตามมาว่า“ ทุกคนไม่ต้องตามแล้ว ไปทำงานกันเถอะ ”

ปริ้นซ์มาถ่ายละครที่โรงแรมของตัวเอง ในฐานะเพื่อนพ้องน้องพี่ เขาจะแวะไปทักทายสักหน่อยก็เป็นเรื่องที่สมควร

เมื่อผู้มีส่วนเกี่ยวข้องทุกคนไปแล้ว คอฟฟีเมตก็จัดทรงเสื้อผ้าให้เข้าที่ ตั้งใจจะแวะไปทักทาย

เดินไปได้สองก้าว ก็เจอเข้ากับร่างที่คุ้นเคย

ในมือไอแซกมีเครื่องดื่มและถุงขนมอบมากมาย กำลังกดลิฟต์อยู่

ขาของคอฟฟีเมตชะงักไป ดวงตาดำขลับหรี่ลงทันที

ไอแซกมาได้ยังไง ?

หรือมาเยี่ยมกองถ่ายเหมือนกัน ?

อีกทั้งกองถ่ายที่มายังเป็นกองถ่ายของซูการ์ด้วย！

ริมฝีปากบางของคอฟฟีเมตเม้มกันเล็กน้อย ในใจรู้สึกไม่พอใจอย่างอธิบายไม่ถูก

“ผู้อำนวยการฝ่ายออกแบบของเรา คงว่างงานมากสินะ？”

แดนดินดูงุนงงเมื่อถูกถาม

แต่เมื่อเขามองตามสายตาของคอฟฟีเมต ก็จึงเห็นร่างของไอแซก

“ผู้อำนวยการไอแซกคงนัดคุยงานกับลูกค้าที่นี่ และเพิ่งจะคุยเสร็จ”

แดนดินครุ่นคิด จากนั้นก็รายงานไปตามความจริง

“งานพัฒนารีสอร์ตของเมืองข้างๆ ก่อนหน้านั้นมีปัญหานิดหน่อย นายให้สถาปนิกเล็กๆไปจัดการ แก้ปัญหาไปแล้วหรือยัง？”

คอฟฟีเมตถามเสียงเข้ม

“ยังครับ”

“ในเมื่อยังไม่เรียบร้อย ก็ยกเรื่องนี้ให้ผู้อำนวยการไอแซกรับผิดชอบไปแล้วกัน ”

“ครับ”

แดนดินรับคำ พอจะเข้าใจอะไรขึ้นมาได้แล้ว

ได้ยินว่าผู้อำนวยการไอแซกกับคุณริตามีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดสนิทสนมกัน

นี่ท่านประธานของตัวเอง หึงงั้นเหรอ ?

นี่เขากำลังหาข้ออ้างที่จะเพิ่มงานให้กับผู้อำนวยการไอแซก เพื่อจะได้แยกเขาออก?

ในใจแอบไว้อาลัยให้กับผู้อำนวยการไอแซก！

ซูการ์จ้องเขม็งมองเธอ“คุณคือเกรซหัวหน้าแผนกห้องพักในตอนนั้น？”

ในตอนนั้นเธอทำงานพิเศษเป็นพนักงานเสิร์ฟในโรงแรมพาเลซ เกรซเป็นหัวหน้า ดังนั้นพวกเขาเคยพบเจอกัน

“ฉันเอง” เกรซไม่ปฏิเสธ

ซูการ์ยิ้มให้เล็กน้อย“ ไม่เจอกันนานเกือบสี่ปี คุณดูเปลี่ยนไปมาก”

มากเสียจนเธอไม่ค่อยมั่นใจ

เธอจำได้ว่าเกรซในตอนนั้นเย็นชามาก

ยังมีคนนินทา ว่าเธอมีคนส่งเสียเลี้ยงดู......

“คุณเองก็เปลี่ยนไปมาก ”

เกรซเลิกคิ้ว ไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม

ริมฝีปากซูการ์ยกหยัก“ งั้นฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”

ไม่พูดไม่ได้ ว่าโลกช่างกลมจริงๆ

ไม่คิดว่าเมื่อสี่ปีก่อนพวกเขาก็รู้จักกันแล้ว

เมื่อเห็นซูการ์เดินจากไป รอยยิ้มบนใบหน้าของเกรซก็หุบลง

ดวงตามีแสงสลัววูบไหว เธอจัดทรงผมที่เกี่ยวอยู่ตรงใบหู แล้วก้าวเท้าเดินไป