สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 3

ตอนที่ 3 ขอโทษค่ะ! คุณเย่　

“ฉันไม่คิดว่าเธอจะเป็นอย่างที่พวกเขาพูด เธอไม่มีทางจะไปจู่โจมคุณเย่ ....ฉันหัวใจจะวาย ตอนนี้ก็ยังกลัวอยู่นิดหน่อย” ร่างเล็กๆของหลิวเสี่ยวเจียว น้ำเสียงก็ยังเล็ก ดูขี้กลัว

“ไม่เป็นไร อย่ากลัวไปเลย ถ้าหล่อนมารังแกเธอ เธอก็ร้องออกมาดังๆ ฉันจะรีบไปช่วยเธอเอง”

“อืม! ขอบคุณนะพี่เซี่ย! ฉันไปก่อนนะ”

……

กลางดึกนั้นเอง ผู้คนทั้งคฤหาสน์ล้วนหลับใหล

เซี่ยชีหรั่นที่กำลังฝันว่าตนกำลังวิ่งไม่หยุด ร้องตะโกนออกมา “เสี่ยวจุน กลับมา! กลับมา!”

ราวกับว่าเธอได้คว้าชายเสื้อที่โดนลมพัดปลิวของเขาไว้ หลังจากที่ลมแรงผ่านไป เธอกลับมองไม่เห็นเขาอีกเลย ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงแค่ด้านหลัง

เธอตกใจตื่นขึ้นมา ด้วยน้ำตานองหน้า มองออกไปในห้องมืดๆ ก็นอนไม่หลับอีก

พรุ่งนี้ เธอจะต้องพยายามให้มากกว่าวันนี้ให้ได้!

ห้าโมงครึ่งในตอนเช้า เซี่ยชีหรั่นก็ตื่นนอน อาบน้ำเย็นอยู่ในห้องน้ำ หลังจากล้างตัวเสร็จ จ้าวเทียนอั้ยก็คลานลุกขึ้นอย่างยากลำบาก

หกโมงก็ไปรวมตัวหน้าประตูของพื้นที่คนงาน ท่านพ่อบ้านนำทางพวกเธอมุ่งไปยังห้องออกกำลังกาย เย่เชินหลินที่ออกกำลังกายบนลู่วิ่งไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว

วิ่งเสร็จแล้ว เขานั่งลงบนเครื่องออกกำลังกาย แล้วเริ่มออกกำลังเพิ่มกล้ามเนื้อช่วงอก

เซี่ยชีหรั่นและสาวใช้คนอื่นๆต่างยืนห่างจากเย่เชินหลินออกมาสามเมตร ในมือก็ถือถาดหนึ่งใบ บนถาดมีผ้าขนหนูสะอาดวางไว้

นอกจากเซี่ยชีหรั่นแล้ว สาวใช้คนอื่นๆก็มักจะแอบเงยหน้าขึ้นมองเย่เชินหลิน

เขาออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอตลอดทั้งปี กล้ามเนื้อที่กำยำ เหงื่อค่อยๆหยดลงบนกล้ามเนื้อสีขาว พวกผู้หญิงก็มองกันอย่างไม่ละสายตา

ฟางลี่น่าควบคุมอาการไม่อยู่ที่จะเข้าไปหาเย่เชินหลิน ดวงตากลมโตกลอกไปมา ถือถาดแล้วบิดเอวบิดสะโพกเดินเข้าไป แล้วหยุดลงด้านหน้าของเขา ย่อตัวลง เอ่ยออกมาด้วยเสียงหวานหยดย้อย “คุณเย่ เหงื่อของคุณออกมาเยอะเลย ดิฉันเช็ดให้นะคะ”

เย่เชินหลินหันหน้ามา สายตาเย็นราวกับน้ำแข็งพันปี เพียงกวาดตามองอย่างเรียบๆ ก็ทำให้ฟางลี่น่ากลัวจนต้องร้องขอโทษออกมา

“ขอโทษค่ะ! ขอโทษค่ะ! คุณเย่!”

โชคดีที่ท่านพ่อบ้านทำธุระเสร็จกลับมาพอดี พอเดินเข้าห้องออกกำลังกาย ก็เห็นฉากนั้นเข้าพอดี

เขารีบสาวเท้าเข้าไปข้างฟางลี่น่า ขึ้นเสียงต่อว่าออกมา “คุณเย่เกลียดการถูกคนอื่นเข้ามารุ่มร่าม เธอจำไม่ได้แล้วหรอ? ยังไม่...”

คำพูดของท่านพ่อบ้านเอ่ยออกมาเพียงครึ่ง เย่เชินหลินหยุดมือที่กำลังออกกำลังกาย พูดออกมาอย่างอ่อนโยนว่า “ไม่เป็นไร ไม่ต้องตำหนิเธอหรอก”

พูดจบ ก็หยิบผ้าขนหนูจากถาดที่ฟางลี่น่าถืออยู่ขึ้นมาเช็ดเหงื่อสองสามทีก็วางลงกลับไป