สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 142

ตอนที่ 142 สาวใช้ตัวแสบ 46

เขาจึงสั่งให้คนไปส่งข้าวให้เธอเป็นพิเศษยังต้องสั่งให้เธอทานหมด

พอมาคิดดูแล้วเขาก็ดูต่ำช้านักที่ผ่านมาผู้หญิงของเขานับไม่ถ้วนเขามีความคิดที่อยากจะทำดีด้วยที่ผ่านมาก็มีแค่หลอนเสี่ยวหรั่นอีกคนก็คือเซี่ยชีหรั่น

เขากับหลอนเสี่ยวหรั่นในตอนนั้นเป็นแค่ความสนุกแห่งวัยเยาว์วัยพึ่งจะเปิดใจ

อายุราว20ปีแยกแยะอะไรไม่ออกแต่ยังคงให้อภัยได้

และตอนนี้ก็เกิดเหตุการณ์ที่เคยเกิดเหมือนตอนนั้นคือการนำความหวังดีของตนเองให้อีกฝ่ายเหยียบ

เธอเห็นความโดดเดี่ยวในสายตาเขาแม้จะเป็นเพียงพริบเดียวแต่เธอเคยเห็นสายตาของโม่เสี่ยวจุนเป็นแบบนี้.เธอจึงรู้ทันกับอารมณ์แบบนี้

“เรื่องนี้ฉันทำไม่ดีเองฉันไม่ควรปฏิเสธความหวังดีของท่านท่านอย่าโกรธเลยได้ไหม?”

เธอพูดขึ้นมาอีกครั้ง

เซี่ยชีหรั่นเป็นคนปากแข็งไม่มีทางที่จะขอโทษใครง่ายๆแบบนี้แต่ผู้ชายคนนี้เขาไม่ใช่ผู้ชายธรรมดาทั่วไปเขาเป็นคนที่เธอสนใจโดยไม่รู้ตัวเธอมักจะบอกตัวเองเธอยอมทำตามเขาก็เพื่อโม่เสี่ยวจุนทั้งนั้นที่จริงแล้วที่เธอขอโทษเขาตอนนี้เธอทำเพื่อโม่เสี่ยวจุนหรือในใจไม่อยากเห็นเขาโกรธจริงจริงแค่นี้เธอก็ยังแยกไม่ออก

เห็นคิ้วของเขาขมวดเข้ามาด้วยกันเธอนึกถึงสิ่งที่คุยกับจิ่วจิ่วแล้วอดหัวเราะไม่ได้ในเมื่อเช้าที่ผ่านมา

เธอคาดหวังที่อยากจะเห็นเขายิ้มไม่อยากเห็นเขาโกรธ

ผู้หญิงคนนี้เริ่มแรกยังมีความเกรงใจกับเขามากตอนนี้ก็เปลี่ยนไปเร็วนักยังมาอ้อนปลอบเขาก็แค่กลัวว่าเขาโกรธแล้วจะไม่ช่วยจัดการเรื่องของโม่เสี่ยวจุนให้

พูดไปพูดมาอารมณ์ของเธอที่เปลี่ยนไปก็เพื่อผู้ชายคนนั้นโม่เสี่ยวจุน!

“รู้ไหมว่าทำไมฉันต้องให้หลินหลิงซื้อเสื้อผ้าให้เธอ?”เขาถามด้วยเสียงปกติที่ดูไม่ได้โกรธอะไรขนาดนั้น

เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวเบาเบาเธอไม่กล้าไปเดาความหวังดีของเขาแม้ในใจเธอมีการเดาไว้เธอก็ไม่สามารถพูดที่ออกมาได้

ศักดิ์ศรีเขานั้นแข็งถ้าสิ่งที่เธอพูดไม่ระวังไปขัดใจเขาเขาอาจจะโกรธกว่านี้

“เธอเดาหล่ะ?”เขาถามอย่างเบาเสียง

“ฉันเดาไม่ได้”

“ต้องเดาสิเธอไม่มีทางที่เดาไม่ได้บอกความคิดในใจเธอออกมากให้ฉันก็พอ”

เซี่ยชีหรั่นมองตาเขาอย่างสงบพูดด้วยเสียงตำ:“เป็นเพราะว่าท่านฉีกเสื้อฉันฉันก็ไม่มีเสื้อผ้าให้ใส่แล้วเพราะฉะนั้นท่านให้คนซื้อเสื้อผ้าให้ฉันท่านเป็นคนหนึ่งที่ใจกว้างจึงซื้อให้เยอะขนาดนี้จริงจริงฉันเห็นเสื้อผ้าพวกนั้นฉันดีใจมากมีผู้หญิงที่ไหนจะไม่ชอบเสื้อผ้าฉันก็แค่ไม่ชินที่ต้องใส่เสื้อผ้าดีดีจึงปฏิเสธแต่ถ้าท่านชอบและท่านดีใจอยากให้ฉันใส่ฉันก็จะใส่ท่านว่าดีไหม?”

สายตาเธอมีความระมัดระวังและอยากที่จะให้เขารู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

ก็ไม่เลวนิ่แค่เวลาวันสองวันก็ชินกับสถานะของผู้หญิงส่วนใหญ่ทั่วทั่วไปยอมฟังและทำตามเขาแล้ว

แต่เขาไม่อยากเห็นเธอเป็นแบบนี้เขาไม่ชอบการอำพรางชอบก็คือชอบไม่ชอบก็คือไม่ชอบเริ่มแรกบอกชอบตอนนี้ก็มาเปลี่ยนอีกสำหรับเขามันดูเป็นการเสแสร้งสุดขีด!

อีกอย่างเขารู้สึกว่าเธอไม่พูดความจริงเธอคงจะรู้เห็นที่เขาตามใจเธอและรักเธอไปแล้วผู้หญิงมักจะรู้สึกภูมิใจกับอะไรแบบนี้

เธอก็น่าจะเป็นแบบนั้นไม่แน่ในใจอาจจะกำลังได้ใจรู้สึกชนะเขาไปแล้ว

ทันใดนั้นเขายื่นมือมาจับคางเธอไว้ก้มหัวลงมาเล็กน้อยสายตาใกล้เธอมากขึ้น

“เธอคิดว่าฉันให้เสื้อผ้าเธอเพราะชอบเธอไปแล้วใช่ไหม”

“ไม่“เขาตอบเธอรับรู้ได้ว่าเขากำลังปกป้องตัวเอง

เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวต่อเนื่อง

“ฉันไม่รู้สึกคุณเย่ฉันรู้ว่าท่านดีกับฉันท่านมีขอบเขตในการกระทำและดูแลฉันแต่ฉันคือสถานะอะไรฉันรู้ตัวดีไม่มีทางเดาไปมั่วหรอกอีกอย่างคนที่ยอดเยี่ยมและเก่งอย่างท่านแม้จะรักก็คงจะเป็นคนที่เพียบพร้อมทุกอย่างรักคนที่เกือบจะเพอร์เฟคเต็มตัวจะเป็นไปได้ยังไงที่จะมาชอบคนที่ไม่มีอะไรอย่างฉัน”

เย่เชินหลินปล่อยคางเธอลงพูดอย่างเย็นชา:“ดูท่าแล้วเธอก็รู้ตัวดีคราวหลังก็จงรู้ตัวและชัดเจนในแบบนี้ด้วย”

เซี่ยชีหรั่นรู้สึกเหมือนมีอะไรขาดไปที่ใจอย่างเยือกเย็นที่จริงเธอไม่เคยต้องการให้เขาเตือนในใจเธอชัดเจนดีแต่แค่บางครั้งเขาดีกับเธอมากเธอจึงมีความรู้สึกที่คิดว่าเขาจะสนใจเธอจริงๆ

“ค่ะคุณเย่ฉันรู้ว่าฉันเป็นใครควรทำอะไร”เธอพูดด้วยเสียงเบายิ้มออกมาอย่างฝืน

“งั้นหรือ?งั้นเธอลองพูดดูสิว่าเธอเป็นใครเป็นอะไรของฉันควรทำอะไร?”

เย่เชินหลินขมวดคิ้วตั้งใจกดดันถามเธอ

เธอกัดปากตัวเองเบาเบาจากนั้นก็มองเขาด้วยความสงบ

“ฉันเป็นผู้หญิงที่ท่านใช้ข้อแลกเปลี่ยนแลกมาเป็นผู้หญิง....ทั่วไปของท่านและฉันก็เป็นสาวใช้ของท่านอยู่ที่นี่ถ้าท่านบอกให้ฉันทำอะไรฉันก็จะทำไม่ว่าจะเป็นแรงงานหรือขึ้นเตียงก็คือหน้าที่ของฉัน”

“ผู้หญิงทั่วไปของฉัน?”เย่เชินหลินโค้งมุมปากเยาะเย้ย

“เธอยกย่องตัวเองเกินไปหรือเปล่า?ในใจฉันเธอก็แค่ของเล่น“

คำพูดของเขาดูจืดจืดไม่มีแม้แต่อารมณ์ใดใด