สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 317

ตอนที่317 สาวใช้ตัวแสบ221

ตกลงเป็นใครกัน? ใครมีความเกี่ยวข้องกับน้ำพุ?

จิ่วจิ่วเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น เหมือนเด็กอายุเจ็ดแปดขวบ ทอดมองบนถนน จนดวงตาไม่พอใช้แล้ว

“ชีหรั่น เธอดูสิ ที่นี่มีร้านอาหารตะวันตกเปิดใหม่ ไอหยา แค่มองก็เข้าถึงอารมณ์ เธอว่าใช่รึเปล่า?” เมื่อไม่ได้รับคำตอบจากเซี่ยชีหรั่นเป็นเวลานาน จิ่วจิ่วจึงหันกลับไปมอง

“ชีหรั่น เธอกำลังเหม่ออะไรอยู่ หรือเพราะคุณเย่พาเธอมาเที่ยว เธอตื้นตันจนโง่ไปเลย?”

“หะ? ใช่สิ เหมือนว่าไม่ได้ออกมาตั้งนาน” เซี่ยชีหรั่นพูดตอบ

เย่เชินหลินลูบผมเธออีกครั้ง แล้วพูดว่า: “คราวหลังอยากออกมาก็บอก นิสัยเหมือนจิ่วจิ่วแบบนี้ถึงจะดี”

“ไอหยา เธอได้ยินรึยัง? ชีหรั่น คุณชายเย้กำลังชมฉันอยู่ บอกว่าฉันน่ารัก ฉันก็รู้สึกว่าฉันน่ารักนะ เธอว่าใช่ไหม?” เซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินมองตากันแล้วหัวเราะ

เรื่องตลกทำให้อารมณ์แปลกๆที่อยู่ในใจของเซี่ยชีหรั่นเริ่มเจือจางลง จิ่วจิ่วยังคงอวดตัวเองอยู่อย่างนั้น เซี่ยชีหรั่นก็หัวเราะเยาะเธอ

“เขาแค่บอกว่านิสัยแบบเธอนั้นดี”

“ฮ่าฮ่า ชีหรั่น เธอรู้รึเปล่า ว่าคุณชายเย่ของเราเป็นคนเย็นชา สามารถพูดว่าฉันนิสัยดี เป็นคำที่ดีที่สุดแล้ว คำสรรเสริญอื่นที่เขาไม่ได้พูด ฉันก็เติมเข้าไปเอง”

ยากที่ใบหน้าของเย่เชินหลินจะปรากฏรอยยิ้ม เซี่ยชีหรั่นเริ่มยื่นมือออกไป แล้ววางไว้ตรงมือใหญ่ หมายความว่าเมื่อเห็นคุณมีความสุข ฉันก็มีความสุข

“ว้าว พวกเธอดูสิ สวยขนาดนี้ แต่น่าเสียดายฉันไม่มีกล้อง เลยถ่ายรูปไม่ได้ คุณชายเย่คะ ทำไมบ้านเรามีกฎระเบียบเยอะขนาดนี้คะ ไม่มีมือถือไม่สะดวกจริงๆ”

ตอนออกไปเซี่ยชีหรั่นกลัวจะเดินหลงกับเย่เชินหลิน เลยหยิบกระเป๋าใบเล็กมาโดยเฉพาะ และเอามือถือวางไว้ข้างใน

ตัวเธอเองก็ชื่นชอบถ่ายรูป เมื่อตกกลางคืน วิวทิวทัศน์ยามค่ำคืนถือว่าไม่เลว เดิมทีเธออยากถ่ายรูปเอง แต่เมื่อเห็นจิ่วจิ่วตื่นเต้นแบบนั้น เธอเลยหยิบมือถือออกมาจากในกระเป๋า

แม้จะเป็นของที่เย่เชินหลินมอบให้ แต่เธอกลัวว่าเขาจะไม่พอใจ เลยใช้สายตาถามความเห็นจากเขาก่อน

ผู้หญิงคนนี้ระวังตัวจริงๆ เหมือนจะคิดตลอดว่าเขาจะไม่พอใจเธอ เขาไม่ใช่คนที่จะมาจู้จี้จุกจิก เพียงแค่ไม่ชอบให้ในใจของเธอนั้นมีผู้ชายคนอื่น ยกเว้นแค่เรื่องนี้ เขาใจกว้างกับทุกคน

“ให้เธอใช้ก่อน พรุ่งนี้ฉันให้หลินหลิงไปซื้อมือถือให้ส่งให้เธอที่วิลล่า” เย่เชินหลินพูดเบาๆ

เซี่ยชีหรั่นก็ส่งมือถือให้จิ่วจิ่ว และพูดว่า: “คืนนี้เธอก็ใช้อันนี้ถ่ายรูป เผื่อคนหล่อรวยของเธอปรากฏ มือถือนี้อาจช่วยเธอได้”

จิ่วจิ่วก็ไม่เกรงใจ ที่จะรับไว้ และยังยอมรับสิ่งที่เซี่ยชีหรั่นพูด

“ฉันก็คิดว่าสามารถช่วยได้ หากเจออัศวินขี่ม้าขาวจริงๆ ฉันก็จะถ่ายรูปเขาไม่หยุด แล้วพูดว่า สุดหล่อ ฉันเป็นช่างภาพมืออาชีพ...”

เย่เซอนหลินพูดตัดการสนทนาของเธอ: “ช่างภาพมืออาชีพ ใช้เครื่องมือแบบนี้ถ่ายภาพ?”

“ไอหยา คุณเย่ คุณไม่รู้อะไรเสียแล้ว นี่เป็นกับดัก อันนี้ไม่สำคัญ รอให้ถึงตอนที่ฉันดูรูปถ่ายกับเขา เราก็สามารถเข้าใกล้ได้ในระยะประชิด”

“แล้วไงต่อ?” เซี่ยชีหรั่นอยากจะหัวเราะแล้วถาม

“เหอะเหอะ หลังจากนั้นเขาก็เห็นลักยิ้มที่น่ารักของฉัน แล้วจะจู่โจมถามฉันว่า สาวสวย เบอร์มือถือของเธอคือเบอร์อะไร”

“น่าเสียดายเธอไม่มีมือถือ” เย่เชินหลินเตือนเธอไปอย่างไม่ให้หน้าเธอเลย

“ก็ไม่สำคัญ ฉันจะถามกลับเขาว่า สุดหล่อ เบอร์มือถือนายเบอร์อะไรเหรอ? หลังจากนั้นฉันก็ใช้เบอร์มือถือของเมียของคุณโทรไป”

เมียของคุณ...คำเหล่านี้จิ่วจิ่วพูดได้ลื่นไหลมาก เมื่อเซี่ยชีหรั่นได้ยินหน้าก็ร้อนเผ่า ก้มหัวลงแล้วแคะเล็บมือ มองก็ไม่กล้ามองเย่เชินหลิน

คิ้วของเย่เชินหลินขยับ แล้วพูดด้วยเสียงเย็นชาอีกครั้ง: “เธอพูดมากจริง หันไปชมวิวเลย”

“หา? หะ! เข้าใจแล้วเข้าใจแล้วค่ะ!” จิ่วจิ่วแลบลิ้น และหันหัวไปอย่างรวดเร็ว

มือใหญ่ของเย่เชินหลินพลิกกลับ แล้วจับมือเล็กของเซี่ยชีหรั่นอย่างแน่นหนา สายตามองใบหน้าเล็กของเธออย่างลึกซึ้ง

เขาใช้แขนโอบไปทางด้านหลังของเธอ และขยับศีรษะของเธอเข้ามา ให้เธอซบลงที่หน้าอกของเขา

เมื่อได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นอย่างทรงพลัง เซี่ยชีหรั่นรู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก หากเวลาสามารถหยุดไว้ที่นี่ ทั้งสองชอบพอกัน ไม่มีความสงสัยซึ่งกันและกัน จะดีมากแค่ไหน

รถจอดใกล้ลานทะเลสาบมรกต ไกลออกไปข้างหน้าก็คือถนนคนเดินใกล้ๆกับสถานที่พักผ่อน อยากจะดูน้ำพุจำเป็นต้องเดินไปอีกสักพัก