ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 176

บทที่ 176

เรื่องนี้นับว่าแก้ไขแล้ว ประธานทั้งห้าท่านแสดงความขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยังบอกอีกว่าต่อจากนี้ไปจะทำตามคำสั่งเพื่อโหวจวี๋ แสดงทัศนคติของตัวเองอย่างชัดเจน

ไป๋ยี่เฟยไม่ได้สนใจ โบกมือให้พวกเขาไป เวลาเดียวกัน ยังให้พวกเขารักษาสถานะเดิมต่อไป

หลังจากประธานทั้งห้าท่านกล่าวขอบคุณอีกครั้ง แล้วออกจากโหวจวี๋ไป

หลิวเสี่ยวอิงมองตาหลงหลิงหลิง ถอนหายใจ เดินกลับออกไปจากห้องทำงาน

ไป๋ยี่เฟยรู้สึกแปลกๆที่เห็นสิ่งนี้ "พวกคุณ......รู้จัก?"

"ใช่ เธอเป็นเพื่อนสนิทของฉัน "ตอนแรกไม่รู้ว่าที่ท่านประธานต้องการตามหาคือเธอ ฉันติอต่อเธอจึงได้รู้"

ไป๋ยี่เฟยพยักหน้า ทันทีในใจก็ผ่อนคลายลงมาก หลิวเสี่ยวอิงเป็นเพื่อนสนิทของหลงหลิงหลิง งั้นน่าจะนับได้ว่าเป็นคนของตัวเอง แน่นอน ตัวเธอเองอาจจะไม่ค่อยเต็มใจ

......

ตอนนี้เรื่องต่างๆกำลังดำเนินไปในทิศทางที่ดี พิษของหลี่เสว่ถูกแก้แล้ว ต่อไปเตรียมมุ่งไปจัดการหลิ่วอู๋ฉง

เพียงแต่ไม่รู้ว่าหลิ่วอู๋ฉงควบคุมประธานกี่กรุ๊ป อันนี้เขาไม่ได้รับทราบ ไม่ใช่แบบฟอร์มอย่างแน่นอน

ไม่กี่อันด้านบน ดังนั้นเขาจำเป็นต้องใส่ใจกรุ๊ปอื่นๆสักหน่อย

ส่วนคนวางยาคนนั้น หลายคนตามหาเขาขนาดนี้ เขาก็ไม่เชื่อ ว่ายังตามหาเขาไม่พบ!

เลิกงานกลับบ้าน ไป๋ยี่เฟยเห็ว่าหลี่เสว่กำลังดูทีวีอยู่ที่ห้องรับแขก คาดไม่ถึงว่าจะดูหนังการ์ตูน

หลี่เสว่ชอบดูการ์ตูนตั้งแต่เมื่อไหร่?

หรือว่าเบื่อจึงฆ่าเวลา?

"เสว่เอ๋อ?" ไป๋ยี่เฟยเรียก "หิวหรือยัง?"

หลี่เสว่แค่มองไป๋ยี่เฟย แล้วหันไปดูการ์ตูนอีก "หิวแล้ว ตอนเย็นกินอะไร?"

ความรู้สึกแปลกๆในใจของไป๋ยี่เฟยหายไปบ้างเล็กน้อย "ฉันสั่งเดลิเวอรี่น่าจะดีกว่า!"

น่าเวทนาเกินกว่าที่จะดูตัวเขาเองเข้าครัว ดูท่าทางของหลี่เสว่ไม่อยากออกไปกิน สั่งเดลิเวอรี่ดีที่สุด

กินข้าวเสร็จ หลี่เสว่ดูการ์ตูนต่อ ไป๋ยี่เฟยเคยชินไปแล้ว

ท้ายที่สุด เวลานอนตอนกลางคืน หลี่เสว่ยังคงนอนด้วยกันกับไป๋ยี่เฟย ไป๋ยี่เฟยไม่มีวิธี ฉันสามารถอยู่กับหลี่เสว่ด้วยความเจ็บปวดและความสุขเท่านั้น

ตอนเช้า ไป๋ยี่เฟยตื่นขึ้นมา พบว่าหลี่เสว่ยังนอนอยู่ เพียงแต่ว่าท่านอนนี้ ค่อนข้างยากที่จะบรรยายด้วยคำพูด ทั้งตัวขดเข้าด้วยกัน และผ้าห่มยังอยู่ใต้ตัวเอง เหมือนเด็กน้อย

ไป๋ยี่เฟยยิ้ม ห่มผ้าห่มให้หลี่เสว่ดีๆ จึงออกไปล้างหน้าบ้วนปาก ซื้ออาหารเช้า

เมื่อฉันกลับมาหลังจากซื้ออาหารเช้าเสร็จ ไป๋ยี่เฟยพบว่าหลี่เสว่นั่งอยู่หัวเตียง ร้องไห้สะอึกสะอื้น

"ฉันอยากหาแม่ ฉันอยากหาพ่อ......”

"เอ่อ......” ไป๋ยี่เฟยชะงักไปชั่วขณะ ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้เหมือนความรู้สึกของเด็กที่ร้องไห้เพื่อตามหาพ่อแม่หลังจากถูกทอดทิ้ง เป็นความรู้สึกผิดของเขาหรือเปล่า?

ไป๋ยี่เฟยทำอะไรไม่ถูก ก็เลยต้องเกลี้ยกล่อมหลี่เสว่ก่อน "โอเคโอเคโอเค หาพ่อ หาแม่ หยุดร้องไห้ก่อน เรากินข้าวเช้ากันก่อนดีไหม?"

"คุณลุง จะพาฉันไปหาพ่อกับแม่จริงๆไหม?"

"คุณ......คุณลุง?" ไป๋ยี่เฟยใช้เวลานานเพื่อค้นหาเสียงของเขา

หลี่เสว่ไม่ได้ร้องไห้อีก แต่ว่ามองเขา ถามขึ้นอีกครั้ง : "คุณลุง ที่คุณพูดเมื่อกี้จริงใช่ไหม? ที่นี่คือที่ไหน? ทำไมไม่เห็นพ่อแม่เลย?"

ไป๋ยี่เฟยใจสั่น ตกตะลึง

ก็ด้วยเหตุนี้ ไป๋ยี่เฟยตื่นเค้นมากเกินไป ทำให้ข้างหน้าเขามืดไปหมด เขาล้มลงบนเตียง โชคดี เขายั้งไว้ได้ทัน ไม่ได้เป็นลมไปโดยสิ้นเชิง

"คุณลุง คุณเป็นอะไรไป?"