'รักข้ามรุ่น' กับคุณลุงจอมขรึม นิยาย บท 5

เธอยังไม่ทันได้สติดี แต่ร่างกายก็ขยับหลบไปอยู่ด้านข้างตามสัญชาตญาณก่อนทันที

ข้อเท้าที่ได้รับบาดเจ็บอยู่แล้วกลับมาเจ็บอีกครั้ง เหงื่อเริ่มผุดออกมาตามใบหน้า

ในเวลาเดียวกันก็มีเสียง "ปัง" ที่ด้านข้างของเธอ แก้วน้ำกระทบกับผนังแตกเป็นเสี่ยง ๆ ที่เท้ามีเศษแก้วกระจายเต็มไปหมด

"เยี่ยหลานซาน ดูสิ่งที่เธอทำสิ!"

ความโกรธของเยี่ยอีเหรินไม่ได้ลดลงเลยเมื่อเทียบกับตอนที่เรียกเธอมา

เยี่ยหลานซานอดทนต่อความเจ็บปวดที่เท้าเงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงที่กำลังโกรธอยู่ไม่ไกล พยายามข่มอารมณ์ของเธอและลูบคิ้วหนาๆของเธอ นั่นพอจะทำให้อารมณ์ของเธอสงบลงได้บ้าง: "แม่ หนูเจ็บ"

“เธอยังรู้จักความเจ็บปวดอยู่หรอ？”เยี่ยอีเหรินโกรธจนแทบระเบิด "ดูหน้าเธอสิ โกรธฉันจะตายแล้วหรือยังไง！"

เยี่ยหลานซานตอบอย่างไร้เดียงสา: "หนูไม่ได้คิดอย่างนั้น"

“ยังจะมาเล่นลิ้นอยู่อีกเหรอ!”

เยี่ยอีเหรินรีบวิ่งเข้ามาดึงเสื้อผ้าหลวมๆของเธอแล้วถามอย่างโกรธเกรี้ยวว่า "ปกติเธอไม่ใส่เสื้อผ้าแบบนี้ ทําไมถึงเหมือนเสื้อผู้ชายแบบนี้” บอกมานะว่าเมื่อวานหนีไปนอนกับผู้ชายคนไหน？ ยังเด็กยังเล็กทำตัวแบบนี้ ไม่สงสัยเลยว่าทำไมเฉียวเฟยฝานถึงทิ้งเธอ！”

“ แม่ หนูไม่ได้เป็นอย่างที่แม่คิดนะ”

เยี่ยหลานซานเหนื่อยที่จะเถียงต่อ

ยิ่งไปกว่านั้นไม่ใช่ความผิดของเธอที่เฉียวเฟยฟานนอกใจเธอ

เธอพยายามเถียงด้วยเหตุผล: "เป็นเพราะเฉียวเฟยฝานต่างห่างที่เป็นคนนอกใจและหนูก็ไม่ได้ทำอะไรผิด"

เยี่ยอีเหรินไม่คาดคิดมาก่อนว่าเธอจะกล้าพูดกลับแบบนี้ นั่นยิ่งทำให้เยี่ยอีเหรินยิ่งโกรธเข้าไปอีก: "เธอหมายถึงเธอไม่มีส่วนผิดกับเรื่องนี้เลยหรือไง?"

“แม่ อย่าโกรธเลย”

เสียงที่อ่อนดังขึ้นจากทางด้านบนของบันได

เกาซินซินเดินมาพร้อมกับแก้มที่แดงและบวม

เธอช่วยพูดกับเยี่ยอีเหรินอย่างใจเย็น พลางเหลือบมองเยี่ยหลานซานอย่างเย็นชาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง: "ฉันไม่เคยคิดที่จะแทงข้างหลังพี่กับพี่เฉียวเลย ฉันมองพี่เฉียวเป็นรุ่นพี่ในวงการบันเทิงมาตลอด ตอนที่ฉันได้มีโอกาสถ่ายละครกับเขา ฉันมีความสุขมาก ไม่คิดเลยว่าพี่เขาจะมาชอบฉัน..."

"หึ ยังไงก็ขอโทษพี่แล้วกัน พี่ตบฉันมันก็สมควรแล้ว"

ขณะที่เธอพูดน้ำตาก็ค่อยๆร่วงลงเรื่อย ๆ

เหมือนกับดอกไม้บอบบางที่ร่วงหล่นยามฝนตก

เยี่ยหลานซานหัวเราะอย่างเย็นชา: "เกาซินซิน เมื่อวานเธอไม่ได้พูดแบบนี้สักหน่อย เธอไม่ได้พูดว่าจะแย่งทุกๆอย่างของฉันไปหรือยังไง" ยิ่งผู้ชายของฉัน เธอบอกว่ายิ่งสนใจไม่ใช่หรอ? ทำไมถึงเปลี่ยนคำพูดล่ะ?"

เกาซินซินฟังยิ่งบีบน้ำตา:" นี่พี่... ทำไมพี่เป็นคนกลับกลอกแบบนี้...โอ้ๆ ฉันรู้ว่าพี่เกลียดฉัน แต่เข้าใจฉันผิดไปหรือเปล่า พวกเราเป็นพี่น้องกันนะ"

"เข้าใจผิดงั้นหรอ?"

เยี่ยหลานซานว่าเรื่องนี้มันตลกสิ้นดี: "เกาซินซิน เธอมันคือดอกบัวขาวที่ ขาวที่สุดที่ฉันเคยพบ ไม่มีดอกบัวไหนขาวไปกว่าเธออีกแล้ว..."

"เพี๊ยะ"

ก่อนที่เธอจะพูดจบเยี่ยอีเหรินก็ตบเธอเข้าที่หน้าอย่างรุนแรง

พร้อมกับตะโกนใส่เธอด้วยความเกลียดชัง: "หุบปากของเธอเดี๋ยวนี้นะ เยี่ยหลานซาน!"

เยี่ยหลานซานเงียบ

เธอกุมใบหน้าซ้ายที่ถูกตีของเธอ ดวงตาของเธอเปลี่ยนไป

ในใจก็ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น

สุดท้ายก็ได้แต่มองไปที่แม่อย่างเงียบๆไม่กระพริบตา