สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 304

ตอนที่304 สาวใช้ตัวแสบ208

จิ่วจิ่วเห็นว่าด้านหลังของเซี่ยชีหรั่นดูเจ็บปวดขนาดนั้น เธอคิดที่จะตามเธอไป แต่กลับถูกคำพูดของเย่เชินหลินฉุดเอาไว้

“ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ห้ามเข้าไปหาเธอ ให้เธอได้มีเวลาคิดดีๆว่าตัวเองเป็นใคร”

เสียงที่เย็นชาของเย่เชินหลินดังมาจากด้านหลัง ร่างกายเธอแข็งทื่อ

ขณะที่เธอกำลังจะก้าวเดินต่อเธอรู้สึกกระจ่างไม่น้อยเขาเตือนเธอ ให้เธอรู้ว่าตัวเองนั้นเป็นใคร ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกดีดีที่เขามีให้หรือว่าเขาจะดีกับเธอก็ยังคงเป็นคนที่ทำการแลกเปลี่ยนกับเขา ดังนั้นความอ่อนโยนที่เขามีต่อเธอมันไม่ยืนยาว เพราะว่ามันไม่ใช่ความรัก ไม่ใช่คำสัญญาชั่วนิรันดร์ ระหว่างเธอและเขาไม่มีคำสัญญาใดๆ

ตอนนี้ร่างกายของเธออ่อนแอมากจริงๆ ปวดเมื่อยและอ่อนปวกเปียกราวกับว่าโดนโทษหนัก โดนรถเหยียบยังไงยังงั้น

เซี่ยชีหรั่นหอบเอาร่างกายที่อ่อนล้าของตนกลับมายังห้องที่เธอพัก เธอถอดรองเท้าแตะออก ปีนขึ้นไปบนเตียงและนั่งพิงพนักเตียง

ในห้องอาหารใหญ่ สีหน้าของเย่เชินหลินเริ่มไม่น่าดู

เขาทานอาหารอย่างรวดเร็ว พอทานเสร็จก็หยิบผ้าเช็ดปากที่คนรับใช้ถืออยู่ขึ้นมาเช็ดปาก แล้วก็ลุกเดินจากไป

จิ่วจิ่วรีบตามเขาไปทันที เธอถามตามหลังเขาอย่างระมัดระวัง “คุณเย่คะ คุณจะไม่ให้จัดอาหารเช้าให้ชีหรั่นจริงๆหรอคะ？ร่างกายเธอไม่ค่อยแข็งแรงนะคะ”

“ไม่ต้องมาถามฉัน！”เขาพูดปัด พลางรีบเดินจากไป

จิ่วจิ่วกะจะตามเขาไป แต่กลับถูกพ่อบ้านดึงแขนห้ามไว้

เขาพูดเสียงหนัก“นี่เธอฟังไม่ออกจริงๆหรอว่าคุณเย่เขาหมายความว่าอะไร？เขาบอกว่าไม่ต้องถามเขา แต่ไม่ได้บอกว่าไม่ให้ เขาแค่ไม่อยากเสียหน้าพูดว่าให้เธอเอาไปให้ เดี๋ยวฉันจะกำชับห้องครัวให้จัดเตรียมอาหารให้ละกัน แล้วอีกสักพักเธอค่อยเข้าไปเอา”

จิ่วจิ่วเขาถึงกับอึ้งไปนี่ใช่พ่อบ้านคนที่เธอรู้จักเปล่า？เขาไม่ได้ว่าอยากให้เซี่ยชีหรั่นโดนด่าโดนว่าและอยากให้เธอไสหัวออกไปจากที่นี่ไวๆหรอกหรอ？

พ่อบ้านเองก็ดูออกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ก็ไม่ได้อธิบายอะไร เขาทำแค่เพียงพูดในหูฟังกำชับในครัว “เตรียมอาหารเช้าไว้ให้หนึ่งที่ อีก20นาทีจิ่วจิ่วจะเข้าไปเอา”

พอสั่งเสร็จเรียบร้อย เขาก็รีบตามเย่เชินหลินไป

เย่เชินหลินมายังห้องของฝู้เฟิ่งหยี เธอตื่นแล้ว ละยังจัดการเก็บของของเธอไว้เรียบร้อยแล้ว เพื่อที่จะกลับไปกับเย่เฮ่าหรัน

นี่เป็นการขู่บังคับจากแม่ของเขา เอต้องการที่จะให้เขายอบรับผิดต่อเย่เฮ่าหรัน สำหรับเย่เชินหลินแล้ว นอกเสียจากว่าน้องชายของเขาจะกลับมาอย่างปลอดภัย ไม่เช่นนั้นเขาไม่มีวันที่จะยอมพูดจาดีๆกับพ่อของเขา

“แม่จะกลับไปก็ได้ครับ และยาที่หมอห่าวเคี้ยวไว้ถ้าได้ที่แล้ว ผมจะให้คนส่งไปให้นะครับ”

“อาหลิน！”ฝู้เฟิ่งหยีเอ่ยขึ้นอย่างไม่วางใจ เธออยากที่จะถือโอกาสที่เธอป่วยนั้นทำให้ความสัมพันธ์ของพอลูกนั้นดีขึ้น แต่ทำไมกลับกลางเป็นแบบนี้ไปได้

หมอแผนโบราณจับชีพจรให้ฝู้เฟิ่งหยี พบว่าไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงดังนั้นจึงไม่กังวลเท่าเมื่อวาน และอีกอย่างเขาก็รู้ดีว่าเย่เฮ่าหรันดีกับเธอมาก ต่อให้กลับไปแล้ว แค่ภรรยาที่ป่วยเป็นไข้หวัดแค่นี้ท่านประธานก็คงจะดูแลได้อยู่แล้ว

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วครับแม่”เย่เชินหลินพูดออกมาตรงๆ

“ไม่ต้องพูดกับมันหรอก！ให้มันจัดการตัวมันเองให้ดีเถอะ！”เย่เฮ่าหรันพยุงฝู้เฟิ่งหยีเดินออกไปทางด้านนอก

ทั้งคู่เดินมาถึงประตูแล้ว แต่ฝู้เฟิ่งหยีก็อดไม่ได้ที่จะถามเย่เชินหลิน “เทศกาลไหว้พระจันทร์นี้แกจะกลับมากินข้าวที่บ้านไหม？”

“บ้านเรามีเทศกาลไหว้พระจันทร์กับเขาด้วยหรอครับ？”เย่เชินหลินถามกลับอย่างเฉยชา เขาตั้งใจที่จะประชดเย่เฮ่าหรัน วันไหว้พระจันทร์เป็นวันที่ครอบครัวอยู่พร้อมหน้ากันทานอาหาร แต่เย่จื่อห้านไม่อยู่ แล้วมันจะพร้อมหน้าพร้อมตากันได้ยังไง？

ฟู่เฟื่งหยีถอนหายใจ ไม่ได้พูดอะไรต่อและเดินออกไปกับเย่เฮ่าหรัน

ในห้อง กำปั้นของเย่เชินหลินทุบลงบนเตียง

เสี่ยวห้าน พี่จะไม่ยอมยกโทษให้เขา ไม่ยอมแน่！นายสบายใจได้

เย่เชินหลินนั่งครุ่นคิดอยู่ในห้องของฝู้เฟิ่งหยีอยู่เป็นเวลานาน ถึงเริ่มผ่อนคลายและลุกขึ้นกลับห้องไป เปลี่ยนชุดอยู่บ้านที่ใสอยู่ออก กำชับให้พ่อบ้านเตรียมรถออกเขาจะเข้าไปที่บริษัท

วันนี้ที่บริษัทมีประชุมระดับสูง อาจจะใช้เวลาประชุมนานมาก ตอนกลางวันกับคืนนี้เขาคงจะไม่ได้กลับมา

ก่อนที่เขาจะเดินทางเย่เชินหลินนั่งอยู่ในรถ พ่อบ้านคิดว่าเขาจะกำชับเหมือนกันกับครั้งที่แล้วที่เขาสั่งตัวเองไว้ก่อนที่เขาจะไม่อยู่ แต่เขากลับมองหน้าพ่อบ้านไม่ได้พูดอะไร แล้วก็สั่งให้คนรถออกรถไป

แต่ทว่าสายตานั้น พ่อบ้านคาดเดาเองได้ว่า เขาให้ตนดูแลจัดการเรื่องอาหารการกินของเซี่ยชีหรั่น แต่ไม่ต้องพูดไปว่าเขาเป็นคนสั่ง

โม่เสี่ยวหนงกำลังโกรธเซี่ยชีหรั่นอยู่ ดังนั้นเธอกินข้าวหรือยังนั้นเสี่ยวหนงเธอไม่สนและไม่ได้เป็นห่วงแต่อย่างใด