รวยชั่วข้ามคืน？！ นิยาย บท 12

บทที่ 12 สาวสวยที่ทำให้เลือดพุ่ง

ทุกคนค่อนข้างรู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นมากันทั้งนั้น มองส้งเส่นเอ๋อ แล้วก็มองฉินหลั่ง

สีหน้าของฉินหลั่งชะงักงัน ราวกับใช้เข็มแทงเข้าไปกลางใจ ความเสียใจที่ไม่ค่อยชัดเจนแผ่คลุมไปอย่างหนาทึบ

สายตาของฉินหลั่งเคลื่อนลงมาจากใบหน้าของส้งเส่นเอ๋อ ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มที่เหมือนจะเข้าใจอยู่เล็กน้อย พยักหน้าวางตะเกียบลง ลุกขึ้น แล้วเดินออกไปด้านนอก

เดินออกจากเซียนหย่าจุน ฉินหลั่งเงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน ในใจเต็มไปด้วยความขมขื่น พวกหวงเกอตามออกมาปลอบฉินหลั่ง ฉินหลั่งซาบซึ้งใจ แต่พูดแค่ไม่กี่คำ ก็ให้พวกหวงเกอกลับไปกินข้าวต่อ

ฉินหลั่งเดินไปตามถนนที่มีร้านอาหารข้างทาง เดินเข้าไปในมหาวิทยาลัย รถเข็นเล็กๆและเต๊นท์สีแดงมากมายหลากหลายทั้งสองข้างทางแขวนหลอดไฟสีเหลืองอ่อนเอาไว้

ระหว่างที่เดินผ่านคู่รักคู่หนึ่ง ฉินหลั่งก็รู้สึกเหงาหงอย เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย รีบเดินทะลุผ่านถนนอาหาร แล้วเข้าไปในเขตรั้วมหาวิทยาลัยทันที เดินไปทางหอพัก

เพิ่งจะนอนลงบนเตียง ท่านหวงก็โทรมา:

“คุณชายครับ ผู้รับผิดชอบเขตจีนตะวันออกของครอบครัวโข่งลิ่งเสียน รู้ว่าคุณชายได้ฝึกฝนเรียนรู้ความลำบากที่จีนหลิงมาหลายปี ก็ตื่นตระหนกตกใจและไม่สบายใจ อยากจะขอพบคุณชายน่ะครับ”

ธุรกิจของครอบครัวฉินหลั่งให้ประเทศจีนเป็นจุดศูนย์กลาง แล้วแผ่ขยายไปทั่วโลก ในต่างประเทศมีเขตอเมริกา เขตอเมริกาใต้ เขตยุโรปตะวันตก เขตเอเชียแปซิฟิกเป็นต้น ในประเทศยิ่งเอาใจใส่เป็นพิเศษ ประกอบไปด้วยเขตจีนตะวันออก เขตจีนเหนือ เขตจีนใต้ เขตจีนตะวันตกเฉียงใต้ เขตจีนตะวันออกเฉียงเหนือ เขตจีนภาคใต้ตอนกลาง เขตจีนตะวันตกเฉียงเหนือ เขตฮ่องกงมาเก๊าไต้หวันเป็นต้น ในแต่ละภูมิภาคมีผู้รับผิดชอบหนึ่งคน

“ได้สิ”

ฉินหลั่งมีนิสัยเป็นกันเองสบายๆ และยังไงก็ตามช่วงนี้เขาก็ไม่ได้มีเรื่องอะไร ได้พบปะกับผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาของครอบครัวสักหน่อยก็ดี

“ครับ กระผมจะได้แจ้งพวกเขา ถึงตอนนั้นจะให้เขาไปพบคุณชายที่มหาวิทยาลัยจีนหลิงนะครับ”

“ไม่ต้องหรอก ท่านหวง ผมไปหาโข่งลิ่งเสียนเองได้ ในมหาวิทยาลัยไม่ค่อยสะดวก”

ฉินหลั่งปฏิเสธข้อเสนอของท่านหวง ถ้าโข่งลิ่งเสียนที่เป็นผู้รับผิดชอบเขตใหญ่ของครอบครัวมามหาวิทยาลัย ความอลังการเพียงเล็กน้อยเป็นไปไม่ได้แน่ๆ ฉินหลั่งไม่อยากจะกระพือข่าวไปทั่ว เขายังอยากจะอยู่ในมหาวิทยาลัยอย่างสงบเงียบ

“คุณชาย คุณเป็นถึงทายาทของวงศ์ตระกูล ไปพบเขา แบบนี้ไม่เป็นไปตามประเพณีที่ยึดถือกันไว้นะครับ โข่งลิ่งเสียนเป็นเพียงแค่ผู้รับผิดชอบในเขตใหญ่เท่านั้น จะรบกวนคุณได้อย่างไรครับ?” ท่านหวงพูดอย่างอ่อนน้อมระมัดระวัง

“ไม่เป็นไร ท่านหวงคิดมากไปแล้ว ผมอยากจะไปเดินเล่นในเมืองอยู่พอดีเลย ไม่ต้องกังวลหรอก” สำหรับพิธีรีตองพวกนี้ฉินหลั่งกลับไม่ให้ความสนใจสักเท่าไหร่

“เอ่อ...คุณชายดีกับผู้ใต้บังคับบัญชาเกินไปจริงๆ งั้นเดี๋ยวกระผมติดต่อกับโข่งลิ่งเสียนก่อนนะครับ”

“อื้ม” ฉินหลั่งพูดจบ ก็วางโทรศัพท์ เพียงครู่เดียว ท่านหวงก็โทรกลับมาอีกครั้ง: “คุณชายครับ พรุ่งนี้ตอนเที่ยงโข่งลิ่งเสียนจะจัดงานเลี้ยงที่โรงแรมจินเหมา เรียนเชิญคุณชาย คุณชายว่าเหมาะสมไหมครับ?”

“อืม ตามนี้ก็แล้วกัน”

คุยกับท่านหวงเสร็จแล้ว ฉินหลั่งนอนเล่นมือถืออยู่บนเตียงสักพัก แล้วก็หลับไป จนกระทั่งโดนเสียงเจี๊ยวจ๊าวปลุกให้ตื่น หรี่ตามองดู พวกหวงเกอกลับมาแล้ว

“พ่อคนรวยจางเชื๋อนั่นหาเรื่องทำนู่นทำนี่จริงๆ กินข้าวเสร็จยังจะต้องไปร้องเพลง นายฟังเสียงของเขาสิ ไม่เพราะสุดๆไปเลย” หยินห้าวก่นด่า

“ตอนที่พวกเรากลับมา ฝนก็ตกแล้วนะ เขาคงจะไม่พาส้งเส่นเอ๋อไปซิ่งมอเตอร์ไซค์จริงๆใช่ไหม?” ยินถิงขมวดคิ้ว แว่นตาส่องความเงาวาวออกมา

“พอแล้ว ไปอาบน้ำนอนกันเถอะ อย่าส่งเสียงดัง” หวงเกอพยายามใช้ปากบอกว่าฉินหลั่งหลับอยู่ หยินห้าวกับยินถิงก็พูดเบาลงนิดหน่อย แล้วแยกย้ายกันไปอาบน้ำ

วันที่สองตอนที่ออกจากหอพักไปเข้าเรียน พื้นด้านนอกเปียกชื้นไปหมด แต่อากาศกลับสดชื่นเป็นพิเศษ

เลิกคาบเรียนที่สองแล้ว ฉินหลั่งกำลังเตรียมจะฟุบลงไปบนโต๊ะเรียนสักครู่ หวงเกอก็วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อนทันที

“ส้งเส่นเอ๋อเกิดเรื่องแล้ว” หวงเกอเดินมาถึงฉินหลั่ง พูดออกมาอย่างเป็นกังวล

“ฮะ! เธอเกิดอะไรขึ้นอีกแล้ว?” หยินห้าวอ้าปากถาม ส้งเส่นเอ๋อมีเรื่องเยอะเกินไปไหม? เกิดเรื่องไม่ได้หยุดไม่ได้หย่อนเลย

“ที่ล้มเมื่อคืนหรือเปล่า?” ยินถิงกลับไม่ตกใจเลย

“นายรู้ได้ไง?” หวงเกอถามอย่างตกใจเล็กน้อย

“เมื่อคืนฝนตกแรงอยู่นะ ถ้าไปซิ่งมอเตอร์ไซค์ ก็ง่ายมากที่จะเกิดเรื่อง” ยินถิงดันๆแว่นพูดขึ้น

“อืม เมื่อกี้ฉันซ้อมอยู่ที่สนาม โจวซินโทรมาบอกฉัน เธอบอกว่าเมื่อคืนจางเชื๋อพาส้งเส่นเอ๋อไปซิ่งมอเตอร์ไซค์ที่ถนนใหญ่ข้างแม่น้ำ พื้นเปียกเกินไปก็เลยล้มลง เมื่อคืนส่งไปโรงพยาบาลแล้ว เพื่อนๆเธอที่หอก็ไปหาตั้งแต่เช้า เมื่อกี้ก็บอกให้ฉันไปเยี่ยมด้วย!” หวงเกอเล่าเรื่องราวคร่าวๆออกมารวดเดียว

“ไป พวกเราไปหาเธอตอนนี้กัน จริงๆเมื่อคืนส้งเส่นเอ๋อก็เลี้ยงข้าวพวกเราด้วย” หวงเกอตบเบาๆที่ไหล่ของหยินห้าวกับยินถิง

“ไป! ไปเยี่ยมเธอกัน” หยินห้าวกับยินถิงลุกขึ้นยืน

“ฉินหลั่ง นายจะไปไหม?” หวงเกอมองฉินหลั่งที่ยังคงนั่งอยู่

“พวกนายไปเถอะ ฉันไม่ไปหรอก แล้วก็มีธุระนิดหน่อยด้วย” ฉินหลั่งส่ายหัว

“อื้ม ก็ได้” มีบทเรียนจากเมื่อวาน หวงเกอก็ไม่ยืนกรานที่จะให้ฉินหลั่งไปด้วยแล้ว เดินไปที่ประตูกับหยินห้าวและยินถิง แล้วก็หันมาโบกมือให้ฉินหลั่ง: “ไปก่อนนะ!” พูดจบ ก็หายไปอย่างรวดเร็ว