รวยชั่วข้ามคืน？！ นิยาย บท 13

บทที่ 13 คนรวยกินข้าวก็อยากเอากลับบ้านด้วย

ในเวลาเดียวกัน ภายในห้องส่วนตัวหมายเลข 888 มีคนนั่งอยู่เต็มห้องแล้ว ชายวัยกลางคนที่รูปร่างได้สัดส่วนคนหนึ่ง ยืนอยู่ที่ทางเข้าห้องส่วนตัว กำลังคุยกับผู้จัดการของโรงแรมจินเหมา: “เตรียมไว้เรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”

ผู้จัดการก้มตัวเล็กน้อย ยิ้มอย่างนอบน้อมพูดขึ้น: “จัดการตามที่คุณโข่งสั่งเอาไว้เรียบร้อยแล้วครับ วัตถุดิบที่คุณโข่งนำมาคราวนี้ทำให้โรงแรมของพวกเราได้เปิดหูเปิดตากว้างขึ้น สามารถรวบรวมวัตถุดิบล้ำค่ามากมายเช่นนี้ ในจีนหลิงเกรงว่าคงจะมีแค่คุณโข่งแล้วล่ะครับ”

โข่งลิ่งเสียนไม่ได้สนใจคำประจบสอพลอของผู้จัดการ: “แขกของฉันใกล้จะถึงแล้ว คุณไปจัดการเถอะ”

ผู้จัดการเพิ่งจะออกไป สาวสวยผมยาวคนนั้นเมื่อครู่ก็วิ่งเข้ามา เจอกับโข่งลิ่งเสียน จึงเดินเข้าไปใกล้ๆโข่งลิ่งเสียนด้วยท่าทางรู้สึกผิด: “คุณโข่งคะ ฉันมาสาย ขอโทษด้วยค่ะ”

“นั่งเถอะ” โข่งลิ่งเสียนมองสาวสวยผมยาวอย่างหมดคำพูด ทอดถอนใจ: “โชคดีที่คุณชายใหญ่ยังไม่มา ไม่อย่างนั้นคุณคงทำให้ฉันขายหน้าไปหมดแน่ๆ!”

สาวสวยผมยาวยิ้มสู้ นั่งลงไปในที่นั่งที่เต็มไปด้วยคนอย่างเงียบๆ

โข่งลิ่งเสียนยืนอยู่ที่ประตูทางเข้า กำลังรอคอยอย่างเป็นกังวล หลังจากนั้นครู่เดียว ฉินหลั่งก็ปรากฏตัวอยู่ที่ทางเดินอย่างช้าๆ โข่งลิ่งเสียนตกใจ รีบเข้าไปต้อนรับทันที

“คุณชายใหญ่ มาถึงแล้ว รีบเข้ามาครับ รีบเข้ามา!”

ฉินหลั่งโดนโข่งลิ่งเสียนเชื้อเชิญด้วยความนอบน้อม เดินเข้าไปในห้องส่วนตัวหมายเลข 888 คนในห้องทั้งหมดล้วนแต่ลุกขึ้นยืน พวกเขาแต่ละคนใส่สูทและรองเท้าหนัง ส่วนใหญ่อายุจะอยู่ในช่วง 4-50 ปี ล้วนแต่เป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงของจีนหลิงและยังแพร่หลายในอีกหลายเมืองด้วย

“พวกเขาเหล่านี้ล้วนแต่เป็นคนที่ดูแลวงศ์ตระกูลในเขตจีนตะวันออกครับ” โข่งลิ่งเสียนแนะนำให้ฉินหลั่งได้รู้จัก แล้วก็พูดกับคนอื่นๆด้วยความปลื้มปีติ: “นี่คือคุณชายใหญ่!”

“คุณชายใหญ่สวัสดีครับ/ค่ะ!” ส่งเสียงออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน

“เขานี่นา!” สาวสวยผมยาวเห็นฉินหลั่ง ดวงตาเบิกโพลงกลมโต ในแววตาปรากฏสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อออกมา อย่างทันที ความไม่สบายใจและความกังวลก็เคลื่อนไหวไปทั่วทั้งร่าง เมื่อครู่ที่อยู่ในลิฟต์ เธอตบคุณชายใหญ่ของวงศ์ตระกูล!?

ฉินหลั่งเห็นสาวสวยผมยาวแล้ว เขาเองก็คาดไม่ถึงเช่นกัน สาวสวยผมยาวที่น่าดึงดูดใจเป็นคนที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของวงศ์ตระกูลนั่นเอง

สายตาของฉินหลั่งหยุดอยู่บนใบหน้าของสาวสวยผมยาวเพียงหนึ่งนาที และกลับมาเป็นปกติอย่างทันที: “ทุกคนนั่งเถอะ!”

“คุณชายใหญ่ เชิญคุณนั่งก่อนครับ!” โข่งลิ่งเสียนทำท่าทาง ชี้ไปทางที่นั่งที่หนึ่งข้างๆสาวสวยผมยาว

“อ้อ” ทันทีทันใดฉินหลั่ง ก็เดินไปทางที่นั่งอย่างเป็นกันเอง สายตาเรียบเฉยมองสาวสวยผมยาว แล้วก็มองโข่งลิ่งเสียน

เห็นคำถามที่อยู่ในสายตาของฉินหลั่ง โข่งลิ่งเสียนจึงพูดกับฉินหลั่ง: “เธอเป็นหัวหน้าแผนกข่าวกรองของเขตจีนตะวันออกครับ หลัวเชี่ยน”

หลัวเชี่ยนยิ้มให้ฉินหลั่งเล็กน้อย รอยยิ้มนั้นไม่กล้าสรรเสริญเยินยอจริงๆ ยิ้มได้ขมขื่นมาก ไร้เรี่ยวแรง เซื่องซึมเหลือเกิน

ก็ไม่แปลกหรอก ตบคุณชายของวงศ์ตระกูลไปแล้วนี่ ถ้าเธอยังมีความมั่นใจ ยังยิ้มออกมาได้สิถึงจะแปลก!

“คุณชายใหญ่ เชิญชิมดูครับ ผมตั้งใจเตรียมมาเพื่อคุณโดยเฉพาะเลยครับ” โข่งลิ่งเสียนแนะนำให้ฉินหลั่ง

“อื้ม” ฉินหลั่งคีบอาหาร แล้วเอาเข้าปาก รู้สึกว่าอร่อยเหลือเกิน อร่อยมากๆ

เจ็ดปีกว่าแล้วที่ไม่ได้มากินอาหารที่โรงแรมระดับสูงอย่างนี้ เป็นครั้งแรกที่ได้กิน จึงรู้สึกว่าอร่อยอย่างนี้หรือเปล่านะ? ฉินหลั่งแอบคิดเงียบๆอยู่ในใจ

แต่ฉินหลั่งกลับไม่รู้ว่า คนอื่นๆบนโต๊ะอาหาร ตอนที่ได้ชิมอาหารทั้งหมดบนโต๊ะนี้ ก็รู้สึกน้ำลายสอเช่นกัน อร่อยแม้กระทั่งลมหายใจ

งานเลี้ยงจบลงอย่างรวดเร็ว

“คุณชายใหญ่ ทานเสร็จหรือยังครับ? ทานเสร็จแล้วผมว่าจะพาคุณไปพักผ่อนที่ไบเล่คลับสักหน่อยครับ” โข่งลิ่งเสียนถามอยู่ข้างๆอย่างนอบน้อมอีกครั้ง ไม่บ่อยนักที่คุณชายจะให้เกียรติมาร่วมทานอาหารด้วยกัน จึงจำเป็นต้องคอยปรนนิบัติคุณชายใหญ่ให้ดี

คลับ?

ถ้าจะพักผ่อนพักผ่อนที่โรงแรมก็พอแล้ว จงใจไปที่คลับ กลัวว่าจะมีรายการพิเศษอื่นๆอีกไม่น้อยน่ะสิ

“ไม่ต้องหรอก” ฉินหลั่งกล่าวออกมา ด้วยหน้าแดงระเรื่อ

หลัวเชี่ยนที่อยู่ข้างๆ เมื่อผ่านงานเลี้ยงไป ความกังวลใจก็ผ่อนคลายลงตั้งนานแล้ว เห็นท่าทางที่เขินอายของฉินหลั่ง ก็เอามือปิดปากหัวเราะเบาๆอย่างไม่รู้ตัว คุณชายใหญ่น่ารักจังเลย

โข่งลิ่งเสียนพยักหน้า คนอื่นๆกำลังนั่งมองฉินหลั่งอยู่ ไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น

ฉินหลั่งมองอาหารที่อยู่เต็มโต๊ะราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ จึงหยิบมือถือออกมาดูเวลา บ่ายโมงครึ่ง

“คุณชายใหญ่? มีปัญหาอะไรไหมครับ?” โข่งลิ่งเสียนถามอย่างไม่สบายใจ ไม่ง่ายเลยที่จะได้ต้อนรับคุณชายใหญ่สักมื้อ ถ้าเขาต้อนรับอย่างขาดตกบกพร่อง นี่ก็ไม่ต้องทำอะไรแล้ว หากว่าเปลี่ยนเป็นนายท่าน งานผู้รับผิดชอบที่เขตใหญ่นี้เขายังอยากจะทำอยู่ไหม?

ในใจคนอื่นๆต่างก็กำลังมองฉินหลั่งด้วยความกังวลใจ เรียนเชิญคุณชายใหญ่มาทานข้าวเรื่องเล็กแค่นี้ยังจัดการให้ดีไม่ได้อีก ผลงานอันยอดเยี่ยมที่เขตจีนตะวันออกกลุ่มหนึ่งของวงศ์ตระกูลก็คือความสามารถแค่นี้เหรอ?

“ไม่ใช่” ฉินหลั่งค่อยๆส่ายหัวช้าๆ

“งั้นคุณชายเป็น......” ในใจของโข่งลิ่งเสียนสงสัยมาก

ฉินหลั่งดูดปากเล็กน้อย แล้วหันไปพูดกับโข่งลิ่งเสียน: “อาหารพวกนี้อร่อยใช้ได้เลย ฉันก็เลยอยากจะเอากลับไปให้รูมเมทชิมบ้าง”

“......”

ได้ยินคำพูดของฉินหลั่งแล้ว โข่งลิ่งเสียนกับคนอื่นๆก็สบตากัน ตอนนี้ในหัวยังไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ!

แต่เดิมคุณชายใหญ่กำลังคิดที่จะเอาอาหารกลับไปให้รูมเมทนั่นเอง! นี่เกินความคาดหมายเกินไปหรือเปล่า?