สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 935

คำพูดของลั่วจวินหัง เย็นเฉียบยิ่งกว่าไอริชวิสกี้ แช่แข็งทุกคนที่อยู่ที่นี่

โซเฟียไม่ดิ้นรนอีกต่อไป สายตาเย็นชาของเธอมองไปทางลั่วจวินหัง เธอหันหน้าไปเล็กน้อย ในดวงตาเต็มไปด้วยสายตาที่แทบไม่อยากจะเชื่อ

เขาดูเธอออกในพริบตาเดียว หรือว่าเขาไม่แคร์เธอสักนิด?

ลั่วจวินหังมองการแสดงคุณภาพต่ำแบบนี้ออกในแวบแรก

ภาษาเดียนของชายร่างกำยำพวกนี้ไม่ได้มาตรฐาน เหมือนกับสำเนียงของประเทศ T มากกว่า รอยสักบนร่างกายของพวกเขาเหมือนกับรูปที่เหยียนยวนเคยส่งให้เขา

เพื่อที่จะเลียนแบบเหยียนซี โซเฟียก็ใช้ความพยายามอย่างมาก เทียบกับเวลาที่อยู่ที่เมืองตงเจิ้น เวลาที่เธออยู่ที่ประเทศ T ยาวนานกว่า ใช้ภาษาของที่นั่น ความคุ้นชิน แม้แต่ลูกดอกก็ยังใช้ใบข้าวที่เหยียนซีชอบมากที่สุด ถ้าหากจัดการประกวดลอกเลียนแบบ เช่นนั้นโซเฟียก็น่าจะได้ที่หนึ่ง เพียงแต่น่าเสียดายที่ไม่เข้าตาคณะกรรมการลั่วจวินหัง

ความแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดระหว่างโซเฟียกับเหยียนซี อยู่ที่กลิ่นของร่างกายของพวกเธอ และก็...ดวงตาของพวกเธอ

ว่ากันว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ

โซเฟียมีดวงตาสีเทาอ่อนเหมือนกับเหยียนซี แม้กระทั่งรูปร่างของดวงตาเธอก็สามารถศัลยกรรมให้เหมือนกับเหยียนซีได้

แต่ว่าสิ่งที่อยู่ในดวงตากลับต่างกันอย่างสิ้นเชิง

เหยียนซีคือ angel(นางฟ้า)ของลั่วจวินหัง

ไม่เพียงแค่หน้าตาและนิสัยของเธอ ยังมีจิตใจที่มีเมตตาและบริสุทธิ์ ดวงตาของเธอสดใส ไม่ใส่ใจ มักจะปลอบโยนหัวใจนักฆ่าของเขาได้เสมอ

ลั่วอินเคยมองเหยียนซี แล้วแสดงความคิดเห็นแบบนี้ “ทุกคนพูดว่าแม่คือพระแม่มารี แม่มองตัวเองในกระจก ไม่เห็นความศักดิ์สิทธิ์สักนิด แม่กำลังคิดว่าพระแม่มารีหน้าตาเป็นอย่างไรกันแน่? หลังจากได้เห็นเหยียนซี แม่ก็รู้แล้ว พระแม่มารีก็คือผู้หญิงที่ทานข้าวบนโลก แต่หลังจากได้ลิ้มลองแล้ว ยังสามารถรักษาหัวใจที่บริสุทธิ์ได้ มีความเมตตา ถึงจะเป็นพระแม่มารี ความเมตตาเป็นสิ่งที่สวยงามที่สุดในโลก”

โซเฟียกลับไม่ได้เป็นแบบนี้

เธอเหมือนกับเหยียนซีอีกด้านหนึ่ง หลังจากถูกมังกรร้ายเลี้ยงดู เธอก็กลายเป็นมังกรร้ายตัวหนึ่ง เริ่มกลืนกินมนุษย์

ต่อให้ภายนอกจะแสร้งทำเป็นบริสุทธิ์มีเมตตา แต่ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธเคือง ความสกปรก ความฉลาดและการคิดวางแผน จะพ้นสายตาของลั่วจวินหังไปได้อย่างไร?

เมื่อดูแล้วว่าไม่สามารถปิดบังลั่วจวินหังได้ กลุ่มชายร่างใหญ่ดูตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด พวกเขาชักปืนออกมา ปกป้องโซเฟียถอยออกไป

บอดี้การ์ดจะถามไป แต่ถูกลั่วจวินหังูห้ามไว้ ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่เคยอาลัยอาวรณ์โซเฟียสักนิด

ความหมายของเขาชัดเจน: การปรากฏตัวของเธอฉันไม่ต้อนรับ การจากไปของเธอฉันก็ไม่สนใจ

แต่เมื่อจากไป ก็อย่าคิดที่จะกลับมาอีก

โซเฟียเหลือบมองลั่วจวินหัว มุมปากเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่น่าสังเวช เธอเข้าใจความหมายของเขา แต่ก็ออกจากร้านเหล้าไปพร้อมกับบอดี้การ์ดอย่างรวดเร็ว

หญิงสาวเคาน์เตอร์มองเห็นภาพนี้ หลังจากรอให้โซเฟียออกไป เธอก็ถามขึ้น: “คุณให้เธอไปง่ายๆ แบบนี้เหรอคะ?”

ดวงตาสีฟ้าอ่อนของลั่วจวินหังเหลือบมองเธอ

เมื่อเข้ามาในร้านนี้ เขาก็รู้แล้วว่าหญิงสาวเคาน์เตอร์คนนี้ก็คือคนของตัวเอง

หญิงสาวเคาเตอร์วางแก้วเหล้าลง แล้วยื่นมือไปหาเขา แนะนำตัวเอง “Awa(เอว่า” ฟู่จื่อคือเจ้านายของฉันค่ะ

*

“พี่จื่อ ฝากดูแลพี่เล็กด้วยนะคะ”

หนานซ่งฝากฝังกับฟู่จื่ออย่างไม่สบายใจ “ด้านคอมพิวเตอร์เขาคือราชา แต่ชีวิตประจำวันคือปัญญาอ่อน พี่ดูเขาไว้ อย่าให้เขาถูกเด็กหลอกได้”

ยังไม่ทันรอให้ฟู่จื่อพูด ไป๋ลู่ยวี่หูดีได้ยินหนานซ่งกำลังนินทาเขา

“ว่าใครคนปัญญาอ่อนนะ?”