รักวุ่นๆ ของคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 12

 ตอนที่ 12 เธอตัดสินใจจะไปเอง

 “เด็กดี เชื่อผมนะ” สีจิ่วเฉินลูบหัวของเธอ

หัวใจของซ่งซานลิงโลดขึ้นมาทันที เธอคิดว่าเธอได้รับความรักทั้งหมดจากสีจิ่วเฉินแล้ว เมื่อเปรียบเทียบกับถังจือซย่า เธอได้รับการปลอบโยนที่มากกว่า เธอกลัวว่าหากโลภมากไปจะถูกกรรมสนอง จึงเลิกดื้อดึง

นอกจากนี้ ความงามของเธอไม่สู้ชาวบ้านเขา เธอต้องใช้อุปนิสัยเอาชนะใจสีจิ่วเฉิน อย่างเช่น เธอต้องเชื่อฟังเขาเหมือนแมวตัวหนึ่ง

เธอไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรอีกแล้ว ก็เพราะถังจือซย่ากำลังจะถูกไล่ออกน่ะสิ!

เมื่อซ่งซานกลับไปแล้ว สีจิ่วเฉินต่อสายภายใน

“ฮัลโหล” เสียงของถังจือซย่าดังขึ้น

“มาที่ห้องทำงานของผมหน่อย” เสียงที่ทุ้มต่ำนั้นแฝงไปด้วยความหงุดหงิด

ถังจือซย่าสูดลมหายใจลึกๆ อยู่ในห้องทำงาน อย่างไรเสียก็หนีไม่พ้น อย่างมากก็แค่ไม่ได้ทำงานต่อที่ QR นี้

เธอขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นแปด เมื่อมาถึงหน้าประตูห้องทำงานท่านประธาน เธอเคาะประตูแล้วผลักเข้าไป

สีจิ่วเฉินนั่งอยู่บนเก้าอี้ประจำตำแหน่ง เขานั่งนิ่งเงียบ แต่กลับรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่อึมครึม

“อธิบายมาซิ” ในยามนี้ สีจิ่วเฉินเอ่ยถามในสถานะของเจ้านาย

ถังจือซย่าหรี่ตาลง ซ่งซานเป็นแฟนสาวของเขา แน่นอนว่าเขาจะเชื่อในสิ่งที่ซ่งซานพูด แล้วคำอธิบายของเธอจะมีประโยชน์อะไร

“ซ่งซานกับคุณมีความสัมพันธ์อะไรกันหรือคะ” ถังจือซย่าขมวดคิ้วแล้วถามเขา

“ถังจือซย่า คุณไม่รู้สถานะของตัวเองหรือ คุณเป็นพนักงานของผม เมื่อทำความผิดก็ควรจะอธิบาย” สีจิ่วเฉินเริ่มพูด

ถังจือซย่าเข้าใจในทันที เธอยิ้มที่มุมปาก “คุณก็เห็นแล้วนี่คะ ฉันตบเธอไปฉาดหนึ่ง ยังมีอะไรต้องอธิบายอีก”

“คุณตบเธอทำไม เพราะว่าเธอจะร้องเรียนคุณหรือ”

“ความแค้นส่วนตัวค่ะ วันนี้เธอมาหาฉันก็เพราะเรื่องความแค้นนั่น ฉันตบคนเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง แต่เธอก็สมควรถูกตบ” ถังจือซย่าเชิดคอขึ้นแล้วระบายความโกรธออกมา

สีจิ่วเฉินจ้องมองเธอด้วยสายตาที่ซับซ้อน เป็นเพราะการจากไปของแม่ของเธอและพ่อของเธอก็ไม่ได้อบรมสั่งสอน ทำให้เธอสั่งสมนิสัยก้าวร้าวและไม่มีเหตุผลเช่นนี้ อย่างนั้นหรือ

“ถังจือซย่า ถ้าคุณยอมรับผิด เรื่องวันนี้ผมจะไม่เอาความก็ได้นะ”

“รับผิดกับใคร ซ่งซานหรือคะ” ถังจือซย่าหัวเราะด้วยความโมโห เธอกัดฟันพูด “ยอมรับผิดกับเธอ ชาตินี้ไม่มีวัน”

“ถังจือซย่า ที่นี่เป็นบริษัท ไม่ใช่ที่ที่ให้คุณมาจัดการเรื่องความแค้นส่วนตัว” สีจิ่วเฉินชักจะหงุดหงิดแล้ว แม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นลูกสาวของผู้มีพระคุณของเขา แต่ความอดทนเขาก็มีขีดจำกัด

ยิ่งไปกว่านั้น คนที่ถูกทำร้ายคือผู้หญิงที่เขาตามหามาห้าปี และเธอก็เป็นคนที่ฝังอยู่ในใจของเขามาตลอด

“งั้นฉันลาออกค่ะ” ถังจือซย่าพ่นออกมา ก็อยากให้เธอไปนักไม่ใช่หรือ ก็ดีเลย เธอก็ไม่ทำแล้ว

“ถังจือซย่า หยุดอยู่ตรงนั้น” เสียงตะโกนอย่างหนักแน่นของชายหนุ่มด้านหลังดังขึ้น

ถังจือซย่าหยุดแต่ไม่ได้หันกลับมา เพราะเธอรู้สึกรำคาญเมื่อเห็นหน้าชายคนนี้ เขาเป็นแฟนของซ่งซาน เธอเห็นเขาแล้วหงุดหงิด

เสียทีเกิดมาหล่อ ดันตาบอดเสียได้

“ผมไม่ได้ไล่คุณออก คุณทำงานที่นี่ต่อได้ ต่อไปอย่าให้เกิดเรื่องทำนองนี้ขึ้นอีก ได้ยินไหม” ชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังเธอไม่ได้ไล่เธอ

เขายังคงทำตามคำมั่นที่ให้ไว้กับคุณย่า ปกป้องดูแลเธอ