สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 308

ตอนที่308 สาวใช้ตัวแสบ212

เซี่ยชีหรั่น ฝากไว้ก่อนเถอะ นี่เป็นแผนถอนกำลังออกของฉันฉันจะออกไปจากที่นี่ก่อน และฉันจะกลับมาอีก

เธอเชื่อว่าการทิ้งระยะห่างอาจจะทำให้อะไรดีขึ้น เธอจะอดทนก่อนสักระยะ จะไม่มาวนเวียนอยู่ใกล้เย่เชินหลิน ไม่แน่ะอาจจะมีสักวันที่เย่เชินหลิน

จะเป็นคนมาหาว่าที่ภรรยาตัวเองก่อน

ถ้าเป็นเช่นนั้น พอเธอกลับมา เธอจะต้องคว้าโอกาสที่ตั้งครรภ์ลูกของเย่เชินหลิน เธอถึงจะสามารถขับไล่เซี่ยชีหรั่นให้ออกไปได้อย่างเด็ดขาด

“เย่เชินหลิน！”ส้งหลิงหลิงก้าวเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็หันมาเรียกเขา

“ยังมีอะไรอีก？”สีหน้าของเย่เชินหลินดูเหมือนว่าเริ่มหมดความอดทน

“เทศกาลไหว้พระจันทร์เป็นวันที่ครอบครัวจะได้มีโอกาสอยู่ด้วยกัน คุณเป็นคู่หมั้นของฉัน คุณมาทานข้าวที่บ้านกับพวกเรานะคะ？”เธอคิดจะถือโอกาสที่เย่เชินหลินกำลังไม่พอใจเซี่ยชีหรั่นอยู่นั้น ข้ามเข้าไปหาเขาอีกขั้น

เย่เชินหลินยังคงไม่มีอารมณ์ความรู้สึกใดใดปรากฏบนใบหน้าเขาเพียง แค่ตอบกลับไปอย่างเฉยชา“ครอบครัวเย่เราไม่ฉลองเทศกาลไหว้พระจันทร์ ฉันไม่ไปหรอก แต่ว่าผมจะเตรียมของขวัญไว้ เดี๋ยวให้หลินหลิงจะเป็นคนเอาไปให้นะ”

เฮ้อ！มีที่ไหนกันที่คู่หมั้นจะฉลองเทศกาลแยกกัน ในใจส้งหลิงหลิงรู้สึกผิดหวังและขื่นขม แต่พอเธอคิดว่าอย่างน้อยๆส้งซูหาวก็จะได้กลับบ้านไปฉลองกับครอบครัวแล้ว พวกเขาทำถอะไรมามากมายขนาดนี้แล้ว เย่เชินหลินจะทำแบบนี้ก็ไม่ถือว่าเกินไปเลยสักนิดที่เขาจะไม่ไป เธอทำได้แค่อดทน เพราะยังมีเวลาเหลืออีกมาก

เย่เชินหลินทานอาหารกลางวันเสร็จ สาวใช้คนใหม่ก็ยื่นผ้าเช็ดให้เย่เชินหลิน เขาเช็ดปากเสร็จ ก็ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน

เขายังคงอยากรู้ว่าตกลงแล้วเมื่อตอนสายเกิดอะไรขึ้นกับเธอกัน？ในตึกนี้คนที่สามารถที่จะรังแกเธอได้ก็มีแค่ส้งหลิงหลิงและฟางลี่น่าสินะ

“ฟางลี่น่า！”จู่ๆเขาก็เรียกชื่อนี้ขึ้นมา ฟางลี่น่าเริ่มรู้สึกกลัว กลัวว่าเรื่องที่เธอทำเมื่อเช้านี้จะถูกจับได้แล้ว ส้งหลิงหลิงไปแล้ว ก็ไม่มีใครที่จะปกป้องเธอแล้ว และก็ไม่มีใครที่จะจ่ายเงินค่าเสียหายให้เธอแล้ว

“วันหยุดนี้เธอก็กลับบ้านไปฉลองเถอะ”

หลังจากที่ฟางลี่น่าตกใจกลัวจนเหงื่อออก พอได้ยินเสียงนั้นก็นับว่าเป็นเสียงจากสวรรค์ เธอรีบพยักหน้าหงึกๆ ขอบคุณเย่เชินหลิน

เหอเหวินได้ยินว่าฟางลี่น่าสามารถกลับไปฉลองที่บ้านได้ เธอก็เริ่มภาวนาอยู่ในใจเอมองไปที่เย่เชินหลิน เย่เชินหลินสังเกตเห็นสายตาเธอ ก็เลยบอกอีกว่า “เหวินเหวิน เธออยากกลับก็กลับไปเถอะ”

เมื่อก่อนเย่เชินหลินไม่เคยคิดถึงปัญหานี้มาก่อน เมื่อกี้นี้ที่เหอเหวินมองเขาอย่างมีความหวังนั้น มันทำให้เขารู้สึกได้ว่า เขาเองนั้นไม่ชอบเทศกาลไหว้พระจันทร์เลย แต่ทุกคนในที่นี้กลับชอบ

เขาไม่ต้องการให้ทุกคนในครอบครัวมาเจอกัน แต่ทุกคนกลับคาดหวังสิ่งนั้น

“คุณพ่อบ้าน คนงานทุกคนในบ้านนี้ นับตั้งแต่วันนี้ไปก็หยุดงานได้ เป็นเวลา3วันครึ่ง”

“ครับ คุณเย่！”พ่อบ้านตอบรับ

พนักงานและคนงานทุกคน ถ้างั้นถ้าพูดแบบโอเว่อร์หน่อยก็คือ บ้านหลังนี้กำลังจะกลายเป็นเมืองร้างแล้ว

โม่เสี่ยวหนงแอบคิดในใจ ถึงเวลานั้นแม้กระทั่งคนที่จะทำอาหารก็คงไม่มีและเย่เชินหลินเองก็อาจจะกลับไปหาพ่อแม่เขา ถ้าเธอยังอยู่ต่อก็คงจะต้องอดตายแน่เลยใช่ไหม？

พอดีว่าตอนที่ไปโรงเรียน มีหนุ่มที่สูงหล่อทั้งรวยชวนเธอไปเที่ยว เธอคิดว่าออกไปเที่ยวซะ เธอจะได้ฉลองวันหยุดได้อย่างสนุกและมีความสุข

พอคิดแบบนั้นเธอจึงพูดกับเย่เชินหลินว่า “คุณเย่คะ ฉันก็อยากกลับบ้านไปฉลองกับครอบครัวเหมือนกัน”

ตอนแรกเซี่ยชีหรั่นเองได้ยินที่เย่เชินหลินสั่งให้ทุกคนลาหยุดได้ เธอก็ยังไม่ได้คิดอะไร แต่พอเสี่ยวหนงพูดขึ้นมาแบบนี้ สิ่งที่เธอนึกได้อันดับแรกคือ ถ้าเธอไปจากที่นี่อาจจะมีอันตรายได้

“เสี่ยวหนงเธอจะกลับบ้านหรอ？เธอ ……”เธออยากจะพูดว่า เธออยู่ที่นี่ดีกว่า พอคิดไปคิดมา บ้านหลังนี้พนักงานก็กลับไปกันหมด เธออยู่ต่อก็คงจะไม่ปลอดภัย

เซี่ยชีหรั่นพูดไปได้ครึ่งนึงก็กลืนกลับไป

ที่เย่เชินหลินพึ่งจะบอกไปเมื่อครู่ก็เท่ากับว่าให้ทุกคนไปได้ แต่มีเธอเพียงคนเดียวที่เขาไม่ได้พูดถึง

ตอนนี้เธอหวังว่าเขาจะพูดออกมาว่า เซี่ยชีหรั่นเธอก็กลับบ้านไปฉลองกับครอบครัวเถอะ ถ้าเป็นเช่นนั้นเธอก็สามารถที่จะกลับไปกับเสี่ยวหนง

ถึงแม้ว่าเธอจะซวยเจอกับหวีซานซานเข้าจริงๆ มีเธออยู่ข้างๆ เสี่ยวหนงก็จะปลอดภัย

เธอก็ทำเช่นเดียวกับเหอเหวิน ใช้สายตาที่แฝงไปด้วยความหวังและรอคอยมองไปยังเขา รอให้เขาพูดมาว่าอนุญาตให้เธอไป

เย่เชินหลินไม่แม้แต่จะมองไปที่เธอ เขาแค่หันไปบอกกับพ่อบ้านว่า “เตรียมรถให้ผมหน่งคัน”

ในใจเซี่ยชีหรั่นรู้ดี เขาไม่พูดอะไรแสดงว่าเขาไม่ยอมรับคำขอของเธอ ถึงแม้ว่าจะเป็นการขอร้องเขา แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะรับปาก แต่เพื่อเสี่ยวหนงแล้ว เธอคิดว่าจะต้องลองดูสักตั้ง

พ่อบ้านเรียกรถให้มาถึงแล้วได้อย่างรวดเร็ว เย่เชินหลินกำลังจะลุกขึ้นจะเดินไปที่รถ เซี่ยชีหรั่นตามเขาไปพูดเบาๆ“คุณเย่คะ ให้ฉันกลับไปกับเสี่ยวหนงได้ไหมคะ？เธอตัวคนเดียวไม่ปลอดภัย ฉันไม่วางใจน่ะค่ะ”

เธอไม่รู้เรื่องที่หวีซานซานโดนจับขังไปแล้ว แต่เย่เชินหลินรู้ ดังนั้นนับตั้งแต่นี้ต่อไป โม่เสี่ยวหนงจะปลอดภัย

เธอยังไม่ทันรอให้เย่เชินหลินพูดอะไร โม่เสี่ยวหนงก็ออกมาจับเซี่ยชีหรั่นไว้ “พี่คะ พี่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันไม่เป็นอะไรหรอก ที่นี่ทุกคนก็กลับไปหมดแล้ว เหลือพี่เชินหลินอยู่แค่คนเดียว ถ้าพี่ไปแล้วใครจะอยู่เป็นเพื่อนพี่เขาล่ะ？”

เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นนิ่งๆ ราวกับกำลังจะพูดว่า ดูสิ น้องสาวเธอยังรู้จักห่วงว่าฉันจะอยู่คนเดียว เธอคนนี้นี่มัน ในใจเธอนอกจากโม่เสี่ยวจุนแล้ว ก็มีแต่โม่เสี่ยวหนงของเธอนี่แหละ ทำไมเธอไม่คิดถึงฉันบ้างนะ？