สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 141

ตอนที่ 141 สาวใช้ตัวแสบ 45

มองใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นอีกครั้งด้วยความเย็นชาหลินหลิงเดินออกจากห้องนอนสีฟ้าของเซี่ยชีหรั่นไปเคาะประตูห้องของเย่เชินหลิน

“ทำไมเธอถึงได้เย็นชานักเหมือนมีใครไปติดอะไรเธอมาก็แค่เลขาคนเดียวไม่เห็นมีอะไรน่าทึ่งขนาดนั้นเลย”

ชีหรั่นไม่ต้องเสียใจนะเราดูสิแค่ท่านคุณชายดีกับเธอเรื่องอื่นก็ไม่มีอะไรสำคัญแล้วใช่ไหม？”

จิ่วจิ่วพูดอะไรอยู่ด้านข้างเซี่ยชีหรั่นมีความตกตะลึงเล็กน้อยเธอมองไปที่ตู้ใหญ่สองตู้ที่กินเนื้อที่ในห้องไปเกือบเต็มห้องอย่างกังวลเธอไม่ต้องการมันจริงๆอีกอย่างทำแบบนี้เธอติดหนี้บุญคุณเย่เชินหลินมากเกินไป。

เธอรู้และชัดเจนในสถานะของตัวเองอย่าพูดถึงเสื้อผ้าที่แพงและเยอะขนาดนี้เลยแม้จะเป็นสิ่งของที่เล็กขนาดไหนเธอก็รู้สึกละอายใจแล้ว

“ชีหรั่นเธอจะไปไหน？”จิ่วจิ่วเห็นเซี่ยชีหรั่นเดินออกไปเธอเรียกและเดินออกไปด้วยเห็นเธอจะไปหาเย่เชินหลิน

หลินหลิงทำธุระเสร็จเดินออกมาจากห้องของเย่เชินหลินเจอกันที่ทางเดินเธอไม่มีการทักทายสักคำเธอก็เดินจากไปแบบนี้

เซี่ยชีหรั่นเคาะประตูห้องของเย่เชินหลินได้ยินเสียงจากด้านในลอยมา:“เข้ามา”แล้วเปิดประตูเข้าไปเห็นเย่เชินหลินกำลังจัดการงานอยู่หน้าคอม

เมื่อตอนที่หลินหลิงมาที่นี่ก็ได้มาหาเขาก่อนจึงสวนทางนำเอกสารที่บริษัทต้องการให้เขาออกความคิดเห็นนั้นมาให้เขาถึงไปหาเซี่ยชีหรั่นได้

เอกสารบางอย่างวางอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้เขาหยิบเอกสารที่อยู่ด้านบนสุดแล้วดูด้วยความตั้งใจ

เซี่ยชีหรั่นคิดว่าจะพูดเรื่องส่วนตัวในเวลานี้คงจะไม่เหมาะสมเธอกำลังจะถอยออกมาแล้วได้ยินเขาพูดขึ้นมา：“มีเรื่องอะไรพูดมาตรงตรง”

จังหวะที่เขาพูดคำนี้เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นเหมือนจะรู้ว่าเธอมา

เธอเดินไปกี่ก้าวแล้วยืนอยู่กับที่ที่ห่างจากเขาสามเมตรพูดขึ้นมาด้วยเสียงที่ไม่ดังและไม่เบา：“ขอบคุณท่านที่ให้เลขาหลินหลิงซื้อเสื้อผ้าให้ฉันเยอะขนาดนี้ขอบคุณมากค่ะ！แต่ว่าส่วนใหญ่ก็ไม่ต้องการขอบคุณท่านค่ะ！ป้ายเสื้อของเสื้อผ้าพวกนั้นยังอยู่หมดอยากจะขอให้ท่านเรียกคนนำที่ยังไม่ได้จับแกะยกเลิกกลับไปได้ไหมคะ?”

“ไม่ต้องการ？เหตุผลคือ”เขาวางเอกสารบนมือลงมองเธอด้วยสีหน้าที่เฉยชา

ที่ผ่านมาเขาทำอะไรมักจะไม่ชอบได้ยินคำว่าไม่คำนี้สำหรับเขาคือการดูถูกและท่าท้ายเขา

“ฉันอยู่ที่นี่ไม่ออกไปไหนมีเสื้อยูนิฟอร์มสองชุดซักเปลี่ยนก็ได้แล้วเสื้อผ้าพวกนั้นสำหรับฉันมันเยอะเกินไป”

เขากวาดตามองเธอด้วยความเย็นชาเล็กน้อยคิดว่าผู้หญิงปกติทั่วไปได้รับของขวัญโดยเฉพาะของขวัญที่คิดได้ดีขนาดนี้ควรจะต้องดีใจสิ

เขาไม่รู้ว่าตัวเองคาดหวังอะไรตอนนั้นเขาคิดว่าเธออาจจะซาบซึ้งในสิ่งเขาทำหรืออาจจะกอดเข้ามาในอ้อมกอดเขาแล้วพูดด้วยการอ้อน:“เชินหลินคุณดีจัง”

เวลาที่อยากจะตามใจเธอก็แค่สัญชาตญาณอย่างหนึ่งก็แค่มองว่าเธอเหมือนเด็กคนหนึ่งเขาจึงมีความคิดที่อยากจะตามใจและจะให้เธอมีความสุขได้

แต่ดูตอนนี้แล้วผู้หญิงคนนี้แบ่งเขตกับเขามาก

นี่ถ้าโม่เสี่ยวจุนซื้อของให้เธอเธอจะบอกว่าไม่ต้องการหรือเยอะเกินไปไหม?ถ้าเป็นไห่ลี่หมินเธอจะพูดยังไงอีก?จะยอมรับมาอย่างดีใจ?

การปฏิเสธของเธอทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจเหมือนว่าเขาจงใจที่อยากจะทำดีกับเธอแต่เธอกลับไม่ต้องการและไม่แคร์ด้วย

มันเหมือนลูกผู้ชายคนหนึ่งที่หลงใหลในความรักได้มอบช่อดอกไม้ให้คนที่รักแต่กลับโดนคนคนนั้นจับโยนทิ้งกับพื้นและเหยียบมันให้ละเอียด

เขาเย่เชินหลินเคยทำเรื่องน่าอายแบบนี้เมื่อไหร่？

สีหน้าเขาเศร้าหมองลงมาทันทีทันใดนั้นเขายืนขึ้นมาเดินมาทีละก้าวถึงหน้าเธอ

เขามองเธอด้วยภายใต้ความสูงสั่งแบบเยือกเย็น“เงยหน้ามองฉัน！”

เซี่ยชีหรั่นเงยหัวขึ้นมองตอบเขาสีหน้าของเขาจริงจังเยือกเย็นแต่ยังคงความน่าเกรงขาม

เธอนึกถึงตอนเจอเขาครั้งแรกก็เป็นสถานการณ์แบบนี้ผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์ความเย่อหยิ่งและเย็นชากับทุกอย่างมาอยู่แล้วมักจะให้ความรู้สึกอย่างหนึ่งคือไม่โกรธแต่ก็ยังมีความเกรงขามและดูดี

ตอนนี้เขาทำสีหน้าเย็นชามองเธอยังจดจ่อทันใดนั้นเธอจึงมีความกังวลเล็กน้อย

เธอถึงพึ่งรู้ตัวว่าเธอควรรู้สึกผิดตั้งนานแล้วและเธอควรรู้ตั้งนานแล้วว่าทุกอย่างที่ผู้ชายคนนี้ทำนั้นไม่อนุญาตให้ใครมีคำถาม

เขาเป็นคนหนึ่งที่ชอบมั่นใจและภูมิใจผิดปกตินิสัยเหมือนเป็นจักรพรรดิทั่วไป

สิ่งที่เขาจะให้เธอไม่ว่าจะเป็นของสิ่งของหรือจะเป็นการปลอบใจจากจิตใจบางทีเขาก็แค่อยากให้เธอรับไว้.ขอบคุณบุญคุณแค่นั้น

เธอไม่ได้อยากให้เขาไม่ดีใจเธองอปากพูดขึ้นมาเบาๆ:“เห็นเสื้อผ้าพวกนั้นฉันรู้สึกดีใจมากฉันก็แค่กลัวท่านเสียเงินฉันรู้ว่าตัวเองไม่เหมาะกับเสื้อผ้าดีดีแบบนั้นและฉันก็ไม่อยากให้คุณส้งมีอคติอะไรกับฉันเพราะฉะนั้นฉันจึงพูดว่าไม่ต้องการท่านอย่าโกรธเลยได้ไหม?”

เย่เขินหลินยังคงมองเธอไม่พูดอะไร

เขากำลังทบทวนใบหน้าที่มีความประณีตนี้สำรวจว่าทำไมเขาต้องไปตามใจเธอ

เมื่อไม่นานที่ผ่านมาเมื่อกี้เธอร้องไห้เสียใจเพื่อผู้ชายคนอื่นพอเห็นศัตรูของผู้ชายคนนั้นเธออดใจรอไม่ไหวที่อยากจะไปฆ่าเขาและเพื่อผู้ชายเช่นเคยกลางวันเธอก็ไม่ยอมทานข้าว