รวยชั่วข้ามคืน？！ นิยาย บท 14

บทที่ 14 ทิ้งของที่ฉินหลั่งเอามาเถอะ

ฉินหลั่งลูบๆกล่องอาหาร ยังอุ่นๆอยู่ หวงเกอพวกเขาสามคนจะยังได้กินอาหารอุ่นๆ ถือเอาไว้แล้วรีบเดินเข้าไปในโรงพยาบาล

“แอ๊ด” เสียงหนึ่ง ฉินหลั่งผลักประตูห้องคนไข้เข้าไป

ส้งเส่นเอ๋ออยู่ในห้องคนไข้เตียงเดี่ยว อาการบาดเจ็บของเธอไม่รุนแรง เพียงแค่พันผ้าพันแผลเล็กน้อยเอาไว้บนขาที่ได้รับบาดเจ็บของเธอเท่านั้น

เพื่อนของส้งเส่นเอ๋อที่ล้อมรอบเตียงอยู่ นอกจากพวกหวงเกอ คนอื่นๆแต่งตัวได้อย่างทันสมัย ผู้ชายผู้หญิงต่างก็สวมเสื้อผ้าที่มียี่ห้อชั้นนำกันทั้งนั้น

ข้างเตียงคนไข้วางของขวัญที่พวกเขานำมาให้เอาไว้ มีDeluxe Milk กระเช้าผลไม้ที่ห่อหุ้มเอาไว้อย่างประณีต ไข่ไก่ท้องถิ่นจากชาวนา แล้วยังมีกล่องสีแดงอีกกี่กล่องที่ใส่โสมเขาฉางป๋ายเอาไว้

แต่เดิมคนกลุ่มนั้นกำลังพูดคุยหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ตอนนี้สายตาของทุกคนต่างก็มองมาบนร่างของฉินหลั่งที่ถืออาหารเข้ามา

ฉินหลั่งโดนทุกคนมองอย่างตกตะลึง เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าในห้องคนไข้ของส้งเส่นเอ๋อจะมีคนเยอะขนาดนี้

แต่แรกฉินหลั่งมาเพื่อส่งอาหารให้พวกหวงเกอเท่านั้น แต่ในเมื่อส้งเส่นเอ๋อได้รับบาดเจ็บ และตอนนี้ก็มีคนกำลังมองตนเองมากมาย ฉินหลั่งจึงยิ้มๆ ถามส้งเส่นเอ๋อขึ้นมา: “ส้งเส่นเอ๋อ เธอเป็นยังไงบ้าง?”

ส้งเส่นเอ๋อไม่ตอบ แค่กำลังมองฉินหลั่งอย่างเย็นชา ราวกับว่าไม่ยินดีที่ฉินหลั่งมามากทีเดียว

“ในมือนายคืออะไรเหรอ?” ชุยเหวินเหวินใช้มือชี้ไปที่กล่องอาหารที่อยู่ในมือของฉินหลั่งถามขึ้น

“อ้อ ฉันเอาอาหารนิดหน่อยมาให้หวง...” ฉินหลั่งชำเลืองมองกล่องอาหารที่อยู่ในมือ พูดขึ้นอย่างเรียบเฉย

“นายคงไม่ได้เอา ‘ข้าว’ มาเยี่ยมเส่นเอ๋อใช่ไหม?” ชุยเหวินเหวินมองฉินหลั่งแล้วถามขึ้นอย่างประหลาดใจ มาเยี่ยมคนที่โรงพยาบาล โดยปกติมักจะนำอาหารบำรุงร่างกายมาให้ เอาข้าวมาให้ ยังไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยนะ

“นี่เป็นของพวกหวงเกอพวกเขายังไม่......” ฉินหลั่งกำลังคิดจะอธิบาย ว่าอาหารพวกนี้เอามาให้ รูมเมทของตนเอง หวงเกอก็รีบเดินเข้ามาหา ตบไหล่ของฉินหลั่งเบาๆ ยิ้มแล้วพูดกับคนอื่นๆ: “ฉินหลั่งคือจริงๆแล้ว ทุกคนก็ยังไม่ได้กินข้าวใช่ไหมล่ะ พอดีเลยที่จะให้ทุกคนแก้หิวกัน!”

ฉินหลั่งมาเยี่ยมส้งเส่นเอ๋อ ถ้าไม่ได้เอาอะไรติดมือมาเลย จะไม่โดนเพื่อนของเธอที่ชอบประจบสอพลอคนรวยหัวเราะเยาะแย่เหรอ?

แม้ว่าอาหารพวกนี้จะเอามาให้รูมเมทของตนเอง แต่ตอนนี้ก็ทำได้เพียงบอกว่าเอามาให้ ส้งเส่นเอ๋อแล้ว

นำข้าวมาให้ก็คงจะดีกว่าไม่มีอะไรติดมือมาเลยใช่ไหมล่ะ?

“ฮ่าๆ เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันได้ยินว่ามีคนเอาข้าวมาเยี่ยมคนไข้น่ะ”

“ฉันกลับเคยได้ยินนะ แต่ที่ฉันเห็นมักจะเป็นแม่ของคนไข้ที่เอาข้าวมาให้มากกว่า ไม่ว่ายังไงนายก็เป็นนักศึกษา นำข้าวมา? ไม่รังเกียจที่จะลดฐานะทางสังคมใช่ไหม?”

เพื่อนของส้งเส่นเอ๋อกี่คนตอนนี้ก็กำลังแสดงความคิดเห็นออกมาแล้ว

“เฮ้ เมื่อกี้ตอนที่นายถือของพวกนี้เข้ามา ไม่โดนคนอื่นเห็นเข้าใช่ไหม?” ส้งเส่นเอ๋อถามขึ้นอย่างอารมณ์ไม่ดี เพื่อนร่วมห้องเรียนคนหนึ่งถือข้าวมาเยี่ยมตนเอง คิดๆแล้วก็น่าขายหน้าสิ้นดี

“เห็นแล้ว” ฉินหลั่งไม่ค่อยสบายใจ ไม่ต้องพูดถึงว่าอาหารนี้ไม่ได้เอามาให้เธอ แม้ว่าจะให้เธอจริงๆ นั่นก็แสดงถึงความมีน้ำใจของตนเองแล้ว ก็ไม่ควรจะโดนเหยียดหยามหรือเปล่า?

“เห็นแล้ว? น่าขายหน้าชะมัดเลย!” ส้งเส่นเอ๋อคำรามออกมา หันไปด้านข้าง

“ไม่งั้นพวกเราก็ดูกันหน่อยดีกว่าว่าสรุปแล้วเขาเอาอะไรมา?”

พูดๆอยู่ ชุยเหวินเหวินก็เดินเข้าไปใกล้ๆฉินหลั่ง คิดจะเปิดกล่องข้าวที่อยู่ในมือของเขา

“ไม่ต้องดูแล้ว เขาจะเอาของดีอะไรมาได้? อยู่ในมหาวิทยาลัยฉันก็ได้ยินชื่อเสียงของเขา รู้มาว่าครอบครัวจนมาก โดยปกติก็ไม่กินข้าวที่ร้านอาหารอยู่แล้ว”

“เหมือนฉันจะจำเขาได้แล้ว เขาเคยเป็นคนส่งอาหารนอกมหาวิทยาลัยของพวกเรา ฉันยังเคยสั่งอาหารที่เขามาส่งเลย เขารับหน้าที่ส่งอาหารจากร้านค้าแผงลอยพวก ‘ข้าวผัด’ ‘ก๋วยเตี๋ยวผัด’ นอกมหาวิทยาลัยโดยเฉพาะ!”

“ฮะ? ร้านแผงลอยพวกนั้นที่นอกมหาวิทยาลัย ข้าวผัด ก๋วยเตี๋ยวผัดจานหนึ่งเพิ่งจะ 7-8 หยวนเอง ในกล่องอาหารนี่คงจะไม่ใช่ข้าวผัด ก๋วยเตี๋ยวผัดใช่ไหม?”

“แน่นอนอยู่แล้ว เขาท่าทางยากจนขนาดนี้ ต่อให้ไม่ใช่ข้าวผัด ก็คงเป็นข้าวอะไรที่ไม่เกิน 10 หยวนน่ะแหละ ตอนนี้เส่นเอ๋อกำลังต้องการบำรุงร่างกาย เอาอันนี้มาให้ หมายความว่าอะไรกันแน่?”

“นึกถึงสถานการณ์นั้นก็อึดอัดแล้ว อีกสักพักพยาบาลเข้ามา แล้วได้เห็นคนในห้องคนไข้ต่างก็ประคองข้าวกล่องกินข้าวอยู่ แล้วยังเป็นข้าวผัดที่ราคา 7-8 หยวนด้วย ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป พวกเราก็คงกลายเป็นตัวตลกของโรงพยาบาลสินะ”

เพื่อนๆของส้งเส่นเอ๋อ ต่างคนต่างพูดขึ้น ไม่สนใจว่าฉินหลั่งยังยืนอยู่ที่นี่อย่างสิ้นเชิง พวกเขากี่คนที่คราวก่อนกินข้าวด้วยกันที่เซียนหย่าจุน ต่างก็รู้ถึงท่าทางของส้งเส่นเอ๋อที่มีต่อฉินหลั่ง จึงพูดขึ้นมาอย่างไม่เกรงใจกันเลยสักนิด!

ฉินหลั่งหมดคำพูดกับคนกลุ่มนี้จริงๆ ตอนนี้เขาไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีกแล้ว เขาไม่สนใจคนอื่นๆ เพียงแค่พูดกับพวกหวงเกอรูมเมทของเขาเท่านั้น ให้พวกเขากินอาหารตอนที่ยังร้อนๆอยู่ แล้วก็กลับออกไป

ส้งเส่นเอ๋อขมวดคิ้วมองหวงเกอที่กำลังถือกล่องอาหารเอาไว้: “อย่ากินเลย ระวังจะท้องเสียเอานะ รออีกเดี๋ยวพวกเราไปกินข้าวด้วยกัน อาหารที่เขาเอามาให้ก็วางไว้บนพื้นนั่นแหละ รอแม่บ้านเข้ามาฉันจะให้เธอเอาไปให้หมากิน!”

หวงเกอค่อนข้างไม่สบายใจ แต่ต่อหน้าทุกคนก็ไม่อยากพูดอะไร วางกล่องอาหารเอาไว้บนพื้น

เวลานี้ ประตูห้องคนไข้ก็เปิดออกอีกครั้ง มีคนๆหนึ่งเดินเข้ามา

“เส่นเอ๋อ เป็นความผิดฉันเอง เธอเป็นยังไงบ้าง? บาดเจ็บรุนแรงไหม?” จางเชื๋อเป็นคนที่เข้ามา บนหัวของเขากับบนมือมีผ้าพันแผลพันอยู่ แต่อาการบาดเจ็บก็ไม่ได้หนักมาก

“ไม่เป็นไรมากหรอก เพียงแค่ผิวหนังถลอกเท่านั้น กระดูกร้าวเล็กน้อย หมอบอกว่ารอดูอาการสักสองวันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว นายล่ะ?” ความเย็นชาบนใบหน้าของส้งเส่นเอ๋อหายไปหมดแล้ว ปรากฏรอยยิ้มแสนหวานออกมา