สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 253

ตอนที่ 253 สาวใช้ตัวแสบ 157

เซี่ยชีหรั่นเสียใจจนทำให้โม่เสี่ยวหนงถึงกับทนดูอยู่เฉยๆไม่ได้ เธอเดินเข้าไปหาพี่สาวของตน จากนั้นจึงช่วยเช็ดน้ำตาให้อย่างลุกลี้ลุกลน พลางเอ่ยถาม “พี่เชินหลินไม่ชอบอาหารเช้าที่พี่ทำให้หรอ?”

“ไม่ใช่ ไม่ใช่หรอก อย่าถามเลยเสี่ยวหนง” เซี่ยชีหรั่นพูดไปสะอื้นไป

เพราะเธอไม่อยากให้โม่เสี่ยวหนงต้องมากังวลใจเพราะเรื่องของเธอ เธอจึงร้องไห้ได้สักพัก จากนั้นจึงพยายามข่มใจและกลั้นน้ำตาเอาไว้

“พี่ บอกฉันมาเถอะนะ ถ้าพี่ไม่ระบายออกมา มันจะยิ่งอึดอัดนะ”

“ก็ได้ ฉันจะบอกเธอ เขาไม่ชอบข้าวเช้าที่พี่ทำ แต่เขาชอบเค้กที่ส้งหลิงหลิงเอามาให้ แล้วเขาก็ใช้ให้ส้งหลิงหลิงเอาข้าวเช้าที่พี่ทำให้ไปทิ้ง” นี่เป็นครั้งแรกที่เซี่ยชีหรั่นแสดงความรู้สึกน้อยอกน้อยใจออกมาให้โม่เสี่ยวหนงได้รับรู้ ตัวเธอคิดว่าถ้าพูดออกไปจะทำให้รู้สึกดีขึ้นบ้าง

หรือว่าพูดเรื่องนี้ออกมาเพื่อ ให้ตระหนักว่าผู้ชายคนนั้นโหดร้ายกับเธอและไม่ไยดีเธอขนาดไหน

“จริงเหรอ? พี่ เขาทำเกินไปแล้วนะ! เราไม่ต้องไปสนใจเขาหรอก อย่าเสียใจไปเลย เขาอาจจะแค่….” โม่เสี่ยวหนงคิดว่าที่เย่เชินหลินทำกับพี่สาวเธอเป็นเพราะเธอบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องของหวีซานซาน

“ฉันคิดว่าเขาน่าจะอารมณ์ไม่ดี”

เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าตอบรับ พร้อมกับพูดออกมาเสียงแผ่วเบา “นั่นสิ ฉันจะไม่เสียใจ ไม่มีอะไรต้องเสียใจ ก็แค่อยากให้เขาชอบ มีใครคนไหนไปขอร้องให้คนอื่นช่วยแล้วไม่ดูสถานการณ์มั่งหล่ะ”

“พี่ พี่อย่าเป็นแบบนี้ ถ้าพี่รู้สึกน้อยใจ ฉันว่าพี่ร้องไห้ออกมายังจะดีกว่า” โม่เสี่ยวหนงเขยิบเข้าไปหาเซี่ยชีหรั่น และกอดเธอเบาๆ เงาของร่างบางที่กำลังพยายามอดทนอดกลั้นความรู้สึกอยู่นั้นดูแล้วช่างน่าเจ็บปวดเหลือเกิน

เซี่ยชีหรั่นไม่ร้องแล้วจริงๆ เธอเคยสัญญากับเสี่ยวจุนไว้แล้วว่าจะไม่ร้องไห้ ตอนนี้ทำไมต้องมาร้องไห้ให้กับผู้ชายคนอื่นด้วยหล่ะ

“ชีหรั่น คุณโม่ ทานข้าวเช้าได้แล้ว” เป็นเสียงของพ่อบ้านดังมาจากนอกประตู เซี่ยชีหรั่นผละออกจากโม่เสี่ยวหนงอย่างเบามือ แล้วจึงเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของตน จากนั้นจึงตอบกลับผู้ดูแล “รู้แล้วค่า ขอบคุณนะคะ”

“พี่ ตอนนี้พี่กินลงแน่นะ?”

“ฉันกินลง ไปกันเถอะ”

เธอรู้จุดยืนของตัวเองแล้ว แค่น้อยใจเล็กๆน้อยๆก็ไม่กินข้าว? เธอกลัวว่าเดี๋ยวส้งหลิงหลิงจะมาหาเรื่อง ว่าเธอหยิ่งอย่างงั้นอย่างงี้

ถึงแม้ว่าเย่เชินหลินจะกินเค้กที่ส้งหลิงหลิงเอาไปให้แล้ว แต่เขาก็ยังลงมากินข้าวเป็นเพื่อนแม่เขา

เช้านี้รอยยิ้มบนใบหน้าของส้งหลิงหลิงดูจะมีความสุขเหลือเกิน แก้มของเธอแดงระเรื่อ ดูท่าเธอคงจะมีความสุขมาก

เมื่อเซี่ยชีหรั่นกับโม่เสี่ยวหนงเดินมาถึง สายตาอันเย็นชาของเย่เชินหลินมองไปยังหน้าของเซี่ยชีหรั่นอย่างทันที