สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 303

ตอนที่303 สาวใช้ตัวแสบ207

“เหลวไหล！แกนี่มันเหลวไหลสิ้นดี！ผู้หญิงเหล่านี้ นอกจากหลิงหลิง แกรีบจัดการซะ ตระกูลเย่ของเราไม่สามารถที่จะทำเรื่องบัดซบ ไม่เป็นไปตามคำนองคลองธรรมแบบนี้ได้！”

ส้งหลิงหลิงรีบลุกขึ้น พูดกับเย่เฮ่าหรัน “คุณลุงเย่คะ อย่าเพิ่งโมโหนะคะ เชินหลินเขาไม่รู้ประสา คุณลุงอย่าไปถือโทษโกรธเขาเลยนะคะ”

“นั่งลง！”เย่เชินหลินออกคำสั่งหน้านิ่งใส่ส้งหลิงหลิง

ส้งหลิงหลิงตกใจ และเธอเองกไม่กล้าขัดคำสั่งของเย่เชินหลิน ทำได้แค่นั่งกลับลงไป

เย่เชินหลินหันกลับไปเผชิญหน้ากับเย่เฮ่าหรันอีก เขาพูดอย่างเนิบๆ “ทำไมคุณพ่อคิดว่ามันแค่เป็นเรื่องที่ไม่ตามคำนองคลองธรรมล่ะครับ ในเมื่อพวกเธอทุกคนเต็มใจ ผมไม่ได้ขืนใจพวกเธอสักหน่อย ส้งหลิงหลิงเธอเองก็ไม่ได้สนว่าผมจะมีหญิงอื่นอีก และอีกอย่างพวกเธอบางคนไม่ก็หวังในทรัพย์สินเงินทองของผม ไม่ก็หวังในตำแหน่งหน้าที่ผม และไม่ก็หวังในรูปร่างหน้าตา แต่ถึงยังไงก็ไม่มีที่ผมขืนใจเขามาสักคนเลยนะครับ ใช่ไหมล่ะ พวกเธอคิดว่าไง？”เย่เชินหลินกวาดสายตาไปยังทุกๆคน เมื่อเขาพูดเช่นนั้นเซี่ยชีหรั่นถึงกลับไปไม่เป็น ไม่รู้จะทำหน้ายังไง

แต่เธอรู้ดีว่าเขาจงใจที่จะยั่วโมโหพ่อของเขา จริงๆแล้วเขาเองก็เป็นห่วงความรู้สึกของพ่อเขา แต่เป็นเพราะเรื่องที่น้องชายเขาที่หายไปเท่านั้นเขาถึงได้เกลียดพ่อของตัวเอง　

บางครั้งเขาก็จะหัวรั้นแบบนี้ ใช้วิธีหน้าตายไร้ความรู้สึกเพื่อที่จะปิดบังความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง ถ้าเขาไม่สนใจจริงๆ ทำไมครั้งที่แล้วเขาจะต้องดื่มเหล้า แล้วทำไมเช้าวันนี้เขาถึงได้นั่งเศร้าสูบบุหรี่อยู่คนเดียวอย่างนั้นด้วย

ฟางลี่น่าพยักหน้า และมีกล้าหน้ามึน เรียกประธานเย่ “คุณพ่อคะ ฉันเต็มใจเองค่ะ”

เสียงที่เรียกว่าพ่อนั้นทำให้เย่เฮ่าหรันโมโหจนแทบจะเป็นลมล้มพับไป มือเขาสั่นพลางชี้ไปยังฟางลี่น่าและตะคอกเสียงดัง“เธออย่ามาเรียกมั่วนะ ใครพ่อเธอ？”

เขาพูดจบก็หันไปหาลูกชายเขา แววตาเต็มไปด้วยไฟโกรธ

“เย่เชินหลิน ถ้าแกจะยังเหลวไหลแบบนี้อีกล่ะก็ แกก็ไม่ต้อง ……”ไม่ต้องมาใช่นามสกุลเย่ ถ้าประโยคนี้หลุดออกมาล่ะก็ เซี่ยชีหรั่นเกรงว่า สถานการณ์จะยิ่งแย่เข้าไปใหญ่

เมื่อครู่นี้ส้งหลิงหลิงออกหน้าไปก็โดนต่อว่าไปแล้ว เธอรู้ดีว่าถ้าเธอพูดอะไรไปตอนนี้ก็เหมือนกับเอาตัวเองไปให้เขาเอาปืนจ่อ แต่เธอก็ไม่สามารถที่จะทนเห็นสองพอลูกนี่มีปัญหาและทะเลาะกันต่อหน้าผู้คนแบบนี้

ไม่ว่าเย่เชินหลินจะโกรธเธออย่างไง เธอก็ยอม

จู่ๆเธอก็ลุกขึ้นมา ค่อยๆพูดกับเย่เฮ่าหรัน “ท่านประธานเย่คะ ได้โปรดท่านอย่าพึ่งโกรธนะคะ ฟังฉันพูดก่อนนะคะ”

เย่เชินหลินเม้มปากยืนมองเซี่ยชีหรั่นอยู่เงียบๆแต่เขาก็ไม่ได้ห้ามเธอไว้ อาหารมื้อนี้เขาก็กะจะให้เย่เฮ่าหรันไม่ได้กินดีอยู่แล้ว น้องชายที่น่าสงสารของเขา ไม่รู้ว่าตอนนี้น้องชายเขาไปลำบากอยู่ที่ไหน และก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขานั้นยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า แล้วพวกเขามีสิทธิ์อะไรมานั่งสบายใจเฉิบกินอาหารเช้าล่ะ “ที่นี่ปกติไม่ใช่แบบนี้หรอกค่ะ ปกติแล้วคุณเย่ก็ไม่ได้ฟุ่มเฟือยอะไรมากมายเลยค่ะ ได้โปรดท่านอย่าพึ่งโกรธนะคะ ถ้าคุณสองคนมีเรื่องอะไรก็ค่อยๆคุยกันนะคะ？”

ถึงแม้ว่าน้ำเสียงของเซี่ยชีหรั่นจะเบาและอ่อนโยน แต่ทุกคำก็ได้ซึมเข้าไปในใจของเย่เฮ่าหรัน เขารู้ว่าเธอหวังดี ไม่อยากให้พวกเขาทะเลาะกันไปมากกว่านี้

และถึงแม้ว่าเย่เฮ่าหรันจะโมโหมาก แต่ก็ไม่ได้อยากที่จะทำให้เขาเสียหน้า เขาพยายามที่จะระงับอารมณ์โกรธของตัวเอง พอกำลังจะนั่งลง แต่เย่เชินหลินกลับพูดกับเซี่ยชีหรั่นอย่างเฉยชา “เธอพูดไม่ตรงประเด็นเลย ก็ได้ในเมื่อเธออยากจะพูด งั้นฉันก็จะให้เธอบอกประธานเย่หน่อยสิว่าผู้หญิงที่นั่งอยู่ในที่นี้เป็นผู้หญิงของฉันทั้งหมด ใช่ไหม”

“เอ่อ……”เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าพวกเธอเป็นผู้หญิงของเย่เชินหลิน แต่ถ้าหากเธอพูดออกมาล่ะก็ ประธานเย่ที่พึ่งหายโกรธคงต้องโกรธมากขึ้นมาอีกแน่ๆ　　“เรื่องนั้น ฉันไม่รู้ค่ะว่าพวกเธอใช่รึป่าว”เธอพูดเสียงเบามาก

“แล้วเธอล่ะ？บอกทุกคนไปสิ ว่าเมื่อคืนเธอมานอนอยู่ที่ห้องฉันทั้งเลยและร่องรอยบนตัวเธอนั้นก็เป็นผลงานของฉันเองใช่ไหม？”ใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นแดงก่ำ ยืนกัดปากแน่น ไม่พูดไม่จา

“พอได้แล้ว！”เย่เฮ่าหรันตบโต๊ะแล้วก็ถกแขนเสื้อแล้วจะเดินออกไป

เหมือนว่าเย่เชินหลินจะพอใจไม่น้อย เขาพูดอยู่ด้านหลังของเย่เฮ่าหรัน “พ่อรู้ไหมครับว่าทำไมผมต้องหาผู้หญิงมาเยอะแยะขนาดนี้？ผมจะมีลูกสักหลายสิบคน แบบนี้ถ้าหากว่าหายไปไม่กี่คนก็ไม่ต้องกลัวไงครับ”

“แก！”เย่เฮ่าหรันหันมาง้างมือและกำลังจะฟาดลงไป แต่ก็ไม่รู้ว่าเซี่ยชีหรั่นเอาความรวดเร็วมาจากไหน เธอรีบเข้าไปขวางเขาไว้ทันที

“นประธานเย่！อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ！อย่าลงมือกับเขาเลยนะคะ เขาจงใจจะแกล้งทำให้คุณโมโหเท่านั้น แต่ที่จริงแล้วคุณเย่เขารักท่านมากนะคะ ครั้งที่แล้วที่เขาพูดจารุนแรงไป เขาเองก็เสียใจจนดื่มหนัก ……”

“เซี่ยชีหรั่น！”เย่เชินหลินกัดฟันดุเธออย่างแรง แต่เซี่ยชีหรั่นกลับยืนอยู่อย่างนั้นโดยไม่รู้สึกกลัวอะไร เธอกล้าที่มองหน้าเขา และพูดอย่างดื้อรั้น “คุณเย่คะ ทำไมคุณไม่ให้ฉันพูดล่ะคะ คุณกลัวว่าฉันจะพูดความรู้สึกจริงๆในใจของคุณออกมาหรอคะ？คุณรักพ่อของคุณก็เหมือนกันกับที่ท่านรักคุณ”

“เธอรีบกลับเข้าห้องของไปซะ！”เย่เชินหลินลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาดึงเธอและเหวี่ยงไปด้านข้าง

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ใช้แรงอะไรเลย แต่เพราะเซี่ยชีหรั่นเธออ่อนแอและบวกกับว่าเธอตกใจเธอจึงล้มพับลงไป

โชคดีที่พ่อบ้านยืนอยู่ไม่ไกล จึงเข้ามาพยุงเธอขึ้นทันที

เย่เชินหลินไม่แม้แต่จะเหลือบไปมองเธอ และยืนประจันหน้ากับเย่เฮ่าหรัน เขาเอ่ยปากอย่างเย็นชา“จะตบหรอครับ？เอาเลย！คุณไม่ได้ทำผมหาย ก็มีสิทธิ์ที่จะสั่งสอนผม งั้นก็เอาเลย！”

สรุปเย่เฮ่าหรันถูกเซี่ยชีหรั่นพูดจนใจเย็นลง มือที่ง้างชูอยู่นั้นก็ค่อยๆเลื่อนลงอย่างอ่อนแรง

เขารู้จักนิสัยลูกชายเขาดี เขาเป็นคนที่กลัวว่าตัวเองจะเสียหน้ามาก ถ้าหากว่าพลั้งมือฟาดลงไปล่ะก็ ความสัมพันธ์ของพ่อลูกก็คงจะยิ่งแตกร้าวยิ่งกว่าเดิมอีกแน่ๆ

“แกก็ทำตัวแกเองให้ดีเถอะ！”เย่เฮ่าหรันพูดทิ้งท้ายแล้วก็เดินออกไป ไปหาฝู้เฟิ่งหยี เซี่ยชีหรั่นดีใจที่ไม่ได้เกิดการปะทะกันของสองพ่อลูก แต่หลังจากนี้เธอรู้ดีว่าเย่เชินหลินคงโมโหเธอมาก เขาจะต้องหาเรื่องเธอแน่ แต่เธอเองก็คิดเตรียมใจเอาไว้แต่แรกอยู่แล้ว และต่อไปนี้เขาจะทำอะไร จะพูดอะไร เธอก็ควรที่จะอดทน

หลังจากที่เย่เฮ่าหรันเดินออกไป สีหน้าของเย่เชินหลินก็เย็นลง

“เซี่ยชีหรั่น！”เขาเรียกชื่อเธอเสียงเข้ม เซี่ยชีหรั่นเธอทำใจเตรียมไว้แล้ว แต่ในใจก็อดรู้สึกหนาวไม่ได้