สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 254

ตอนที่ 254 สาวใช้ตัวแสบ 158

ฝู้เฟิ่งหยีไม่ได้กังวลเรื่องนี้ ถ้าหากจิ่วจิ่วไปด้วย รวมพวกเขาทั้งหมดก็มีสี่คน พอตกดึก เธอค่อยเรียกจิ่วจิ่วให้ไปนอนเป็นเพื่อนตนก็ไม่มีปัญหาแล้ว

หลังอาหาร จิ่วจิ่วก็ไม่มีเวลาพอที่จะพูดคุยกับเซี่ยชีหรั่น ทำได้แค่เพียงส่งสายตาให้เธอว่าให้วางใจ เธอจะคอยป้องกันคุณชายใหญ่ไม่ให้โดนเกาะแกะเอง

เพื่อการเดินทางของฝู้เฟิงหยี พ่อบ้านนอกจากจะเตรียมรถแล้ว ยังสั่งให้คนไปเตรียมน้ำและอาหารไว้ด้วย แถมยังให้คนไปเตรียมเสื้อผ้าที่ไว้สำหรับเปลี่ยนอีก

ส้งหลิงหลิงใช้โอกาสที่เธอเดินกลับเข้าห้องไปเก็บกระเป๋าส่งข้อความหาหวีซานซาน บอกเธอว่าวันนี้พวกเขาจะเดินทางไปไหว้พระต้องใช้เวลากี่วัน เธอคิดว่าตอนนี้เป็นเวลาที่เหมาะที่สุดจะลงมือ

เย่เชินหลินไม่อยู่ ก็ไม่มีใครปกป้องเซี่ยชีหรั่น ตัวเธอเองก็ไม่อยู่ ก็ไม่สามารถสงสัยได้ว่าตัวเธอเป็นคนทำ ส้งหลิงหลิงที่จริงแล้วกะจะใช้ฟางลี่น่า แต่ว่าพอมาคิดดู ถ้าเกิดล้มเหลว มีโอกาสสูงที่หล่อนจะแฉว่าตัวเธออยู่เบื้องหลัง เพราะงั้นเธอจึงตัดสินใจแบบนี้

“เมื่อวานที่บ้านนี้เพิ่งจ้างคนใช้ไม่กี่คนเข้ามาใหม่ พรุ่งนี้ฉันจะสั่งให้พ่อบ้านใช้ให้คนใช้สองคนออกไป เธอก็หาวิธีเอาเองแล้วกัน จะเอาเงินยัดหรือว่าจะขู่มัน ก็แล้วแต่เธอ แต่จำไว้อย่าง อย่าให้เรื่องฉันโดนเปิดเผยเด็ดขาด ถ้างานรอบนี้ล้มเหลว เราก็ยังมีโอกาสรอบต่อไป”

ไม่นานหวีซานซานก็ส่งข้อความตอบกลับมา：“เข้าใจแล้ว เธอวางใจได้ รอบนี้ฉันจะเอาชีวิตมันมาให้ได้”

ก่อนจะเดินทางออกจากบ้าน เย่เชินหลินไม่มองแม้แต่หน้าของเซี่ยชีหรั่น แต่เมื่อทุกคนเตรียมตัวพร้อม และกำลังจะขึ้นรถนั้น เย่เชินหลินก็เรียกพ่อบ้านมา แล้วพูดกับเขา “ฉันไม่อยู่บ้านไม่กี่วัน ห้ามให้คนในนี้ออกไปข้างนอกแม้แต่คนเดียว คนด้านนอกก็ห้ามให้เข้ามาแม้แต่คนเดียวเหมือนกัน โม่เสี่ยวหนงไม่กี่วันนี้ก็ให้อยู่ที่นี่ไปก่อน ไม่ต้องไปเรียน เวรยามตอนกลางคืน ก็ให้เพิ่มอีกหกคน”

“รับทราบครับ คุณเย่”

ตอนที่พ่อบ้านตอบรับคำเจ้านายของเขา ในใจพลางขบคิด ส้งหลิงหลิงสั่งเขา ให้เรียกคนใช้ที่เมื่อวานเพิ่งรับเข้ามาทำงานออกไปซื้อของ เพื่อที่เธอจะได้ให้คนของเธอเข้ามา

ตอนนี้เจ้านายเขาออกคำสั่งแบบนี้ ก็วุ่นวายกว่าเก่า

ไม่รู้ว่าส้งหลิงหลิงเตรียมแผนสองไว้หรือเปล่า แต่ขอให้มีเถอะ

ตอนที่เขากำลังคิด ทันใดนั้นเย่เชินหลินก็พูดขึ้น “พ่อบ้าน!”

เสียงเรียกพ่อบ้านนี้ทำให้เขาตกใจ เขาจึงเงยหน้าขึ้นมองเย่เชินหลินด้วยความเคารพ และถามเจ้านายของตน “คุณเย่ มีอะไรให้รับใช้อีกมั้ยครับ?”

“ฉันใช้ให้คนไปตรวจสอบกล้องวงจรปิดภายในบ้านมาหมดแล้ว กล้องทุกตัวมีสภาพดีหมด เมื่อฉันกลับมา ฉันจะมาเช็คอีกที ถ้ามีกล้องตัวไหนพังหรือเป็นอะไรไป นายก็ไม่จำเป็นที่จะต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป”

คำพูดของเขาทำให้ส้งหลิงหลิงเริ่มกังวล ถ้าจะทำอะไร ไม่ให้คนอื่นเห็น จำเป็นจะต้องพังกล้องวงจรปิดทิ้ง หรือว่าเย่เชินหลินคิดไว้ก่อนล่วงหน้าแล้ว?

“รับทราบครับ คุณเย่!” พ่อบ้านเหงื่อเริ่มตกเล็กน้อย

เขาคิดว่าพอเย่เชินหลินพูดจบ จะหันหลังเปิดประตูขึ้นรถไป ไม่คิดว่าเขาจะหันมาพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ดูแลความปลอดภัยของทุกคนให้ดี ถ้ามีใครบาดเจ็บ เธอคนนั้นเจ็บเท่าไหร่ นายก็รอรับความเจ็บเท่านั้น แล้วถ้าหากไม่ระวังจนถึงตายล่ะก็ ฉันจะให้นายชดใช้ด้วยชีวิต!”

จิ่วจิ่วตาเป็นประกายชั่วขณะ ที่คุณเย่พูดเพื่อต้องการที่จะปกป้องเซี่ยชีหรั่นแน่ๆ

น่าเสียดายที่ตนไม่มีโอกาสจะบอกให้เธอฟัง เธอไม่รู้ตัวเลยว่าหลับหลังเธอ คุณชายใหญ่เป็นห่วงและอยากปกป้องเธอขนาดไหน

พ่อบ้านมองไปทางส้งหลิงหลิงอย่างไม่รู้ตัว คิดในใจว่า ตอนนี้ไม่ควรทำอะไรจะดีกว่า ถ้าจะทำอะไรก็เอาเป็นตอนที่เจ้านายอยู่บ้าน ไม่งั้นตัวเขาที่เป็นคนดูแลรับผิดชอบ ถ้าเกิดอะไรขึ้นเจ้านายคงเอาเขาถึงตาย

“ลูกหลิน พร้อมหรือยัง?” แน่นอนฝู้เฟิ่งหยีรู้ว่าคนที่เย่เชินหลินอยากจะปกป้องนั้นเป็นใคร

เธอไม่มั่นใจว่าใครเป็นคนทำร้ายใครกันแน่ แต่เย่เชินหลินพูดขนาดนี้ พ่อบ้านคงไม่กล้าให้อะไรเกิดขึ้นกับเซี่ยชีหรั่นแล้วแหละ

“ยังมีอีกเรื่อง จิ่วจิ่วไม่อยู่ อาหารของเซี่ยชีหรั่นก็ให้หลิวเสี่ยวเจียวเป็นคนจัดการ ให้พวกเธอกินอยู่ในห้องของพวกเธอ ไม่จำเป็นต้องลงมากินข้างล่าง”

เย่เชินหลินไม่อยากจะพูดชื่อของผู้หญิงคนนั้นเลย แต่ก็กลัวว่าใครจะไปทำร้ายอะไรเธอ เพราะงั้นจะไม่พูดถึงก็ไม่ได้

รอยยิ้มบนใบหน้าของส้งหลิงหลิงเริ่มหายไป เธออยากจะรีบๆออกเดินทางไปกับเขาสักที แต่จากที่ดูแล้ว เขายังคงพูดไม่จบ ในหัวเขาคงมีแต่ผู้หญิงคนนั้น ถึงแม้ว่าจะออกเดินทางแล้ว ในสายตาเขาก็คงจะมีแต่เธอ

ก็เหมือนเค้กชิ้นนั้น ต่อหน้าเซี่ยชีหรั่นเขาก็กัดแค่คำสองคำ พอเธอออกจากห้องไป เขาก็ไม่กินมันแล้ว

“พอได้แล้ว! ให้พาเธอไปด้วยเลยมั้ย” ฝู้เฟิ่งหยีรู้สึกได้ว่าส้งหลิงหลิงเริ่มจะอึดอัดแล้ว เธอจึงพูดอย่างไม่ค่อยพอใจ เย่เชินหลินจึงไม่ได้พูดอะไรต่อ จากนั้นจึงขึ้นรถไป

รถเริ่มออกตัว เย่เชินหลินลดกระจกรถลง และพูดกับพ่อบ้านอีกครั้ง “สายๆหน่อยเดี๋ยวหลินหลิงก็กลับมา นายก็ให้เธอเข้ามานะ”

“ได้ครับ คุณเย่!”

ในที่สุดรถก็ได้เคลื่อนตัวออกจากบ้านไป จากนั้นก็ทำการปิดรั้วประตูบ้านอย่างแน่นหนา พ่อบ้านกำชับว่า แม้แต่นกสักตัวก็ห้ามให้เข้ามา

กลายเป็นในบ้านนั้นเสียงเงียบสงบ ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่เย่เชินหลินเตือนฟางลี่น่าไป เธอก็สงบเสงี่ยมไม่กล้าสร้างความวุ่นวาย อย่างมากถ้าเจอเซี่ยชีหรั่นก็แค่ จ้องเขม็งแค่นั้น

สำหรับเซี่ยชีหรั่นแล้วความเงียบนั้น เป็นสิ่งที่ดีต่อใจของเธอที่สุดแล้วในตอนนี้

โม่เสี่ยวหนงเห็นพี่สาวของตนซึมๆ ก็ไม่ได้พูดอะไรกับเธอมากมาย ที่เธอทำได้ก็แค่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ข้างๆ เพราะว่าออกไปเรียนก็ไม่ได้ เธอรู้สึกเบื่อสุดๆ