รวยชั่วข้ามคืน？！ นิยาย บท 15

บทที่ 15 น้าของส้งเส่นเอ๋อ

เมื่อวานส้งเส่นเอ๋อยอมรับอย่างแน่นอนทันทีเลยว่าจางเชื๋อเป็นคนจัดการ รวมกับที่ส้งเส่นเอ๋อ บอกว่าประธานชื๋อเป็นคนช่วยเหลือ เขาก็เลยไม่ได้สงสัยแม้แต่น้อย

จางเชื๋อมองคนอื่นๆอย่างค่อนข้างขาดความมั่นใจ พวกเขาต่างกำลังมองตนเองด้วยแววตาที่เป็นประกาย ก็รู้สึกไม่สบายใจมากๆ

“ครับ ขอบคุณพ่อมากครับ เส่นเอ๋อก็ซาบซึ้งใจพ่อเป็นพิเศษเลยนะครับ!” จู่ๆจางเชื๋อก็พูดออกมาเสียงดัง พูดจบ ก็วางโทรศัพท์ทันที

จางเชื๋อหันไปมองซุนเย่ว แววตาสั่นไหวเล็กน้อย บังคับตนเองให้พูดอย่างสงบ: “ผมยืนยันกับพ่อแล้ว เมื่อวานก็เป็นพ่อผมที่ไปพบประธานชื๋อ จัดการเรื่องนี้ให้”

“น้า ดูเอาเถอะ หนูก็บอกไปตั้งแต่แรกแล้ว ต้องเป็นจางเชื๋อที่ช่วยเหลือแน่ๆ น้ายังจะสงสัยเขาอีก” สายตาของส้งเส่นเอ๋อตำหนิเล็กน้อย แล้วก็หันไปหาจางเชื๋อ ยิ้มหวานแล้วพูดขึ้น: “จางเชื๋อ นายอย่าตำหนิน้าฉันเลยนะ เธอน่ะ บางทีก็ไม่ค่อยระวังตัวสักเท่าไหร่”

“จะทำงั้นได้ไงล่ะ? เธอวางใจได้” จางเชื๋อพูดยิ้มๆ

แม้ว่าในใจของซุนเย่วจะยังลังเลอยู่บ้าง แต่ยังไงก็โทรไปถามเพื่อยืนยันแล้ว ก็เลยไม่ได้สนใจจางเชื๋อแล้ว

“ยัยเด็กแสบ รีบร้อนจะมาหาเธอเนี่ย แม้กระทั่งข้าวกลางวันน้ายังไม่ได้กินเลย ตอนนี้หิวจะตายแล้ว” ซุนเย่วลูบๆท้องแล้วพูดขึ้น

“น้า ขอโทษได้ไหมล่ะคะ อ้อ เพื่อนๆหนูก็ยังไม่ได้กินข้าวเลย ไม่งั้นหนูสั่งอาหารจากโรงแรมให้พวกน้าก็แล้วกัน พอดีเลยหนูจะได้กินด้วยนิดหน่อย พวกเธออยากกินอะไรกัน ฉันจะสั่งให้” ส้งเส่นเอ๋อมองเพื่อนๆที่มาอยู่เป็นเพื่อนเธอทั้งช่วงเช้า แล้วพูดกับซุนเย่ว

“ก็ดี”

“สั่งเอาก็ได้ ตอนนี้หิวมากแล้ว!”

คนอื่นๆทยอยๆกันตอบรับ

“เอ๊ะ นี่อะไรน่ะ?” ซุนเย่วบังเอิญเห็นกล่องอาหารที่วางอยู่บนพื้น จึงเดินเข้าไป

“น้า อย่าไปจับของพวกนั้น ข้างในเป็นแค่พวกข้าวผัด ก๋วยเตี๋ยวผัดที่ราคา 7-8 หยวน อีกสักพักหนูจะเตรียมให้แม่บ้านเอาไปให้หมากิน!” ส้งเส่นเอ๋อขมวดคิ้ว

“เส่นเอ๋อ ไม่ว่าจะราคาเท่าไหร่ จะทิ้งสะเปะสะปะได้ยังไง? น้าหิวไม่ไหวแล้วจริงๆ ขอกินแก้หิวก่อนแล้วกันนะ” พูดๆอยู่ ซุนเย่วก็เปิดกล่องอาหาร

ในทันที กลิ่นอาหารที่หอมเย้ายวนใจก็แพร่ออกมาจากในกล่องอาหาร!

“หอมจัง!”

“ทำไมหอมขนาดนี้?”

“ด้านในใส่อะไรไว้กันแน่?”

คนที่อยู่ในห้องคนไข้ต่างก็ส่งเสียงชมเชยออกมา แล้วก็เข้ามาล้อมรอบกล่องอาหารไว้ ซุนเย่ว หยิบอาหารแต่ละกล่องออกมาวางเอาไว้ วางอยู่บนหลังตู้ที่อยู่ข้างเตียงคนไข้

“นี่มันหลุยส์ที่ 13 ของปี 1980...” ซุนเย่วหยิบขวดไวน์ทรงกลมแบนๆขวดหนึ่งออกมาจากกล่องอาหารด้วยใบหน้าประหลาดใจ ด้านในบรรจุไวน์แดงใสๆแวววาวเอาไว้

“นี่ก็คือหลุยส์ที่ 13 ที่ขวดละสี่หมื่นกว่าหยวน!?” คนอื่นๆก็เบิกตาโพลงกันหมด จ้องไวน์ขวดนั้นที่อยู่ในมือของซุนเย่ว

“น้า น้าไม่ได้พูดผิดใช่ไหม?” ส้งเส่นเอ๋อกำลังมองซุนเย่วอย่างไม่กล้าจะเชื่อ ยังไงเธอก็หมดหนทางที่จะเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างฉินหลั่งกับหลุยส์ที่ 13 ที่ขวดละสี่หมื่นกว่าหยวนเข้าด้วยกันได้

ซุนเย่วเปิดฝาขวดแล้วดมๆดู มองส้งเส่นเอ๋อด้วยท่าทางที่เบิกบาน: “จริงๆน่ะสิ ก็ตอนที่น้าไปทำงานที่ฝรั่งเศส เคยดื่มไวน์นี่ครั้งหนึ่ง กลิ่นแบบนี้เลย!”

ซุนเย่ววางขวดไวน์ลง คนอื่นๆก็เปิดกล่องอาหารแต่ละกล่อง กลิ่นหอมๆตลบอบอวลไปทั่วทั้งห้องคนไข้

“นี่เป็นกุ้งล็อบสเตอร์สีฟ้าของบริททานี่ย์!” ซุนเย่วกำลังมองกุ้งล็อบสเตอร์สีฟ้าตัวหนึ่งที่วางอยู่ในกล่องอาหาร แล้วพูดขึ้นอย่างเบิกบานใจอีกครั้ง

“อะไรนะ? กุ้งล็อบสเตอร์สีฟ้าบริททานี่ย์คืออะไร?” คนอื่นๆหันหน้ามาสบตากัน ไม่รู้ว่าคืออะไร

“กุ้งล็อบสเตอร์สีฟ้าบริททานี่ย์เป็นวัตถุดิบอาหารทะเลที่ถูกร้านอาหารมิชลินทั่วโลกเลือกเป็นอันดับแรก มันเป็นสายพันธุ์กุ้งล็อบสเตอร์ที่หายากมากๆ มีจำนวนน้อยมากถึงมากที่สุด ในทุกๆสองล้านตัวจะปรากฏล็อบสเตอร์สีฟ้าออกมาเพียงตัวเดียว โอกาสที่จะจับได้มีเพียงแค่ 0.0001% เท่านั้น และในประเทศก็มีน้อยมาก”

ซุนเย่วพูดต่อ: “งานของน้าต้องไปกินข้าวเป็นเพื่อนลูกค้าอยู่บ่อยๆ สำหรับอาหารที่มีชื่อเสียงก็ค่อนข้างรู้จักพอประมาณ”

“นี่เป็นสเต็กเนื้อโกเบ!” ซุนเย่วมองไปที่กล่องอาหารอีก ชมเปาะด้วยความตื่นตะลึง: “พวกเธอดูสิ ด้านนอกของสเต็กนี้ชั้นไขมันกับเนื้อสลับชั้นกันราวกับเป็นเกล็ดหิมะ ลายเส้นราวกับลายหินอ่อน นี่เป็นลักษณะพิเศษที่โดดเด่นที่สุดของสเต็กเนื้อโกเบเลยล่ะ!”

“นี่คือคาเวียร์ของแม่น้ำเนวาประเทศรัสเซีย......”

“ส่วนนี่เป็นปลาปักเป้าเนื้อขาวของญึ่ปุ่น......”

“และนี่เนื้อหมูมังกาลิก้าของฮังการี......”

......

“พระเจ้า อาหารพวกนี้ใช้วัตถุดิบชั้นเลิศทำทั้งหมด รสชาติและราคาของอาหารห่างไกลจากร้านอาหารทั่วไปมาก เพียงครั้งเดียวก็สามารถใช้วัตถุดิบที่ล้ำค่าที่สุดในโลกมากมายขนาดนี้ น้ายังไม่เคยเห็นที่โรงแรมแห่งไหนมาก่อนเลยจริงๆ” ในสายตาของซุนเย่วเปล่งประกายระยิบระยับ

“น้า พวกเราก็ไม่เคยกินมาก่อนเลย น้าไม่ได้แกล้งพวกเราเล่นใช่ไหม?” ส้งเส่นเอ๋อก็รู้ว่าซุนเย่วมีความรู้กว้างขวาง แต่เธอก็ไม่เชื่อว่า ฉินหลั่งจะสามารถนำของกินที่แพงขนาดนี้มาให้ตนเองได้!

“ทำไม น้าดูเหมือนกำลังล้อเธอเล่นเหรอ?” ซุนเย่วชำเลืองมองส้งเส่นเอ๋ออย่างหมดคำพูด: “ตอนนี้อาหารพวกนี้ยังร้อนๆอยู่ พวกเราทุกคนรีบกินกันเถอะ ถ้ารอจนเย็นรสชาติก็คงไม่อร่อยเท่าเดิมแล้ว” ซุนเย่วพลางดึงตะเกียบออกจากกัน พลางเรียกคนอื่นๆไปด้วย

“อ้ำ อร่อยจริงๆ!”

“หอมมากเลย! ฉันไม่เคยกินอาหารที่อร่อยขนาดนี้มาก่อนเลย!”