รักวุ่นๆ ของนายวายร้าย (ออสติน) นิยาย บท 4

“ขอบคุณพี่มากเลยนะคะ ฉันไม่เคยลืมว่าเราผ่านอะไรกันมาบ้าง ในวันที่อ้างว้างก็มีแค่พี่ที่ชี้ทางสว่างให้ เอาไว้ให้น้องคลอดเมื่อไหร่ ฉันจะโทรบอกพี่นะ การที่เราจะได้เป็นแม่คน มันตื่นเต้นจนน้ำตาคลอ ฉันรู้สึกหลงรักเด็กคนนี้ทั้งที่ยังไม่รู้เพศและหน้าตาจะเป็นยังไง” หญิงสาวในชุดเสื้อกาวน์ ยืนมองออกไปยังวิวด้านหน้า พร้อมกับแววตาที่เป็นประกาย เมื่อเธอนึกถึงทารกน้อยที่กำลังจะเกิดมาลืมตาดูโลก ซึ่งเธอได้ตั้งใจเอาไว้อย่างแน่วแน่ว่าจะรักและทุ่มเท อุทิศชีวิตที่เหลืออยู่ เพื่อหนูน้อยที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของเธอ

“น้องสาวของพี่เป็นคนเก่งและเป็นคนดี สักวันน้องจะต้องได้รับสิ่งดีๆ ตอบแทน เอาไว้ให้คุณกวินเขาว่าง แล้วพี่จะขึ้นไปเล่นด้วยนะ”

“ขอบคุณมากค่ะพี่ ฝากขอบคุณพี่เขยด้วยนะ ที่ส่งฉันเรียนจนจบ ฉันสัญญาว่านำเอาความรู้ความสามารถที่มี ทุ่มเทแรงกายแรงใจดูแลรักษาผู้ป่วยทุกคนอย่างสุดความสามารถ” แพทย์หญิงใบบัวไม่ลืมที่จะเอ่ยถึงกวิน พี่เขยที่คอยซัพพอร์ตเธอทุกเรื่องจวบจนกระทั่งเรียนจบ

“จ้า... ดูแลตัวเองด้วย พักผ่อนเยอะๆ นะ อีกหน่อยมีเจ้าตัวเล็กเพิ่มเข้ามาในชีวิต ก็ต้องเหนื่อยอีกหลายเท่าตัว” ใบบุญพูดออกไปด้วยน้ำเสียงห่วงใยน้องสาวของเธอ

“จ้าพี่ แค่นี้นะ ฝากความคิดถึงทุกคนด้วย สวัสดีจ้า”

“อืม บ๊าย บาย” ใบบุญกดตัดสาย ก่อนจะวางสมาร์ตโฟนเอาไว้ที่โต๊ะ ด้วยใบหน้าที่ดูเครียด เมื่อเธอรู้ดีว่าชีวิตของน้องสาวกำลังจะเกิดปัญหาหลายอย่างตามมา เมื่อใบบัวนั้นกลายเป็นคุณแม่ที่ต้องรับผิดชอบชีวิตเด็กน้อยตาดำๆ ตามลำพัง

“ทำไมถึงต้องทำหน้าเครียด ไม่ดีใจรึไง จะได้เป็นคุณป้าอีกแล้วนะ” กวินแซวภรรยาของเขาออกไป ถึงแม้ว่าอายุของใบบุญจะสี่สิบกว่าปีแล้ว แต่เธอก็ยังดูสาวและสวยมาก จนบางทีสามีอย่างเขายังแอบหึงและหวงไม่ยอมให้เธอออกจากบ้าน ถ้าหากว่าไม่มีลูกหรือว่าเขาไปกับเธอด้วย

“คุณคิดว่าใบบัวจะไหวไหมคะ การเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว ต้องเลี้ยงลูกตามลำพังมันไม่ง่ายเลยจริงๆ” ใบบุญพูดออกมา พลางนึกถึงอดีตเมื่อครั้งที่เธอต้องกระเสือกกระสนอดทนเลี้ยงใบพลู พร้อมกับน้องอีกสองคนด้วยความยากลำบาก

“คุณหมอเขาโตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะคุณ อีกอย่างทุกวันนี้หมอใบบัวก็คงมีเงินเก็บอยู่บ้าง เธออาจจะจ้างพี่เลี้ยงมาช่วยคอยดูแลลูก ในช่วงที่ต้องเข้าเวรก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร” กวินพยายามพูดอธิบายให้ภรรยาของเขาได้คลายความกังวลลงบ้าง

“ใช่ค่ะแม่ เอาไว้ ใบพลูจะไปช่วยน้าใบบัวเลี้ยงน้องนะคะ”

“ผมไปด้วยนะครับ” ไบเบิลรีบพูดขึ้น เมื่อเขานั้นอยากไปสัมผัสกับธรรมชาติที่ภาคเหนืออีกครั้ง

“ไปด้วยกันหมดเนี่ยแหละ แต่ต้องรอให้น้องคลอดก่อน ถือเป็นวันพักผ่อนของครัวครัวไปเลย”