'รักข้ามรุ่น' กับคุณลุงจอมขรึม นิยาย บท 10

เยี่ยหลานซานเช็ดเครื่องสำอางของเธอออก หลังจากนั้นเธอก็กลับมาพร้อมกับชามซุปร้อนๆ เธอเห็นฉืออวี้เฟิงยืนพิงอยู่ข้างขอบหน้าต่างข้างกำแพงและกงเส่าถิงก็กำลังจ้องมาที่เธอและสบตาเข้ากับดวงตาของเธอ

เธอเดินผ่านและมองไปที่ฉืออวี้เฟิง เธออดไม่ได้ที่จะลดเสียงลงเพื่อถามกงเส่าถิง: "มีอะไรผิดปกติกับฉืออวี้เฟิงหรือเปล่า?"

กงเส้าถิงนิ่ง "ฉันคิดอะไรบางอย่างไม่ออก นี่มันบ้าไปแล้ว แต่อีกเดี๋ยวก็หายแหละ"

เยี่ยหลานซาน: "... "

เอาเถอะ ฉืออวี้เฟิงเขาควรจะเปลี่ยนชื่อเป็น：ตาบ้าฉือ

เธอนำซุปซี่โครงตุ๋นมาให้เขาและอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากชมคุณภาพของโรงพยาบาลนี้:

“โรงพยาบาลนี้มีคลาสมากห้องครัวเหมือนซูเปอร์มาร์เก็ตเล็ก ๆ แถมมีทุกอย่างอยู่ในนั้น จะใช้วัตถุดิบอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ รวมทั้งหม้อหรือกระทะ แถมได้ยินมาจากหัวหน้าห้องครัวว่าการเลือกซี่โครงนั้นจะได้รับการคัดสรรมาอย่างดีจากฟาร์มปศุสัตว์เพื่อเสริมสร้างร่างกายของผู้ป่วยด้วยการรับประทานอาหารที่มีประโยชน์เหล่านี้! "

จนเธอพูดจบเขาก็ยังไม่ได้ยื่นมือออกไป

เธอถือชามซุปและเขาก็มองไปที่เธอ

สิบวินาทีต่อมา เยี่ยหลานซานกระพริบตาและถามด้วยรอยยิ้มที่น่าอึดอัดใจ: "แผลที่ท้องน้อยของคุณเจ็บเลยทำให้แขนของคุณขยับไม่ได้ใช่ไหม?"

"อืม"

การแสดงออกของคำตอบเขาไม่เปลี่ยนแปลงเลย

เยี่ยหลานซานแนะนำ: "งั้นฉันเรียกตาบ้าฉือมาป้อนคุณนะ?"

ส่วนตัวคิดว่าไม่มีอะไรน่าแปลกกับข้อเสนอของเธอ เธอจึงเอ่ยปากเรียกเขา: "ตาบ้าฉือ ลุงของนายเรียกหายนายมาป้อนอาหารให้เขา"

ฉืออวี้เฟิงหันมาอย่างอ่อนแรง

ข้างหน้าเขา จากผู้หญิงที่แต่งหน้าด้วยเทรด์หลุดโลกได้เปลี่ยนเป็นหญิงสาวที่มีใบหน้างดงาม ใบหน้าขนาดเล็กของเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งที่น่าสนใจคือดวงตาของเธอที่มีเสน่ห์เย้ายวนใจราวกับจิ้งจอกสาว

ขนตาหนาและยาวงอน ดวงตากลมโตและใสซื่อบริสุทธิ์ ล้วนแล้วแต่มีเสน่ห์

เป็นคนทีมีเสน่ห์อย่างเหลือล้น!

ไม่น่าแปลกใจที่ลุงของเขาจะชอบเธอ!

สายตาของเขาจับจ้องไปที่ชามซุปในมือของเธอ และเหลือบไปเห็นแววตาเย็นชาของกงเส่าถิงโดยไม่รู้ตัว เขาได้สติขึ้นมาแล้วรีบพูดทันทีว่า "จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ ว่าฉันยังมีเรื่องด่วนต้องไปทํา ขอตัวก่อนนะ!" ”

เขาเดินออกไปอย่างรวดเร็วราวกับสายลมที่รุนแรงและหายไปอย่างไร้ร่องรอยหลังจากที่ประตูปิดลง

เยี่ยหลานซาน: "... "

มองชามซุปในมือแล้วมองไปที่กงเส่าถิง ...

โอเค ยังไงเธอก็ต้องเป็นคนป้อนเขาเองแล้วล่ะ

กงเส่าถิงจ้องมองเธอและอ้าปาก

ซุปซี่โครงรสชาติดีมาก อร่อยกว่าซุปที่ปรุงโดยเชฟเจ็ดดาวที่เขาเคยกินมาก่อน

ต่อมรับรสของเขาแทบพัง อยากจะยอมแพ้ให้กับเธอ

หลายคนบอกว่า ถ้าทำให้ผู้ชายรักรสชาติอาหารได้ ก็เท่ากับสามารถคว้าใจผู้ชายได้

ดังนั้นผู้หญิงที่สามารถดูแลเรื่องปากท้องและหัวใจของผู้ชายได้ด้วยมือข้างเดียว แล้วเขาจะปล่อยเธอให้หลุดมือได้ยังไง! ?

ริมฝีปากข้างหนึ่งของเขายกขึ้นเบา ๆ

เยี่ยหลานซานรู้สึกเขินเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกแบบนี้ ...อ่า ความรู้สึกเหมือนโดนกับดัก

ทันใดนั้นเปลือกตาก็หลุบลง ขนตาที่ขดตัวหนาบดบังอารมณ์ภายในดวงตา

หลังจากนั้นไม่นานเมื่อเห็นว่าเขาไม่ขยับเลย ในที่สุดเขาก็อดไม่ได้ที่จะถามออกไป: "มันไม่อร่อยเหรอ?"

"มันอร่อยมาก"

เสียงของเขากลมกล่อมกว่าไวน์ขาว แต่ก็ยังนุ่มนวลเหมือนน้ำเปล่าด้วย

อารมณ์แปลก ๆ ของเยี่ยหลานซานถูกทำให้เคลิบเคลิ้มด้วยเสียงอันไพเราะของเขาและเธอยังคงป้อนซุปให้เขาตามหน้าที่

เธอตัดสินใจที่จะถามเขาว่า "อีกชามไหม" แต่โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นก่อน

หมายเลข: 520(*ในภาษาจีน 520 แปลว่าฉันรักคุณ)

เมื่อเห็นสายเรียกเข้านี้เธอก็หลุบตาลงและนิ้วของเธอก็แทบจะถือโทรศัพท์ไม่อยู่

โอ้ยยย เขาโทรมาทำไมเนี่ย

ปฏิกิริยาของเธอแปลกไป ทำให้กงเส่าถิงมองไปที่โทรศัพท์มือถือของเธอโดยไม่รู้ตัว

เขายังไม่เห็นมันอย่างชัดเจน เยี่ยหลานซานถือโทรศัพท์มือถือและรีบออกมาจากห้องพักผู้ป่วย

เดินไปจนสุดทางเดิน เธอมองรอบๆให้แน่ใจว่าไม่มีคนอยู่ เมื่ออีกฝ่ายโทรกลับมาอีกครั้งที่สอง เยี่ยหลานซานตัดสินใจรับและเอ่ยออกไปด้วยเสียงเบา : "นี่กำลังทำอะไร ... "

"ไปหาเธอ"