สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 937

หนานซ่งยิ้มเบา ๆ “ฉันสบายดี”

จากนั้นใบหน้าของเขาก็ทรุดลง "แค่ฉันไม่สามารถไปที่เมืองตงเจิ้นได้"

ความเร็วในการเปลี่ยนหน้าก็เร็วเช่นกัน

เหยียนยวนยิ้มเมื่อเห็นสิ่งนี้ "ที่นี่ไม่มีอะไรน่าสนุก รอกลับไปที่เมืองหนานเมื่อภารกิจเสร็จสิ้นแล้วเราค่อยคุยกัน"

"ได้."

หนานซ่งกล่าวว่า “สัญญาตามนั้น กลับมาโดยสวัสดิภาพ”

เหยียนยวนพยักหน้า มองไปที่ ยวี่จิ้นเหวินอีกครั้ง และบอกเขาเหมือนพี่ชายคุยด้วย "ดูแลเสี่ยวซ่งดีๆ ฉันจะรอดื่มเหล้าครบเดือนของเด็ก"

ยวี่จิ้นเหวินควรทำตัวเป็นธรรมชาติ "ไม่ต้องกังวล พวกคุณดูแลตัวเองด้วย"

หลังจากปิดสาย เหยียนยวนก็จ้องไปที่หน้าจอครู่หนึ่งก่อนจะคืนโทรศัพท์ให้และขอบคุณเขา

ลั่วจวินหังยืนอยู่ข้างหน้าต่าง และพวกผู้ชายก็รีบกลับไปรายงาน พวกเขาตามโซเฟียและพรรคของเขาไปจนถึงปราสาทใน เมืองตงเจิ้น และเฝ้าดูพวกเขาเข้ามา

ปราสาทไป่ตู้เป็นที่พำนักของเซียวเอินในเมืองตงเจิ้น

ดูเหมือนว่าเขาพร้อมที่จะสู้กับพวกมันจนตาย และเขาไม่จำเป็นต้องซ่อนตัวด้วยซ้ำ แค่ในรังเก่าของเขาเพื่อรอให้พวกมันมา

แล้วเหยียนซีล่ะ เธอจะอยู่ที่ไหน?

ลั่วจวินหังยกมือขึ้นและขอให้ผู้ใต้บังคับบัญชามองดูต่อไป

เหยียนยวนเดินไปทางลั่วจวินหังพร้อมกับเบียร์ดำหนึ่งแก้ว แสงแดดส่องเข้ามาทางหน้าต่างกระจก และรัศมีถูกวาดขึ้นที่ด้านข้างของทั้งคู่ และดวงตาของพวกเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยภายใต้แสงไฟ

“ฉันได้ยินมาว่าคุณเฮ่อ ถูก เซียวเอินลักพาตัวด้วยเหรอ?” เหยียนยวนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ลั่วจวินหังพูดว่าเดือนของอาสะใภ้นั้นแก่กว่าเสี่ยวซ่งและเมื่อถึงเวลาต้องคลอด ใครจะจินตนาการได้ว่าตอนนี้อาจจะกังวลแค่ไหน

ตอนนี้ เซียวเอินถือของสำคัญของพวกเขาว่า คิดว่าพวกเขาจะทำอะไรไม่ถูก พวกเขาจะปล่อยให้เขาประสบความสำเร็จได้อย่างไร

“จัดคนเข้าไปหรือยัง”

เหยียนยวนมองไปที่ ลั่วจวินหังไปด้านข้าง แม้ว่าจะเป็นเพียงคำถาม แต่ดูเหมือนเป็นคำพูดมากกว่า

ลั่วจวินหังหันไปมองเขา "นายคิดว่าฉันมีพลังเหนือธรรมชาติและมีคนอยู่ทุกที่เลยหรือ"

เหยียนยวนดูเหมือนเขาควรจะ "ไม่ใช่ว่าเขามีพลังเหนือธรรมชาติ มันคือ..." เขาคิดเกี่ยวกับคำนี้อย่างระมัดระวัง ตรวจสอบให้แน่ใจว่าคำนั้นถูกต้อง จากนั้นค่อยคายออกมาช้าๆ "เจ้าคิดว่าข้าคือเล่ห์ผู้เฒ่าหรือ"

ลั่วจวินหังมองเขาด้วยความรังเกียจ "ภาษาจีนของนายยังแย่มาก กลับไปที่โรงเรียนแล้วเรียนใหม่โดยเร็วที่สุด"

“การกลับไปและสร้างใหม่… มันเป็นสำนวนด้วยเหรอ?”

เหยียนยวนเขียนมันลงไปเงียบๆ และกำลังจะกลับไปค้นหาว่ามันหมายถึงอะไร แต่สิ่งที่ออกมาจากปากของลั่วจวินหังมักจะไม่ใช่คำพูดที่ดี

“ฉันจัดการให้ใครเข้าไป”

เหยียนยวนพูดกับ ลั่วจวินหัง: "นายไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับคุณเฮ่อ เพียงแค่นายต้องเตรียมจิตใจให้พร้อมสำหรับพี่สาวหลังจากหลายปีผ่านไป บางที่นี่อาจเป็นเกมที่ เซียวเอินตั้งขึ้น"

ลั่วจวินหังเม้มปากและไม่พูดอะไร

แสงสุดท้ายของอาทิตย์อัสดงส่องเข้าตาเขาและส่ายไปมาในดวงตาของเขา

เขาไม่รู้แรงจูงใจซ่อนเร้นของเซียวเอิน และเขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเกมนี้เป็นเกมที่ออกแบบมาเป็นพิเศษสำหรับเขา แต่... แม้ว่ามันจะเป็นเกมของมนุษย์ เขาก็ต้องไป

เหยียนซีของเขาตกไปอยู่ในมือพวกเขาได้อย่างไร?

แม้ว่าจะเป็นร่างกาย เขาจะดึงเธอกลับมาโดยสมบูรณ์และนำเธอกลับมาหาเขา

“อาเยียน นายรู้ใช่ไหม”

ดวงตาสีฟ้าของ ลั่วจวินหังเป็นประกายเบา ๆ "แม้จะผ่านไปหลายปีซีซีอยู่ในใจฉันเสมอและไม่เคยทิ้งฉันไป"

สักวันหนึ่ง สามีและภรรยาจะได้กลับมาพบกันอีกครั้ง ไม่ช้าก็เร็ว